ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΛΟΒΟΣ: Ενόψει της 25ης Μαρτίου, προτάσεις και ο Πανηγυρικός της Ημέρας

Γράφει ο: Χρήστος Κολοβός

Ταξίαρχος ε.α.

Δημ. Σύμβουλος Ξηρομέρου

«Ο λαός που ξεχνά το ιστορικό παρελθόν  και τον πολιτισμό του δεν έχει μέλλον»

Ενόψει της  Μεγάλης Διπλής Εορτής για το Έθνος μας:

  Α.- Παραθέτω τον Πανηγυρικό για την Επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821(όπωςακολουθεί..)

  Β.- Να προτείνω εκ νέου, (όπως πρότεινα και το 2017), να τιμήσουμε τους πολλούς και αξιόλογους ιστορικούς και συγγραφείς-ποιητές του, για την προσφορά τους στη γνώση για τις ιστορικές μας καταβολές και αγώνες στο Ξηρόμερο, και όχι μόνο,  στο πολιτισμό και τη πνευματική μας ανύψωση (ποίηση- μυθιστόρημα- περιβάλλον - Ορθοδοξία), φέρνοντας η δημοτική αρχή σχετικό θέμα στο δημοτικό Συμβούλιο και αναλαμβάνοντας στη συνέχεια την οργάνωση σχετικής τιμητικής εκδήλωσης, δια του αρμοδίου νομικού προσώπου.

    Λόγω του μεγάλου κειμένου της παρούσας ανάρτησης και της ταπεινής μου ενημέρωσης και γνώσεων, θα αναφέρω εν συντομία μερικούς ιστορικούς κυρίως, (υπάρχουν  και άλλοι οι οποίοι ελπίζω να με συγχωρήσουν), όπως τους Μπάμπη Κουβέλη, Νίκο Θ. Μήτση, Σπύρο Δημητρίου Ζαβογιάννη, Ιωάννη Δημητρούκα, Αντώνη Β. Βασιλείου, Γεώργιο Σπ. Μπαρμπαρούση κλπ κλπ

    Επίσης να αναφέρω τους Μαρία Ν. Αγγέλη, Μαρία Μπαμπάνη, Άρη Μπιτσώρη, Δημήτρη Αρβανίτη, Στεργίου Λ.  Δημήτριο, Ζώγα Παναγιώτη, Αλέξανδρο Θ. Κυριαζή, Ντάνα Παύλο, Ράπτη Αθανάσιο, (κυρίως λαογραφία- μυθιστόρημα- ποίηση- ορθοδοξία- περιβάλλον).

Επίσης να  προτείνω να τιμηθεί ο συγχωριανός μου Φυτειώτης Δημήτρης Βραχάς του Θεοφίλου, λαογράφος που ασχολείται με την έρευνα παραδόσεων και εθίμων του χωριού μας κυρίως και λειτουργώντας  την εξαίρετο ιστοσελίδα «Αναμνήσεις Έθιμα Φυτειωτών» προβάλει με άριστο τρόπο ιστορικώς- θρησκευτικώς- πολιτιστικώς και κοινωνικώς τον τόπο μας . Τον ίδιο  συγχαίρω και για την πρότασή του να καθιερωθεί η 19 Μαρτίου κάθε έτους ως τοπική εορτή στο χωριό μας. {Την 19-3-1829, είχαμε την απελευθέρωση των ΦΥΤΕΙΩΝ (Μαχαλάς) από τους Τούρκους (Κεφαλοχώρι της περιοχής και φρούριο των Τούρκων λόγω της στρατηγικής της θέσης). Είχαν προηγηθεί μεγάλες μάχες στον Μαχαλά (28 Αυγ.1825) και Μαχαλά – Παπαδάτο (1 Φεβ. 1828). Προτείνω να ληφθεί απόφαση του τοπικού συμβουλίου και του δήμου μας (σε συνδυασμό με το πρόγραμμα για την 25 Μαρτίου με παραδοσιακούς χορούς – ομιλίες  κλπ) }

Στις προτάσεις μου να συμπεριλάβω βεβαίως και τους φωτογράφους Γιώργο Χ. Κουβέλη και Γιώργο Τσέλιο (που αναδεικνύουν τα χωριά μας και τη ζωή στο Ξηρόμερο με το δικό τους «συγγραφικό - φωτογραφικό τρόπο») κλπ, κλπ............

      Υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι δεν βρίσκονται εν ζωή, όπως ο Μαχαιριώτης λαογράφος και ιστορικός Γ. Παπατρέχας (1922 – 1998), που τιμήθηκε, "εν ζωή" από το Δήμο Αγρινίου, την Κοινότητα Μπαμπίνης Ξηρομέρου και την Ιστορική και Αρχαιολογική Εταιρεία Δυτικής Στερεάς Ελλάδας.  

   Τέλος να προτείνω επίσης να τιμήσουμε  τον Μπάμπη Τσελεπή, για την τεράστια ρητορική - πνευματική του οντότητα και τη συνεχή του παρουσία στα πνευματικά κοινά του τόπου, καθώς επίσης  και τον Κοντό Παναγιώτη, καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, για τη προσφορά του στα πνευματικά δρώμενα του Ξηρομέρου, διότι όπως αναφέρει και ο Μπάμπης Τσελεπής «υπηρετεί τις αξίες της ζωής, της ανθρωπιάς και του αλτρουισμού με τον καλύτερο τρόπο… με πολυσχιδή δράση στο κοινωνικό και εκπαιδευτικό  τομέα και από τις πλέον φωτισμένες προσωπικότητες της Αιτωλοακαρνανίας".

     Εν κατακλείδι όλοι μας γνωρίζουμε ότι  είθισται διαχρονικά οι δήμοι κοινότητες κλπ, και άλλοι φορείς, να τιμούν  πολίτες σε ανάλογα πολιτιστικά πλαίσια. Καθίσταται πρέπον λοιπόν, όπως με μέριμνα των νομικών προσώπων του δήμου να συνταχθούν  πλήρεις κατάλογοι των εν τιμήσει προσώπων και γιατί όχι να προταθεί να τιμηθούν και άλλοι Ξηρομερίτες ή μη, άλλων κλάδων και δραστηριοτήτων (Αθλητισμός- Ιατρικές Επιστήμες Εκπαιδευτικό προσωπικό κλπ)

    ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

Με ιδιαίτερη χαρά αλλά και υπερηφάνεια,  θα εορτάσουμε και πάλι σε λίγες μέρες την επέτειο της 25ης Μαρτίου .

Άλλη μια φορά η Πατρίδα μας,  πανηγυρίζει τα δύο «Χαίρε».

Το «Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία» και το «Χαίρε ω Χαίρε Λευτεριά».

Το πρώτο «Χαίρε»  αναφέρεται στη θεομητορική εορτή,  κατά την οποία ο Αρχάγγελος Γαβριήλ μετέφερε στην παρθένο Μαρία τη χαρμόσυνη αγγελία της σύλληψης του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

Το δεύτερο «Χαίρε» αναφέρεται  στα μεγαλεία της Ελευθερίας.

Μεσουράνισμα του πνεύματος , ύψωση της ιδέας , αξιολόγηση της ζωής, θεμελίωμα αρχών, πύργωμα αξιών και ορόσημα δόξης. Σύμβολα αγώνος και  αφετηρίες νίκης, χώρος αιώνιας λατρείας του ανθρώπου. Ιδού τα περασμένα ιστορικά μεγαλεία της Ελευθερίας.

Μέσα σ’ αυτήν την άφθαρτη Εθνική κιβωτό  κλείστηκε με την ελευθερία καρτερικά και η ψυχή του Γένους των Ελλήνων. Κρατήθηκε ζωντανή με το νέκταρ  του ενδόξου παρελθόντος. Και ακολούθησε την άγια ημέρα της 25ης Μαρτίου 1821, το γνώριμο δρόμο των περασμένων μεγαλείων  της φυλής, που τον φώτιζε αμυδρά αλλά αδιάκοπα τ’ αγιοκάντηλο της ελπίδος και της πίστεως, στην τελική ανάσταση .

Κάθε λαός που έχει συνείδηση της ιστορικής του αποστολής ερευνά το παρελθόν του, με απόλυτη αντικειμενικότητα, ελέγχει τη μορφή του, εντοπίζει τα σφάλματα και τις αδυναμίες του και καταβάλλει κάθε προσπάθεια για την επανόρθωσή τους.

Μνήμονες της ιστορικής μας αποστολής και μεiς σήμερα θα στρέψουμε το βλέμμα μας ερευνητικά στο παρελθόν, για να δούμε εικόνες άφθαστου μεγαλείου και πόνου.

