Κάποτε
στις γειτονιές... Τα παιδιά δεν είχαν
κινητά, τα περισσότερα σπίτια δεν είχαν
καν τηλέφωνα.. Αλάνες, πλατείες, πεζοδρόμια,
χωματόδρομοι, γέμιζαν από φωνές.. Τα
χρόνια της ανεμελιάς!
Κανένας
δεν είχε το άγχος της «σέλφι», δεν
νοιάζονταν αν τα ρούχα και τα μαλλιά
γέμιζαν από χώματα... Το πολύ πολύ θα
φώναζε η μητέρα στο σπίτι...
Τα
παιδιά δεν κυνηγούσαν «πόκεμον», ούτε
κινδύνευαν από μπλε φάλαινες κι άλλα
τέρατα του διαδικτύου... Προτιμούσαν να
κυνηγούν τον Γιώργο, τον Κώστα, τον
Πέτρο, την Ελενίτσα, την Μαρία.
Προτιμούσαν
να παίζουν ακόμη και με μπάλες αυτοσχέδιες,
φτιαγμένες από κουρέλια... Ακόμη και μια
πέτρα ήταν αρκετή για να στήσουν παιχνίδι
και να ξεσηκώσουν τις γειτονιές από τις
φωνές και τα γέλια...
Κάποτε
στις γειτονιές... Ήταν όλα διαφορετικά!
Τυχεροί όσοι τα έζησαν.. Όσοι κουβαλούν
μνήμες από κείνη την εποχή κι έχουν να
αφηγούνται...
Δείτε εδώ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.