Ανεβαίνοντας τον Μπούμστο(μέρος β'σε ασπρο-μαυρο ,χ.ν.κουβελης)

Ανεβαίνοντας τον Μπούμστο(1512.μ)απο τον Πέρσεβο[Κομπωτή]

ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΟΔΟΙΠΟΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΜΠΟΥΜΣΤΟΣ

ΤΟ ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΙΚΟ ΑΚΑΡΝΑΝΙΚΟ ΒΟΥΝΟ-χ.ν.κουβελης

Τρίτη,20 του Μάρτη,μια καθαρή ζεστή κρυστάλλινη μέρα,πρωί

κατά τις 9 η ώρα,φύγαμε με το αυτοκίνητο απ'τη Μαχαιρά

για το βουνό,περάσαμε τη Μπαμπίνη,τον Αετό κι ανεβήκαμε στο

χωριό Κομπωτή,τον (Πέρσεβο),απο εκείνη τη μεριά θ'ανεβαιναμε στο

βουνό,πήραμε ένα χωματόδρομο αριστερά στην έξοδο του χωριού

και σταματήσαμε στο τέλος του δρόμου σε μια μικρή λάκκα,εκεί

είχε γιδομάντρι και μια κτισμένη δεξαμενή για το πότισμα των

ζώων, το τοπίο ελάχιστο,τραχύ,ξηρομεριτικο,λιγοστά δέντρα και

πέτρες.

Πήραμε το ρέμα ανεβαίνουμε,στενό κι απότομο,με λιθοσω

ριές,σε δυσκόλευε,έπρεπε να προσέχεις,μη υποχωρήσουν τα λιθάρια,

γλιστρίσεις και πέσεις,έβρισκες κάπου-κάπου φυτρωμένα ανάμεσα

στις πέτρες κίτρινα κρινάκια,ένα μοναχό,η' δυο-δυο ταίρι,και

κωνιο έβρισκες,το τοπίο πέρα από ανατολικά -βόρεια-έως δυτι

κά ήταν μπροστά μας ανοικτό αμφιθεατρικά απλωμένο κάτω και

πέρα ,αχνό γαλάζιο περίγραμμα,κάτω ήταν η Κομπωτή.

Ξεχώριζες

πέρα βόρεια την Κατούνα και την Κωνωπίνα,φαίνονταν και η λίμνη

Αμβρακία,πιο πάνω τα ψηλά βουνά του Βάλτου,πέρα ανατολικά ήταν

το Αγρίνιο,πάνω το όρος Παναιτωλικό,η Κυρα Βγένα,πιο πέρα απο

κει τα βουνά της Ευρυτανίας,και κάτω ο κάμπος των Αχυρών,και

στο δυτικά η ψηλή οροσειρά των Ακαρνανικών.

Πίσω απ'αυτή είναι

η Ζαβέρδα,ο Πάλαιρος,μετά το ρέμα άνοιγε η πλαγιά,ήταν απότομη,

είχε δέντρα,πουρνάρια,το χώμα ήταν μαλακό,παχύ,οι κορμό των

δέντρων είχαν προσαρμοστεί στη κλίση της πλαγιάς,πλαγιαστοί,

τα κλαριά εκτείνονταν,σαν χέρια απλώνονταν,να πιάσουν αέρα,

άνοιγαν στόματα να θραφούν και να πάρουν φως,ήτανε και μεριές.

Με παγωμένο χιόνι,διάφορα σχήματα είχε το χιόνι κι έπιανε διά

φορες εκτάσεις,μικρές,άσπρο,κι έλαμπε στο καθαρό φως του ήλιου,

γλυπτικό χιόνι,ήτανε και μικρά έλατα,σαν θάμνοι πράσινοι,και

δυο-τρεις φορές ξεσηκώσαμε πέρδικες,πρ- πρ- πρ τις ακούσαμε,είδαμε

κι όρνιο να πετάει και να τανύζεται ψηλά στον αέρα ,κι όταν

το βουνό,από εκείνη τη μεριά του Πέρσεβου τελείωσε,η κορυφογραμμή

του ήταν πετρώδης,σαν κόψη ήταν,αιχμηρή,και τότε φάνηκε η απέναντι

ψηλή κορυφή του Μπούμστου,με λωρίδες χιόνι,ένα θαύμα,μια εκπλη

κτική πανέμορφη εικόνα φύσης,η πλαγιά κατηφορική μέχρι χαμηλά

κάτω στο ρέμα,γεμισμένο με χιόνι,κι από κει σύριζα ανέβαινε υψώ

νονταν υπέροχο το βουνό,στιβαρό,σφαιροειδές,στολισμένο με τις

άσπρες ταινίες το χιόνι,γυμνό,όμορφο,λιτό,δωρικό βουνό,ήτανε στη

πλαγιά και δέντρα ξέρακες,σαν γλυπτά ήτανε,ταιριαστά στον πετρώδη

περίγυρω με τα ταπεινά πράσινα θάμνα,και νότια πέρα απ'το ρέμα

και πάνω φαίνονταν αχνά γαλάζιο το βουνό Βίτσι,και πιο κάτω το

Βουνό Βελούτσα,στον Αστακό,κι αχνά κάτω του απλώνονταν ο γαλάζιος

κόλπος του Αστακού,και πιο πέρα αχνώτερα μέσα στη γαλάζια διάχυση

διακρίνονταν τα νησιά των Εχινάδων,η απέραντη θάλασσα και στο

βάθος ο Αίνος το ψηλό όρος της νήσου Κεφαλληνίας και δεξιότερα

μέσα το Θιάκι,τ'ονομαστό νησι της Ιθάκης από εκείνο τον αρχαίο τον Οδυσ

σέα ,πίσω απ'τη κορφή του Μπούμστου νότια στη ρίζα του είναι η Ζάβιτσα το Αρχοντοχώρι και δυτικότερα η Παναγούλα,η Κάνδηλα, ο Μύτικας και το νησί Κάλαμος,κι ήτανε στη πλαγιά.