Θα ερευνήσουμε το παρελθόν και θα εξετάσουμε την περίοδο του 1821, όχι για μια απλή θύμηση των γεγονότων αλλά για να επισημάνουμε  τις ευθύνες από τις υποθήκες των προγόνων μας, για να αντλήσουμε διδάγματα, μα και για να σταθούμε ευλαβικά, με τη σκέψη μας, μπροστά στο μεγαλείο της θυσίας των ηρωικών νεκρών, που με τη θυσία τους ξανάφεραν τη λευτεριά στη χώρα που τη γέννησε.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

 Με την πτώση της Κωνσταντινούπολης, στις 29 Μαίου 1453, η μαύρη νύχτα της σκλαβιάς κάλυψε τον εθνικό ορίζοντα και το όνομα της Ελλάδας έσβησε από τους χάρτες της υδρογείου.

Μία ανίκητος ελπίδα και μία αμετακίνητη πίστη, ρίζωσαν  βαθιά στην ψυχή του ΄Εθνους, από την ίδια θλιβερή και μαύρη εκείνη ημέρα που ο Βυζαντινός  δικέφαλος αετός, δίπλωνε βαριά πληγωμένος τα φτερά του και κούρνιαζε στην άγια τράπεζα της Αγίας Σοφίας.

Η ελπίδα  και η πίστη για την απελευθέρωση, δεν έσβησαν από τις καρδιές των Ελλήνων. Έμειναν κρυμμένες στα στήθη τους. Έγιναν τραγούδι και ύμνος, που τον έψελναν σιγανά τα χείλη του ραγιά στην Παναγία

" Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μη πολύ δακρύζεις,

πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι ".

Έγιναν δύναμη που δυνάμωνε το σκλάβο Έλληνα και τον έκανε να ξεσηκώνεται κατά καιρούς και να κτυπά τον δυνάστη.

Η έλλειψη μορφωμένων Τούρκων ανάγκασε τον κατακτητή να χρησιμοποιήσει τους υπόδουλους Έλληνες σε ανώτερες θέσεις, σαν διοικητικούς υπαλλήλους (ακόμη και ηγεμόνες), γιατρούς, διερμηνείς κλπ.  Παράλληλα οι Έλληνες, που ακολουθούσαν το επάγγελμα του εμπόρου ή του ναυτικού, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν μεγάλες περιουσίες και στόχους εμπορικών πλοίων, πράγματα που αποτελούσαν δύναμη στα χέρια των Ελλήνων. Ένας μεγάλος αριθμός επίσης Ελλήνων μορφωμένων και πλουσίων διέπρεπαν και σε διάφορες χώρες του εξωτερικού .

Όλοι αυτοί οι Έλληνες, πλούσιοι και μορφωμένοι, καταπιεζόμενοι στην υπόδουλη Ελλάδα , ή επιφανείς στο εξωτερικό, μαζί με τον απλό ραγιά, που δεχόταν την μεγαλύτερη καταπίεση, δεν έπαψαν ποτέ να οργανώνουν  την αντίσταση και τον πόλεμο κατά των κατακτητών.

Τα βουνά μας έγιναν εστίες αντίστασης.

Τα ένοπλα τμήματα των Κλεφτών και των Αρματολών  αποτελούσαν το μαχόμενο στρατό.

Οι δάσκαλοι του γένους και οι απλοί μορφωμένοι,  από τον Αγ. Κοσμά τον Αιτωλό, μέχρι τον απλό Παπά του χωριού και τον Καλόγερο, που δίδαξαν τα Ελληνικά γράμματα στο Κρυφό σχολειό, τόνωσαν το Εθνικό φρόνημα και προτρέπανε το λαό να επαναστατήσει για να διώξει τον ξένο δυνάστη.

«Ως πότε παλληκάρια, να ζούμεν στα στενά

μονάχοι σαν λιοντάρια στις ράχες στα βουνά

σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά,

να φεύγωμ’ απ’ τον κόσμον, για την πικρήν σκλαβιά,

να χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα και γονείς, τους φίλους,

τα παιδιά μας κι’ όλους τους συγγενείς

Καλλιό ’ ναι μιάς ώρας ελεύθερη ζωή

Παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή»

Και ο λαός ξεσηκωνόταν σε κάθε ευκαιρία.  Τέτοιες εξεγέρσεις μικρές και μεγάλες έγιναν πολλές. Ξεπέρασαν τις 150, χωρίς όμως να φέρουν το " ποθούμενο".  Έτσι οι Έλληνες συνέχισαν για 368 χρόνια να δοκιμάσουν την καταπίεση και τη σκληρότητα του Ασιάτη κατακτητή, που εκδήλωναν με σφαγές, αρπαγές και καταστροφές περιουσιακών, με βίαιο εξοπλισμό, παιδομάζωμα,  φορολογίες και άλλες βίαιες πράξεις.

