Γράφει: ο Παληγεώργος Γεώργιος
Αξημέρωτα είχε αποζυμώσει, ότι με τη φέξη καρτέραγαν οι καθημερνές δουλειές... Το πρωζύμι τόχε αναπιάσει αποβραδίς. Ζύμωνε κάθε 5 ως 6 μέρες, φορές κι εφτά, ανάλογα αν είχαμε μουσαφιραίους ή μαστόρους ή ήμασταν μοναχοί μας... Την ώρα που λείπαμε στο σχολείο, φούρνιζε τα πλαστάρια, έτσι έλεγαν τα καρβέλια οι παλιές, να τάβρουμε μυρωδιαστά και ζεστά σα σκολάσουμε... Μαζί έφκιανε και κουλούρα με τυρί, σα δεν ήτανε νηστεία, ροκίσια(μπομπότα) σαν είχαμε ροκίσιο(καλαμποκίσιο) αλεύρι, φορές και γεμιστά ή κολοκυθοπάτες και μελιτζάνες, σπανιότερα κρέας ή κοτόπουλο με πατάτες, αφού στο φουρναριό χώρος ύπαρχε και το συδάβλι και το ξυλόφκιαρο έσωναν σ' όλες τις γωνιές του. Είχε γένει σπάρσιμο και θέρος κι αλώνισμα του σταριού, είχα πλυθεί και καθαριστεί το στάρι απ' σκύβαλα και τ' αγριοκόκκια, που κρατιώνταν να τρώνε οι κότες, είχε πάει στο μυλωνά με το γαϊδούρι, να γένει αλεύρι κι απέ το κοσκίνιζε να αφαιρέσει τα πίτουρα... Με τα πίτουρα, συνάδια τάλεγαν, έφκιανε το σκυλόψωμο για το μαντρόσκυλο... Αναπιάνω εικόνες απ' τη μνήμη, ότι παγκόσμια μέρα του ψωμιού, λέει, σήμερα… Σε πολλές μεριές του κόσμου όμως πεινάνε και πεθαίνουν λιμασμένοι… Σήμερα δεν είναι λίγοι οι πεινασμένοι και στην Ελλάδα… Δε θάτανε καλύτερα αυτή η μέρα να γιορτάζεται, άμα το ψωμί φτάνει για ολουνούς;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.