Σ'ολόκληρο το βουνό ατμόσφαιρα καθαρή,

αβαρής,ανάλαφρη,δεν φυσούσε το ελάχιστο,ακίνητη,ζέστη,αναζωογο

νιτική,και φως κρυστάλλινο,φιλίκο,αγαπητό,θωπευτικό,να ξαπλώσεις

ήθελες πάνω στις πέτρες,η'πάνω σε πράσινο θάμνο,να κλείσεις τα μά

τια και μέσα σου βαθιά να ρουφήξεις και να στεριώσεις τον θαυμαστό,

τον μαγευτικό περίγυρο,και να περάσει η ώρα και να μείνεις εκεί,

να μοιάσεις στη φύση,σαρξ εκ της σαρκός της,ένα μ' αυτή,στην

ομορφιά της,στην τεράστια απλότητα της,ελάχιστος,ταπεινός,ούτε ση

μαντικός ούτε ασήμαντος,όσο είναι το μέτρο σου,ήτανε,τα' βλεπες,

και μοναχικά λουλούδια,ένα-ένα ξεχωριστό,η δύο-δύο μαζί,ποτέ

περισσότερα δεν ήταν,φυτρωμένα ανάμεσα στις πέτρες κι ανασαίνανε

απαλά,ανεπαίσθητα,φως κι αέρα,και θρέφονταν τα χρώματα και ξεδί

πλωναν τη κυκλική,ακτίνωτη,συμμετρία στο σχήμα του άνθους των,

Ήτανε εμφανής πασιφανής και η παρουσία των ζώων,πως πέρασαν άπο

κει γίδια κοπάδια,πως σκαρφάλωσαν τα κατσίκια στις πέτρες στη

πλαγιά,πως έφαγαν πράσινο κλαρί,πως χόρτασαν κι εκεί ξάπλωσαν

να περάσει η νύχτα πάνω στο βουνό μέχρι να ξημερώσει κι έρθει

το φως,κι ήτανε μαρτυρία για το πέρασμα της τα στρώματα κοπριάς,

που αφήσανε,άφθονη και παχιά κοπριά,λίπασμα της γης και παρά πέρα

βαδίζοντας στη κόψη της κορυφογραμμής στο χείλος της προς τα δυτικά

ήτανε μια μεριά με χιόνι,όσο ένα κηπάκι σ' έκταση έπιανε τόπο,από

κει πέρα ανοίγονταν η θέα στην ψηλή οροσειρά των βουνών,κι ήτανε

αυτά τα βουνά σαν γιγάντιο τοίχος,μια κουρτίνα σ' ένα τεράστιο

φυσικό σκηνικό,ένα παραπέτασμα,μια τεράστια σκηνογραφία στο φυσικό

θέατρο,γυμνά βουνά,τραχιά,θαυμάσια στη μορφή, και στο σχήμα,ελάχι

στα στην ουσία,με άσπρα ξυσίσματα χιονιού ,κι η κορυφογραμμή τους,μια τεθλασμένη κατασκευασμένη από κώνους και τρίγωνα,εικόνα,είδωλο για την αίσθηση,την αποκάλυψη και την ανακάλυψη,την αντίληψη της Ιδέας της Γεωμετρίας,πίσω από τη οροσειρά είναι η Ζαβέρδα,ο Πάλαιρος,το δυτικό Ιόνιο πέλαγος,

Και πέρα η νήσος Λευκάδα,κι απο κάτω απλώνεται πράσινος

εκτεταμένος κάμπος με καλλιέργειες και φαίνονται να γυαλίζουν

νερά στις λούτσες,κι ασπρίζουν δρόμοι αγροτικοί,που κυκλοφέρνουν

κι ελίσσονται στο τοπίο και στα υψώματα του,

αυτή η φύση υπάρχει,ειναι παρούσα,εδώ τώρα,μπροστά στα μάτια,απ τη,

ορατή,αισθητή,παντελής,πανταχού παρούσα, παλλούσα, και πάντα υπήρχε,

είναι πανάρχαια,αχειροποίητη,πρωταρχική,θεμελειακή,και θα υπάρχει,

θα υφίσταται,αιώνια σταθερή,αιώνια μεταβλητή,αιώνια των πάντων,

υπερβάλουσα των αοράτων,περιβάλουσα των ορατών,ολόκληρη παντοδύναμη

φύση,παντάνασα,υπεράνω των ανθρώπων,της φύσης και της ουσίας των αν

θρώπων,και των κοινωνιών τους,νυν και αει,υπερεξουσία και αυτεξουσία,

πριν και μετά,και τώρα ένα Θαυμα.

Το βουνό μας πετριγύρισε ώρες,μας σήκωσε ελαφρά,μας έκλεισε στην ατμόσφαιρα του,μας περιτύλιξε,μας έλαμψε στο απέριττο φως του,μας φώτισε,και σαν Δάσκαλος μας έδειξε το Δρόμο,την Οδό του Κόσμου.