Και εδώ τίθεται το ερώτημα:
Είναι άξιος ο άνθρωπος να φέρει την τιμητική προσωνυμία Άνθρωπος, ή ανάξιος που αγνοεί ή θέλει να αγνοεί τη μεγάλη αυτή αλήθεια; Αν ναι, τότε δικαίως θεωρείται το μοναδικό και ξεχωριστό όν που γνωρίζει το ουσιαστικό μέγεθος της δημιουργίας, το οποίο και αποτελεί σημάδι και απόδειξη μαζί πως η λογική σκέψη έχει σημαία το μεγαλείο και την αξιοπρέπεια. Αν όχι, τότε αλλοίμονο, γιατί έχει σημαία την ολέθρια τάση της απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής και της άγνοιας του περιεχομένου της φύσης του.
Άξιος είναι ο άνθρωπος, που αγωνίζεται για την αναβάθμιση της κοινωνίας και την αποκατάσταση της φθαρμένης αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης προς την ανθρώπινη αξία. Άξιος είναι, όταν πιστεύει ακράδαντα πως η ανθρώπινη αξία έχει πέραση, κύρος και γνωρίζει αυτό που κάνει υπόκλιση στην καλή θέληση και ψηλώνει την ιδέα της αληθινής γνώσης της φύσης μας. Και είναι άξιος αυτός, που με ορθό λόγο φωτίζει τα σκοτάδια της ψυχής άσοφων και σοφών ανθρώπων.
Ανάξιος και δειλός είναι αυτός που δεν ορθώνει ανάστημα και χαρακώματα, δεν προβάλει αντιστάσεις στα γκρίζα και στα ψεύτικα, στη δύσκολη ώρα, για να διαφυλάξει την ανθρώπινη αξία που ομορφαίνει τη ζωή. Ανάξιος είναι, όταν αγνοεί χαρακτηριστικά αυτό που εξυπηρετεί το κοινό συμφέρον και αυτό που αναδεικνύει το πρόβλημα. Και είναι ανάξιος αυτός που δεν ζυγίζει την επιλογή και παίρνει λιγόπιστη απόφαση.
Σήμερα ζούμε σε μια εποχή απαξίωσης των θεσμών και αξιών. Σε μια εποχή, που η διάκριση στο χώρο της προσφοράς και της προόδου δεν έχει καθαρές ποιοτικές επιλογές. Ξεχνάμε πως η ανθρώπινη αξία είναι διαχρονικά συνδεδεμένη με την πρόοδο, την ευημερία και την κοινωνική συνοχή. Και ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν το πραγματικό και ενδεδειγμένο μέγεθος του πνεύματος και των πραγμάτων.
Οι καιροί το προστάζουν να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας με όλα του τα ελαττώματα και τις αδυναμίες, αλλά και τα προτερήματα και τις ικανότητες. Και ύστερα ελεύθεροι και έτοιμοι να φωνάξουν παρόν, στο όποιο κάλεσμα μας θέλει ξεχωριστούς. Είναι στο χέρι μας να βαδίσουμε το σωστό δρόμο προς το ιδανικό προγραμματισμό, το δρόμο με οδηγό την απόλυτη εσωτερική ισορροπία και με σημαία την πανανθρώπινη αλήθεια: Πρέπει να είμαστε παντού και πάντα άνθρωποι. Και να θυμόμαστε: Στους δυνατούς της ζωής, ο έπαινος και η δόξα.
«Ως χαρίεν εστ’ άνθρωπος, όταν άνθρωπος η». Πόσο ευχάριστο είναι, όταν ο άνθρωπος είναι Άνθρωπος, (Μέναδρος).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.