Δεν είναι προς θάνατο, αλλά…
Τα εκλογικά αποτελέσματα της 9ης Ιούνη δεν παραξένεψαν κανέναν, μάλλον…
Όλοι προβαίνουν σε αναλύσεις και δίνουν τις δικές τους εξηγήσεις και κυρίως τις δικές τους, συνήθως αλλόκοτες, σιγουριές…
Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος
Ίσως οι κομματικοί επιτελάρχες και μιντεοϋποτελείς έχουν χάσει την όσφρυσή τους και δεν καταλαβαίνουν ότι, μέσα στην αβάσταχτη γενική δυσοσμία, η ατυχής οσμή των ευρωεκλογικών αποτελεσμάτων είναι η ασημαντότερη και η λιγότερη επικίνδυνη σε σχέση με όλα τα άλλα οικονομικά, κοινωνικά και ιδεολογικά-πνευματικά προβλήματα που δυναμικά σοβούν τοπικά και παγκόσμια.
Θα πεις στα σκαμπανεβάσματα της ζωής, άρα και της ιστορίας, όλα μπορούν να συμβούν.
Τα δύο στοιχεία που υπογραμμίζουν οι «σοφοί» αναλυτές είναι η γιγάντια αποχή και το φούσκωμα της ακροδεξιάς στα καθ’ υμάς και αλλαχού.
Δεδομένων της πλανητικής υποχώρησης των ανθρωπιστικών αξιών και ιδεών και των εστιών πολέμου, ας θέσουμε κάποια σημεία για τη διευκόλυνση και τη συντομία της συζήτησης:
Η αποχή από τις εκλογές δε μπορεί να εξορκιστεί με αφοριστικούς χαρακτηριστικούς του τύπου, οι πολίτες είναι αδιάφοροι. Κυρίως η αποχή οφείλεται στην απώλεια της αποτελεσματικότητας άρα και του κύρους της δημοκρατικής συμμετοχής. Η αποχή όμως ας εξεταστεί κι ως θετικό στοιχείο ή έστω ως ένα ισχυρό προειδοποιητικό σύμπτωμα για όσους θέλουν να συνδέσουν την πολιτική δράση με την πνευματική και κοινωνική κινητικότητα, με μνήμη και προοπτική.
Το φούσκωμα της ακροδεξιάς με την ταυτόχρονη γιγάντια αποχή αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι για να πετύχεις μια κάποια επίδοση πρέπει να συμμετέχεις στο παιγνίδι· οι ακροδεξιοί συμμετέχουν. Το ποιοι απέχουν είναι αυταπόδεικτο. Είναι έντιμοι αλλά απογοητευμένοι δημοκρατικοί πολίτες της αριστεράς(κυρίως) και του κέντρου αλλά και όχι λίγοι της δεξιάς.
Σ’ αυτό το τοπίο οι όποιες πλειοψηφίες ή κατά εκλογική σύμβαση νικητές είναι σύνολα σαθρά, ανούσιου λόγου που έχουν τα θεμέλιά τους στην κοινωνική δυστυχία.
Ιστορικά και πάντα οι κινητήριες δυνάμεις είναι οι στέρεες μειοψηφίες-προς το παρόν ισχνές- που θεωρούν την πολιτική ως συνείδηση κοινωνικού χρέους κι όχι υπαρξιακή ανάγκη και μικροαστικό κόμπλεξ ή οικονομικό τυχοδιωκτισμό.
Η ανάπτυξη των πολιτικών-κομματικών δυνάμεων ή θα στηρίζεται στη διαπλοκή κρατικών εξουσιαστικών δομών, ΜΜΕ και μεγάλων οικονομικών παραγόντων και συναφών μηχανισμών ή, αν μιλάμε για αριστερούς σχηματισμούς με αρχές και συνέπεια, (θα στηρίζονται) στην ανάπτυξη κινημάτων που θα συνιστούν ένα λαϊκό κίνημα αξιώσεων. Όσο τέτοια επί μέρους κινήματα και λαϊκό κίνημα δεν υπάρχει, αριστεροί σχηματισμοί ελεύθερων ριζοστικοποιημένων πολιτών με ενωτική διάθεση δεν μπορούν να ευδοκιμούν ακριβώς γιατί δεν (θα) έχουν τους ανάλογους και κατάλληλους αιμοδότες για θέσεις και στρατηγική, για αγώνες και ψήφους.
Γι’ αυτό τα προχθεσινά εκλογικά αποτελέσματα δεν είναι προς θάνατο· άλλα είναι τα προβλήματα και σ’ αυτά οφείλουμε να σκύψουμε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.