ΠΗΓΗ: facebook Χρήστος ΤούμπουροςΤο λάδι, ο τενεκές και τα «τενεκέδια»Εκεί στα «άπιαστα και απάτητα γρεμοτόπια», τα Τζουμέρκα, το λάδι ήταν κάτι σαν είδος πολυτελείας. Χλίδα μεγάλη! Και δεν μιλάμε για λάδι εξαιρετικό, παρθένο, με σωστή οξύτητα, «με φρουτώδη γεύση και με άρωμα φρεσκοκομμένου καρπού ελιάς». Γι’ αυτό είχαμε το λαδιρό ή λαδ’κό ή και λαθ’κό. Το λαδωτήρι, το ροΐ, το μικρό δοχείο λαδιού, σαν μικρό ποτιστήρι, με πολύ λεπτό σωλήνα απορροής του λαδιού, ώστε από αυτόν να βαίνει «ένα ράμμα λάδι». Συμπέρασμα. Το λάδι ήταν σπάνιο και οπωσδήποτε πανάκριβο. Για το λόγο αυτό, αν από απροσεξία χυνόταν, ήταν κακό σημάδι. «Γρουσουζιά» που προμήνυε κακό στο σπιτικό. «Έσταξε τσιότσιο λάδ’ στα σκαλιά. Φέρε αλ’σίβα να το καθαρίσουμε. Παπάς να μας βλογήσ’».
διαβαστε περισσοτερα
