Σε παρατηρώ να μπαίνεις,
ν’ ανεβαίνεις τα σκαλιά
να μετράς τα σκαλοπάτια,
να κρατάς τη σιδεριά.
Να πηγαίνεις τοίχο-τοίχο
κι η ανάσα σου βαριά
και να βγαίνει η καλημέρα
απ’ τα έγκατα βαθιά.
Εύθραυστό μου κρυσταλλάκι
μεταξένια μου κλωστή
τρέμω μήπως το κορμάκι
πέσει και μου τσακιστεί.
Συνέχεια εδώ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.