Ένα μέρος από τις αποτυχίες των Ελλήνων προήλθε και από την εγκατάλειψη των ξένων και ισχυρών της εποχής.  Οι Έλληνες έδιδαν πίστη στις υποσχέσεις τους, ενώ αυτοί επεδίωκαν μόνο το συμφέρον τους και εγκατέλειπαν τους Έλληνές μετά τις πρώτες αποτυχίες.

Ο λαός μας γνώριζε καλά πως οι σκοποί του θα συναντούσαν την εχθρότητα των ισχυρών της εποχής και ότι είχε ν’ αντιμετωπίσει  μια Οθωμανική Αυτοκρατορία. Δε θέλησε όμως να εξαρτήσει την εθνική του υπόθεση, απ’ τα σχέδια του Μέττερνιχ, ή από τις αποφάσεις της Ιερής Συμμαχίας.

Έπειτα από πολλές τέτοιες δοκιμασίες οι Έλληνες αποφάσισαν να στηρίξουν  στις δικές τους μόνο δυνάμεις, για να πετύχουν την απελευθέρωση. Εμπνευσμένοι Έλληνες, ο Αθαν. Τσακάλωφ από την Ήπειρο, ο Νικ. Σκουφάς από την Άρτα και ο Εμμ. Ξανθός από την Πάτμο, σαν πρωτεργάτες ίδρυσαν τη "Φιλική  Εταιρεία'', με τις συντονισμένες προσπάθειες της οποίας οργανώθηκε το Έθνος για την τελική αναμέτρηση με το δυνάστη.

Ο Α. Υψηλάντης πρώτος ξεκινάει την επανάσταση στη Μολδοβλαχία, ξεσηκώνοντας μέγα πλήθος Ελλήνων που υπήρχαν εκεί. Ζήτησε τη Ρωσική συνδρομή χωρίς αποτέλεσμα όμως.  Το Τσαρικό Διάταγμα αποκηρύσσει το κίνημά του στη Μολδοβλαχία.

Ο Ι. Καποδίστριας Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, αναγκάζεται να καταδικάσει τον Υψηλάντη, αφήνει όμως δείγματα εύνοιας στον ελληνικό Αγώνα. Έμπρακτα το δείχνει με την παραίτηση του από το Ρωσικό Υπουργείο των Εξωτερικών.

Η ανταρσία του Αλή Πασά,  που ταλαιπώρησε αρκετά την Οθωμανική Αυτοκρατορία, θεωρήθηκε η κατάλληλη στιγμή για τον αποφασιστικό ξεσηκωμό.

Το καριοφίλι και το γιαταγάνι του Κλέφτη και του Αρματολού ενωμένα, σπάνε την αλυσίδα της σκλαβιάς. Ξεπετάγονται τότε πίσω απ’ τα ταμπούρια  ο Παπαφλέσσας, ο Γέρος του Μωριά, και ο Καραϊσκάκης .

Μπαρουτοκαπνισμένοι καπεταναίοι  πέρα στη θάλασσα, οι Μπουμπουλίνα, ο Κανάρης, ο Μιαούλης και πιο πάνω οι Μακεδόνες Φαρμάκης, Ολύμπιος, Κασομούλης, Καρατάσσιος.

Η  Μαντώ Μαυρογένους, ο Μάρκος Μπότσαρης και χιλιάδες άλλες ηρωικές μορφές συνθέτουν τον εθνικό μας πίνακα.

Στο Ξηρόμερο και στην ευρύτερη περιοχή, ο οπλαρχηγός Γεώργιος Νικολού Βαρνακιώτης, ο Γαρδικιώτης Γρίβας, ο Τσέλιος Δήμος, ο Γαλάνης Μεγαπάνος και εκατοντάδες άλλοι. Επίσης ο Κατσαντώνης στα Άγραφα - Βάλτο, ο Θεόδωρος Γρίβας και χιλιάδες άλλες ηρωικές μορφές που συνθέτουν και αυτοί με τη σειρά τους τον  πίνακα αγωνιστών της επαναστάσεως.

