Όχι από την ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΩΝ στη μονάδα από βιορευστά στη θέση «Γουργουβλή» της Τ.Κ.Θυρρείου, Δήμου Ακτίου Βόνιτσας.

Γράφει: Ο Χρήστος Τούμπουρος* Στους καιρούς εκείνους για να θεωρηθεί μια οικογένεια ευτυχισμένη έπρεπε απαραίτητα να υπάρχει σ’ αυτήν και σερκό παιδί. Τα σερκά«ήτανκαβαλάρηδες», αυτά «έπαιρναν και δεν έδιναν προίκα», ήταν αφέντες και διαφεντευτές του σπιτιού. Από τα θηλ’κά τι να περίμενε κάποιος… «Δυσκολίες, πολλές δυσκολίες μέχρι να την παντρέψουμε.» Αγόρι, λοιπόν, για να συνεχιστεί το όνομα, «μη χάσει η ανθρωπότητα τίποτις, μην απορφανέψ’ απ’ το σόι το χωριό.» Κορίτσι προτιμούσαν μόνο σε μια περίπτωση. «Της καλομάνας το παιδί, το πρώτο να ‘ναι κοπέλα». Ακριβώς, γιατί μόλις πιανόταν λίγο στα πόδια της βοηθούσε κανονικά τη μάνα της. Σκούπισμα, πάστρεμα, στη βρύση για νερό, φύλαγμα… 
Να πούμε ακόμη πώς γνωμοδοτούσαν οι μαμές. Μικρή κοιλιά; Σερκό οπωσδήποτε. Μεγάλη κοιλιά. Κοπέλα.