Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου
Επέτειος της Επανάστασης του 1821.
ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΙΝΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ .
Παιδάκια εμείς του δημοτικού, ντυμένα τσολιαδάκια και συντεταγμένα σε γραμμές, συνοδεία των αγαπημένων μας δασκάλων, πηγαίναμε πρωί πρωί στην εκκλησία για να παρακολουθήσουμε τη Θεία λειτουργία για μια από της μεγαλύτερες γιορτές της Χριστιανοσύνης, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και να τιμήσουμε την 25 Μαρτίου 1821, επέτειο του απελευθερωτικού αγώνα εναντίον των Οθωμανών κατακτητών.
Την προηγούμενη μέρα στο σχολείο, ως μαθητές, με την σκηνοθετική καθοδήγηση των δασκάλων και παρουσία του προέδρου του χωριού ,του Ιερέα και των γονιών μας παρουσιάζαμε τα ποιήματα μας και τα επετειακά σκετσάκια αποδίδοντας στους ρόλους μας τους Εθνικούς μας Ήρωες, Κολοκοτρώνη, Διάκο,Παπαφλέσσα ,Καραϊσκάκη , Ανδρούτσο, Μπουμπουλίνα, Μαυρογένους, Νικηταρά και άλλους Ήρωες της Επανάστασης. Τα χειροκροτήματα ήταν για μας η καλύτερη επιβράβευση επιτυχίας του ρόλου μας, που μας έκανε υπερήφανους για τους προγόνους μας.
Ανήμερα τώρα, μετά το εκκλησίασμα εμείς τα παιδάκια αφού αλλάζαμε ρούχα τρέχαμε για παιχνίδι στις αλάνες του χωριού.
Στο σπίτι όμως οι μανάδες μας προετοίμαζαν το μεσημεριανό φαγητό το οποίο θα ήταν το παραδοσιακό της ημέρας, μπακαλιάρος σκορδαλιά. Είχαν προβλέψει, τρεις ημέρες πριν, να πάνε στο μπακάλικο του χωριού να προμηθευτούν τον παστό μπακαλιάρο τον οποίο και θα ξαλμύριζαν.με συνεχείς αλλαγές του νερού. Τον μπακαλιάρο θα τον έκαναν τηγανητό, αφού πρώτα τον αλεύρωναν και τον έριχναν στο τηγάνι με μπόλικο λαδάκι παραγωγής, είναι ο παραδοσιακός τρόπος μαγειρέματος.
Κάποιες φορές όμως εκτός από τηγανητό θα τον έκαναν στο φούρνο με πολλά μυρωδικά όπως κρεμμυδάκια χλωρά ,άνηθο, μαϊντανό, σέλινο, τοματοπελτέ, λίγες πατατούλες για αυγάτισμα, λαδάκι και όλο το ταψί, στον ξυλόφουρνο .
Ο μπακαλιάρος ο τηγανητός, λόγο του εθίμου, συνοδεύεται με σκορδαλιά.
Εμείς στο Ξηρόμερο την σκορδαλιά την κάνουμε με πατάτες τις οποίες έβραζαν στην κατσαρόλα με την φλούδα. Κατόπιν τις ξεφλούδιζαν και τις έριχναν στην καφκιά (γουδί) με λίγο λάδι και λίγο νερό και με το γουδοχέρι τις χτυπούσαν μέχρι να λιώσουν. Στην ίδια καφκιά (γουδί) είχαν πολτοποίηση, ποιο πριν, με το γουδοχέρι και κάμποσες σκελίδες σκόρδο. Το πολτοποιημένο σκόρδο το έριχναν στην καφκιά με τις πατάτες και τα χτυπούσαν με το γουδοχέρι αλύπητα έως ότου η σκορδαλιά πάρει την κρεμώδη υφή.
Για την ποιότητα και νοστιμιά της σκορδαλιάς δοκίμαζαν συνεχώς με το δάκτυλο τους και ανάλογα πρόσθεταν υλικά όπως λάδι, αλάτι και λεμόνι.
Στο καφενείο τώρα του χωριού υπήρχε πανηγυρικό κλίμα.
Οι θαμώνες, λόγο της ημέρας, είχαν βάλει τα καλά τους ρούχα , κάποιοι και άρωμα, ίσως Μυρτώ ίσως κάτι άλλο και οι συζητήσεις για την επανάσταση του 1821 μονοπωλούσε το ενδιαφέρον.
Ο μπάρμπα Βασίλης, ως γνήσιος Έλληνας και λόγο της ημέρας, φορούσε την Φουστανέλα του , το Γιλέκο, το άσπρο Πουκάμισο, τις Περισκελίδες, τις Καλτσοδέτες, τα παπούτσια με τα Τσαρούχια τους ,την καλλιτεχνική γκλίτσα του και με το αγέρωχο ανάστημα του ,σαν λαμπάδα, έρχονταν στο καφενείο και με την περηφάνια του έλαμπε το πρόσωπο του. Έλεγε ότι η φουστανέλα του είχε 400 πιέτες και καμάρωνε για τη στολή του και πάνω στη χαρά του έπιανε και ένα κλέφτικο τραγούδι που ακούγοντας το, ένα ρίγος σε διαπερνούσε.
Ο μπάρμπα Βασίλης ήταν γενναίος πολεμιστής του Ελληνο - Ιταλικού πολέμου το 1940.
Ήταν ένας λεβέντης Έλληνας.
Οι θαμώνες θα έβλεπαν στην τηλεόραση ΥΕΝΕΔ ή ΕΙΡΤ αργότερα ΕΡΤ, την Θεία λειτουργία , μετά την Στρατιωτική παρέλαση και μετά την εκπομπή " Μουσική παράδοση" στην ΕΡΤ με παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια και χορούς, που παρουσίαζε ο Παναγιώτης Μυλωνάς. Στη συνέχεια ακολουθούσε η εκπομπή των Ενόπλων Δυνάμεων " οι ουρανοί είναι δικοί μας" με ανάλογα θέματα.
Το καφενείο γεμάτο και η περηφάνια των θαμώνων στο υψηλότερο σημείο.
Έφτασε μεσημέρι και ήταν η ώρα του φαγητού. Στο σπίτι είχε στρωθεί το τραπέζι και η οικοδέσποινα του σπιτιού καλούσε όλα τα μέλη της οικογένειας να καθήσουν στο τραπέζι.
Το απόγευμα εμείς τα παιδιά θα πηγαίναμε σε συγγενικά σπίτια να πούμε χρόνια πολλά στους εορτάζοντες για να μας φιλέψουν κάνα σοκολατάκι ή ραβανί ή κουραμπιέ. Χαρά μεγάλη βέβαια αν μας έδιναν παντεσπάνι!!
Οι γονείς μας θα πήγαιναν ποιο επίσημα, θα κάθονταν στη σάλα του σπιτιού και θα τους κερνούσαν, ούζο για τους άντρες και λικεράκι με άρωμα μέντας ή μπανάνας για τις γυναίκες και το διαθέσιμο γλυκό .
Ήταν γιορτινή ημέρα, ημέρα χαράς, μνήμης και πίστης και οι οικογένειες ήταν μαζί και αγαπημένες. Για πάντα.
Παναγιώτης Ηλ. Χολής.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.