Γεώργιος Βαρνακιώτης

Στις 25 Μαρτίου 1821 ο Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός μαζί με τους οπλαρχηγούς Ανδρέας Λόντο και Ανδρέα Ζαίμη, κήρυξε την επανάσταση  στο μοναστήρι της Αγ. Λαύρας κοντά στα Καλάβρυτα. (Είχαν προηγηθεί οι Μανιάτες στη Μάνη στις 17 Μάρτη)

Τρεις μέρα αργότερα  στις 28 Μαρτίου 1821 σχηματίστηκε και προσωρινή κυβέρνηση στην Καλαμάτα, την οποία είχαν ελευθερώσει από τις 23 Μαρτίου οι Μανιάτες και Μεσσήνιοι με οπλαρχηγούς τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον Πέτρο Μαυρομιχάλη.

Ο απαγχονισμός του Πατριάρχου στη Κωνσταντινούπολη, δυνάμωσαν την πίστη και γέμισαν ατσάλι τη θέληση για την ελευθερία.

Από την Πελοπόννησο η επανάσταση διαδόθηκε σ' ολόκληρη την υπόδουλη Ελλάδα μ’ ένα σύνθημα  «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ». Ήρθε η ώρα της εθνικής ανάστασης!

Σε όλα τα μέρη της Ελλάδας, Στερεά Ελλάδα, Εύβοια Θεσσαλία, Ήπειρο,  Μακεδονία, Κρήτη και άλλα νησιά οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν και αγωνίζονταν για τη λευτεριά τους. Είναι γενικός ο ξεσηκωμός  και παρά την κατά κράτος ήττα του Υψηλάντη, δυο μήνες αργότερα, η είδηση δεν κατέβαλε τους Έλληνες αλλά με περισσότερο πείσμα συνέχισαν τον υπέρ πάντων αγώνων.

H θυσία του Διάκου την 22 Απριλίου 1821, το Χάνι της Γραβιάς  την 8 Μαίου 1821, η κατάληψη της Τρίπολης την 23 Σεπτεμβρίου 1821 και η καταστροφή της Στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια την 26 Ιουλίου 1822 αποτέλεσαν γεγονότα,  που εδραίωσαν την πίστη στη δύναμη των Ελλήνων και χαλύβδωσαν την θέληση για τη λευτεριά .

Ενθουσιώδης υπήρξε και η συμμετοχή των Επτανησίων στον αγώνα, παρά το ότι βρίσκονταν κάτω από άλλη κατοχή, την Αγγλική. Πολλοί ήταν αυτοί  που έφτασαν στην Πελοπόννησο, περί τα τέλη του Μαρτίου 1821 για να βοηθήσουν στον αγώνα.

Εκτός από τις επιτυχίες υπήρξαν  όμως και αποτυχίες και μεγάλες καταστροφές.

Η καταστροφή της Χίο την 31 Μαρτίου 1822 η συντριβή των Ελλήνων στη μάχη του Πέτα της Ηπείρου την 4 Ιουλίου 1822, η δυσμενής εξέλιξη της επανάστασης στη Μακεδονία μετά από τις πρώτες επιτυχίες και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις στη ξηρά και τη θάλασσα, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Από τις αποτυχίες και τις καταστροφές αυτές, άλλες οφείλονταν στη συντριπτική υπεροχή  του εχθρού και άλλες στα σφάλματα ή τις διενέξεις μεταξύ των Ελλήνων, που δυστυχώς φούντωναν σε κάθε απομάκρυνση του εθνικού κινδύνου.

Από το πρώτο χρόνο της Επανάστασης οι Πελοποννήσιοι ιδρύουν με ψήφισμά τους τη Γερουσία των Καλτετζών, οι Αιτωλονακαρνάνες τη Γερουσία  της Δυτικής Ελλάδας και οι Στερεοελλαδίτες τον Άρειο Πάγο της Ανατολικής Ελλάδας.

Για κάποιο διάστημα το 1823 η Ελλάδα είχε δυο κυβερνήσεις έτοιμες για αλληλοσπαραγμό. Παρόμοια διαμάχη το 1824 οδήγησε στη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη, τον οποίο αναγκάστηκαν να αποφυλακίσουν το 1825 για να αντιμετωπίσει την απειλή του Ιμπραήμ.

