Με γνώμονα το ευ αγωνίζεσθαι, ο Μπαμπινιώτης δρομέας  Βλάσης Χρυσικός-

ΤΑ ΝΤΕΡΜΠΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΧΡΟΝΩΝ

Αναμνήσεις από το Βασιλόπουλο και το Καραϊσκάκη Ήταν η δεκαετία του ’80. Εμείς τότε παιδιά — από δεκατέσσερα έως δεκαεφτά χρονών — μεγαλώναμε στα χωριά μας, το Βασιλόπουλο και το Καραϊσκάκη. Ζούσαμε απλά, μαζί με τους γονείς μας, μέσα στη γαλήνη της επαρχίας και στην ασφάλεια του χωριού.

ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ Η ομογένεια που κράτησε ζωντανή την Ελλάδα | Η ιστορία του Γιάννη από την Περίστα Στο σημερινό μας βίντεο συναντάμε τον κύριο Γιάννη Καλτσά, με καταγωγή από την Περίστα Ναυπακτίας και δεκαετίες ζωής στην Αμερική. Μιλάμε για τη μεγάλη, συχνά αθέατη, προσφορά της ελληνικής ομογένειας: από τα εμβάσματα και τα έργα υποδομής στα χωριά έως τη διατήρηση της γλώσσας, των εθίμων και την ισχυρή φωνή της διασποράς στο εξωτερικό. Ο κύριος Γιάννης θυμάται τη δύσκολη παιδική ηλικία στο χωριό, το πρώτο ταξίδι στη Νέα Υόρκη, τις σπουδές και την επαγγελματική πορεία, αλλά και την αδιάκοπη σύνδεση με την πατρίδα—το πανηγύρι του Σωτήρος, τις επιστροφές, τα αντικείμενα-ενθύμια και την επιθυμία του να αναπαυθεί «εκεί που γεννήθηκε». Μια ζεστή ιστορία για τη δύναμη της μνήμης και της κοινότητας, που δείχνει πώς οι Έλληνες της διασποράς παραμένουν ζωντανός πνεύμονας για την Ελλάδα.

Greek Village Life

Γράφει η Μαρία Ν. Αγγέλη Το πρόβλημα της λειψυδρίας: Στο Ξηρόμερο, μέχρι τα μισά του 20ου αιώνα και πλέον, το πρόβλημα υδροδότησης ήταν πολύ σημαντικό. Ο Μαχαιράς, όπως και άλλα χωριά, υπέφερε για χρόνια από την έλλειψη νερού. Η σύνθετη λέξη «νεροχλίψα», νερό και χλίψα, είναι ξηρομερίτικη. Την έπλασαν οι Ξηρομερίτες για να εκφράσουν, με αυτή, τη θλίψη για την έλλειψη νερού. Και η φράση «θα γκανιάξουμε για νεράκι (= θα σκάσουμε από τη δίψα)», επίσης στο Ξηρόμερο ακούστηκε πολύ.