Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ:Του Αλέξανδρου Κυριαζή

Απόσπασμα από το βιβλίο ''ΝΙΣΑΦΙ''

Επάνω στις στερεές γύψινες προεταντήρες ( τζακοποδιές ) του και των τριών όψεων που οι νοικοκυρές κάλυπταν με δαντελωτό ύφασμα πλεγμένο με τα χέρια τους με το « βελονάκι» , στις σχόλες του χρόνου από τις ίδιες , κοσμούσε και στόλιζε εν πρώτοις το γυμνό τζάκι με διάφορα αντικείμενα συνήθως μικρά ενθυμήματα άλλων εποχών και προγονικά π.χ. φωτογραφίες και καρποστάλ στρατευμένων και πολιτών ως και διάφορα άλλα αντικείμενα καθημερινής χρήσεως όπως  το μικρό μεταλλικό κουτί με τις «ροκέλες » (κουβαρίστρες) τις κλωστές κεντήματος τιμητική θέση ένα των οποίων ακόμη κατείχε και η λάμπα του «πετρελαίου» η κοινή με το λαμπόγιαλο η οποία εύρισκε τη θέση της στον πιο ψηλό προεταντήρα για λόγους ασφαλείας μάλλον , αλλά και οικονομικής επιλογής καθώς άναβε δεν άναβε μερικές φορές το χρόνο γιατί λέει έκαιγε «καθαρό» πετρέλαιο ασύμφορο για χωρικό βαλάντιο . 

 Την αντικαθιστούσε με λιγότερο φως ο «τσιμπλής» ή κοινώς λυχνάρι από το φυτίλι του οποίου αναδύονταν πολλές φορές και μαύρος καπνός με έντονη δυσάρεστη μυρουδιά λόγω της κακής ποιότητας του καυσίμου. Αυτά τα επίπεδα είχαν αιχμαλωτίσει τα μάτια μου και ασυναίσθητα μπορούσα να διερευνώ από το νηπιακό-παιδικό μου κρεβάτι για όσο χρόνο ήθελα καθώς ο υπόλοιπος  χώρος του δωματίου , και η χωρίς ταβάνι σκεπή του, μου ήταν αποκρουστική στην όψη από τα « μαύρα και άραχνα» δοκάρια της σκεπής του, που κατά ένα μέρος οφείλονταν στον καπνό που αδυνατούσε να «τραβήξει » το τζάκι. Μεγάλωνε ο παγερός φόβος μου , καθώς κατέβαζα τα μάτια μου και έβλεπα τα κέρατα της θηλυκιάς ελαφίνας , φανερό έπαθλο και βραβείο των παλαιών κυνηγών τα οποία δεμένα με σχοινί από το δοκάρι της σκεπής αποτελούσε το πολυάγκιστρο στο οποίο κρεμούσαμε τα αναγκαία . ( Όταν αργότερα παιδάκια περιγράφαμε στο σχολείο, τα σπίτια μας , εγώ απέφευγα να το κάνω επειδή μου έδιναν την αντιαισθητική εμφάνιση τα κέρατα της ελαφίνας ). Τα δύο παράθυρα το ένα κατέναντι του άλλου σου άφηναν να παρατηρείς μόνο ένα κομμάτι ορίζοντα  λόγω της θέσεώς του ύψους των . Σε αυτά άφηνα την περιέργειά μου τις ώρες της μοναξιάς. Περισσότερο όμως τραβούσε την προσοχή , η νοτιοδυτική θέση του τζακιού όπου η εκεί γωνία της τζακοποδιάς φιλοξενούσε ένα άτιτλο βιβλίο φθαρμένο από το χρόνο και τη χρήση και που η ράχη του και τα χάρτινα εξώφυλλά του είχαν συνδεθεί με τεμάχιο από ύφασμα και ζυμάρι διά να το κρατούν δεμένο και ενιαίο.

Η παρουσία μου εδώ σημειώνεται και μετριέται , τέσσαρες μήνες μετά τη γέννησή μου . Ως αιτιολογικό της αλλαγής κατοικίας είναι ο «απογαλακτισμός» , την δε ευθύνη της επιμέλειας επωμίσθηκαν ο παππούς που διατελούσε εν χηρεία , επίτροπος του Αγίου Νικολάου (επί 32 χρόνια) και οι άγαμοι θεία και θείος από το «δένδρο» της μητέρας. Το πρόβλημα ειδικά αυτής της επιμέλειας στα χωριά μας κατά τους καιρούς εκείνους ήταν ένα απλό ενδοοικογενειακό μικροπρόβλημα διευθετήσεως δυσκολιών και αλληλεγγύης με μακροχρόνια σκόπευση την επίλυση των προβλημάτων  από το μεγάλωμα του αριθμού των γεννήσεων. Το δικό μου καταγραφόταν ως αναγκαίο λόγω :

 α) του μικρού χρονικού διαστήματος που μεσολάβησε από την Μικρασιατική καταστροφή δηλαδή Γενάρη του 1923 ουσιαστικά μέχρι το έτος 1930 όπου εκτός από τον παππού τη γιαγιά και το ανδρόγυνο , είχαν γεννηθεί στα επτά διατρέξαντα χρόνια της εγγάμου ζωής του ανδρόγυνου και πριν από εμέ τέσσαρα ακόμη παιδιά και φαινόταν πολύ δύσκολη υπόθεση και η πέμπτη συγχρόνως ανατροφή

 β ) τα μεσολαβήσαντα μέχρι το 1940 χρόνια διέρρευσαν με ακαρπία και αδιαφορία από τη γεωργική Κρατική πολιτική της αγοράς των καπνών και άλλων εσωτερικών παραγόντων που συμπαρέσυραν προς τα κάτω το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων παρά την τεράστια γεωργική συμμετοχή και

 γ) η ανίατος ασθένεια που προέκυψε για τη γιαγιά και τον φόβο της μετάδοσής της . Αυτά βάρυναν την γνώμη των γονιών μου να με δώσουν για το αναγκαίο διάστημα του απογαλακτισμού στο φτωχόσπιτο του άλλου παππού του « επιτρόπου». Ίσως αυτό να ήταν και η γενεσιουργός αιτία που εξέλαβε η Μοίρα που με συνόδευσε από το πολύ «μακρινό» ταξίδι το βράδυ εκείνο που ήρθα στη ζωή με τα φτωχά ρούχα της σπαργάνωσης για να σταθεί πολύ μακριά μου όταν άρχισα να « περπατώ» στον κύκλο της ζωής μου σχεδόν κατάμονος χωρίς τη δική της ταξιδιωτική εποπτεία ή την τυπική της έστω κατευόδωση .

Share on Google Plus