Ευτυχώς όμως  " ο Θεός είχε υπογράψει τη λευτεριά της Ελλάδας και δεν επήρε πίσω την υπογραφή του", όπως έλεγε ο Γέρος του Μοριά. Ο Έλληνας είχε πάρει την απόφασή του. "Ελευθερία ή θάνατος". Το πλείστο των Ελλήνων, είτε πλούσιοι ήταν, είτε φτωχοί, μορφωμένοι ή αμόρφωτοι, ήταν άγνωστοι αγωνιστές.

Ο αγώνας για του Χριστού τη πίστη την Αγία και της Πατρίδας την ελευθερία είχε φουντώσει σε όλη την Ελλάδα και δεν ήταν εύκολο να καταπνιγεί.

Παράλληλα οι ωμότητες των Τούρκων,  η πυρπόληση της ναυαρχίδας των Τούρκων στη Χίο, η καταστροφή   των Ψαρών, η ηρωική αντίσταση στο Μεσολόγγι και πολλά άλλα παρόμοια γεγονότα,  προκάλεσαν τη συμπάθεια των λαών της Ευρώπης, πράγμα που ανάγκασε τους ηγέτες τους να υποστηρίξουν την απελευθέρωση της Ελλάδας, πέραν από τις γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις και το μοίρασμα της πίτας με τη διαφαινόμενη μελλοντική διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας σε όλη τη Βαλκανική και όχι μόνο.

Η καταβύθιση του οθωμανικού μεσογειακού στόλου το 1827, από τον στόλο των Βρετανών-Γάλλων και Ρώσων στο Ναυαρίνο, έσωσε ουσιαστικά  την Ελληνική Επανάσταση από την κατάρρευση προς την οποία έβαινε μετά από 6 και πλέον χρόνια του αγώνα του ελληνικού λαού.

Αξιόλογο ρόλο στον αγώνα του 1821 έπαιξε και η Γαλλική Επανάσταση. Οι ιδέες της περί δημοκρατίας, ισότητας και δικαιοσύνης, που ήταν ελληνικές ιδέες από την αρχαιότητα, ενθουσίασαν τους Έλληνες. Αυτό δείχνει και η ενέργειά τους να τις συμπεριλάβουν στο πρώτο Ελληνικό Σύνταγμα,  που ψήφισε η Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου τη 1 Ιανουαρίου 1822.

Τελικά η εθνεγερσία των Ελλήνων του 1821 πέτυχε την Εθνική Παλιγγενεσία. Την αναγέννηση της Ελλάδας. Με το πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3 Φεβρουαρίου 1830 η διεθνής κοινότητα αναγνώρισε την Ανεξαρτησία της Ελλάδας. Ένα χρόνο πριν, την 6 Ιανουαρίου 1829, σαν Κυβερνήτης του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους είχε αναλάβει ο Ι. Καποδίστριας    ο οποίος με τις συνεχείς και άοκνες προσπάθειές του συντέλεσε στα μέγιστα στη θεμελίωση του νέου Ελληνικού Κράτους.

Η 25η Μαρτίου καθιερώθηκε  επίσημα ως Εθνική εορτή, με Βασιλικό Διάταγμα του Όθωνα  το 1838.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ - ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ  

        Η Επανάσταση του 1821 είναι το σπουδαιότερο γεγονός στην Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας και η αφετηρία  της αναγέννησης του Ελληνικού Κράτους. Παράλληλα είναι ένα γεγονός παγκοσμίου σημασίας διότι υπήρξε η πρώτη Εθνική Επανάσταση, για την ανεξαρτησία ενός υπόδουλου Έθνους, που παραδειγμάτισε και άλλους υπόδουλους λαούς.

Δεν πρέπει λοιπόν να λησμονούμε ποτέ, οι σημερινοί Έλληνες  ότι οφείλουμε την Ελευθερία, την Εθνική μας υπόσταση και υπερηφάνεια, την πρόοδο και την ευημερία μας στους αγώνες και τις θυσίες των αγωνιστών του 1821.

Χάρη στη ζωτικότητα της φυλής, το Ελληνικό Έθνος διατήρησε την Εθνική του συνείδηση περί  κοινής καταγωγής και γλώσσας και την πίστη του στη Χριστιανική Θρησκεία καθ' όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας.

Οι Έλληνες άρχισαν τον πόλεμο του 1821 ολιγάριθμοι και σχεδόν άοπλοι, χωρίς οργανωμένο και πειθαρχημένο Στρατό. Ήταν υποχρεωμένοι να πολεμήσουν εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που διέθετε πολυάριθμο και άρτια εξοπλισμένο Στρατό.  Η ιδέα της Ελευθερίας και του χρέους προς τους προγόνους  όμως εμψύχωσε και δυνάμωσε τους Έλληνες ώστε να υπερισχύσουν των Τούρκων, όπως άλλοτε και οι Μαραθωνομάχοι  και Σαλαμινομάχοι υπερίσχυσαν των Περσών.

Ο αγώνας του 1821 ήταν καθολικός.  Δεν ήταν έργο των ολίγων, μια τάξης ή μιας κοινωνικής ομάδας. Ήταν έργο όλων των Ελλήνων και όλων των περιοχών, πλουσίων και πτωχών, μορφωμένων και αγράμμάτων. Ήταν αγώνας υπέρ βωμών και εστιών  " για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία ". Ήταν αγώνας για το "ποθούμενο".

Οι ιδέες της ελευθερίας του Έθνους και της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης ενέπνεαν τους αγωνιστές του  21 που τους ένωναν οι κοινές θρησκευτικές πεποιθήσεις, οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα τους. Ήταν ισχυροί παράγοντες που ένωναν τους Έλληνες. Δυστυχώς όμως μεσολαβούσαν συχνά τα στοιχεία, που τους χώριζαν. Οι ξένες επιρροές, οι εγωισμοί και τα μικροσυμφέροντα δίχαζαν πολλές φορές τους Έλληνες και βοηθούσαν τον εχθρό. Έτσι " η διχόνοια η δολερή" όπως την ονόμασε ο ποιητής λίγο έλειψε να φέρει την καταστροφή και να οδηγήσει σε αποτυχία την επανάσταση.

Όλα αυτά μας αποδεικνύουν ότι η γενιά του 1821 είχε όλες τις πανάρχαιες αρετές και αδυναμίες της φυλής μας. Αγωνιζόταν για να κτίσει, αλλά από την άλλη πλευρά γκρέμιζε μερικές φορές.  Όπως όμως συνήθως συμβαίνει με τους Έλληνες, το κτίσιμο ήταν περισσότερο από το γκρέμισμα και έτσι έκτισαν την καινούργια Ελλάδα.

Σήμερα όλοι οι Έλληνες, είμαστε υποχρεωμένοι να διαφυλάξουμε την θρησκευτική, πνευματική και πολιτιστική παράδοση στην οποία στηρίχθηκε η επανάσταση του 21, που δεν εξετάζεται μόνο σαν Στρατιωτικό γεγονός πανευρωπαϊκής ακτινοβολίας αλλά και σαν πνευματικός αγώνας ενός λαού που πιστεύει στην αξία της ιδέας και υπηρετεί σε όλες τις εποχές, τις ακατάλυτες αρχές της ελευθερίας και της Αρετής.

Ευλαβείς προσκυνητές λοιπόν σήμερα, κλίνουμε νοερά το γόνυ μπροστά στους τάφους των αθάνατων νεκρών μας  και υψώνουμε με ευγνωμοσύνη το νου και την καρδιά μας στους ελευθερωτές , στους ήρωες και μάρτυρες των ηρωικών αγώνων του 1821.

Τους ατενίζουμε με υπερηφάνεια,  και τους υποσχόμεθα ότι είμαστε έτοιμοι ως λαός και στο μέλλον να υποστούμε κάθε θυσία για να υπερασπιστούμε και να διαφυλάξουμε τα όσια και τα ιερά της φυλής και την αιματοβαμμένη Ελληνική γη που μας παρέδωσαν. Να διατηρήσουμε τις θρησκευτικές και κοινωνικές μας παραδόσεις, τα ήθη και έθιμά μας και να καταπολεμήσουμε τη διχόνοια, κάνοντας πράξη την ομόνοια, την ενότητα, την κοινωνικότητα και την αδερφοσύνη, χωρίς ξένες επιρροές και επεμβάσεις.

Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων.

Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821.

Ζήτω η Μακεδονία μας

Ζήτω οι αγώνες των Ξηρομεριτών Ηρώων Αγωνιστών

*  Ιστορικά στοιχεία – εικόνες απ το αρχείο μου και από το διαδίκτυο.    

Χρήστος Κολοβός

Ταξίαρχος ε.α

Share on Google Plus