Γράφει: ΚΟΜΠΛΙΤΣΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ
O ''ΑΚΑΡΝΑΝΑΣ''
Ο μεσίτης με τον βαθμολόγο του έμπορα με έριξαν στον Β1 και Β3 και τα υπόλοιπα που δεν πήρανε με υποχρεώσαν και τα κουβάλησα στο αλωνάκι να τα κάψω!!! Ήταν, μου είπανε, νόμος του κράτους. Εγώ σκέφτηκα το κράτος που ήθελε να προστατεύσει την εμπορευσιμότητα και το υπερκέρδος της καπνοβιομηχανίας.
Τα γεννήματα φέτος το καλοκαίρι δεν πήγανε και αυτά καλά. Δεν έβρεξε την άνοιξη και δεν σταχιάσανε. Πήγα στην τράπεζα στον Αστακό και ζήτησα να πάρω ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ (δάνειο). Ο διευθυντής με υποδέχτηκε με κάτι μούτρα να…!! Μου είπε ότι θα μου ανεβάσει τους τόκους γιατί τα χρωστούμενα ανέβηκαν και ο στόχος της τράπεζας θα παρέκλινε . ( Τούτο το φθινόπωρο περάσανε από το χωριό και πολλοί πολιτευτάδες γιατί κάπου τώρα κοντά πλησιάζουν και εκλογές. Μας τάζανε ¨λαγούς με πετραχίλια¨ για την φτώχεια μας και το ΚΑΠΝΙΚΟ, κουβέντα όμως! Αν λυθεί το κυπριακό θα λυθεί και το καπνικό. Πέρασε μία μέρα και ένας βουλευτής μας είπε να φυτεύουμε καπνό και το χειμώνα!!!!) Πήγα και στην ένωση παραγωγών και κτηνοτρόφων μήπως μπορέσω και βοηθηθώ από το κοινό ταμείο. Και εκεί ο διευθυντής της τράπεζας των αγροτών είχε ¨διορισμένη¨ πρόεδρο την ξαδέρφη του. Αντί για βοήθεια μου είπανε ότι πρέπει να δώσω χρήματα γιατί λέει το Δ.Σ. της ένωσης αύξησε χρηματικά την ¨Μερίδα των αγροτών¨. Έφυγα με το κεφάλι σκυφτό (σα σάλι τσακισμένου) και την κοιλιά να γουργουρίζει. Μαζί μου είχα μόνο λίγο ψωμοτύρι και κάτι ¨σκαστές¨ ελιές. Δεν μπορούσα βλέπεις και να μιλήσω γιατί φοβόμουνα μήπως και κάνω τα πράγματα χειρότερα. Το πανωφόρι βέβαια το ξέχασα πριν ακόμα φτάσω στο χωριό. Άσχημη χρονιά σκεφτόμουνα ότι θα έχουμε. Κακός φαίνεται ότι θα είναι ο χειμώνας τούτος άκαρδος πάλι και δαγκωνιάρης. Πάλι θα παρακαλώ τον μεσίτη να μου βάλει τον καπνό. Α! και το δραγάτι (Αγροφύλακα) να κάνει ¨τα στραβά μάτια¨ για να μπορώ να βοσκάω τα λιγοστά πρόβατα που είχα στο κοινοτικό λιβάδι. Έφτασα στο ογδόντα τρία μου χρόνια τούτο τον χειμώνα. Εξήντα χρόνια μετά σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ίδια κατάσταση, φόβος για το αύριο, εκμετάλλευση χοντρή και φυσικά τα ίδια παχιά λόγια. Δεν έχω επιθυμία πλέον να αγοράσω πανωφόρι. Προσπαθώ όσο μπορώ να φοράω τα παλιά. Τώρα όμως χρειάζομαι να βάλω ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ για θέρμανση. Δυστυχώς μετά από τόσα χρόνια σκληρής εργασίας, αγώνα και μόχθου για το καθημερινό καρβέλι, οι κυβερνώντες σε τούτο τον τόπο σιγά σιγά με ξαναπάνε στην εποχή του ’60. Διαπίστωσα ότι όλα μου τα χρόνια πίστευα και στήριζα λάθος ανθρώπους. Ακόμα και η σύνταξη που παίρνω κάθε μήνα όλο και λιγοστεύει. Τα μισά παιδιά άνεργα και τα εγγόνια πάνε σχολεία με το κολατσιό τους λειψό.
Όσο για το πατρικό σπίτι στο χωριό ξοδέψαμε ένα σωρό λεφτά να το επισκευάσουμε και έρχεται η κυβερνητική εξουσία και με το ζόρι μου ζητάει να πληρώνω ενοίκιο…. Πόσο άλλη ξεφτίλα να αντέξω!!! Βέβαια τα χρόνια εκείνα ο πατέρας μου δεν μου είχε πει ότι η ζωή έχει δύο δρόμους. Ο ένας είναι στρωμένος και ίσιος και ο άλλος κακοτράχαλος και με στροφές. Θα πρέπει λοιπόν από την αρχή να προσέξεις (αλλά και να στο έχει) ποιο θα ακολουθήσεις…. (Οποιαδήποτε πρόσωπα σας ήρθαν στο μυαλό τώρα που διαβάσατε τα γραφόμενα μου είναι τυχαία. Τα γεγονότα παλιά και καινούργια δυστυχώς για πάρα πολλούς είναι ΑΛΗΘΙΝΑ). Όπως με διαβεβαίωσε και ο αφηγητής τους. Ένας καλός οικογενειάρχης, πατέρας και παππούς. Ευχαριστώ που μου εμπιστεύθηκε αυτόν και έναν καλό φίλο από το Ρέθυμνο που συμμετείχε στην παρέα. Και να τους πω δημόσια αυτά που τους είπα κατ’ιδίαν. Αγαπητοί φίλοι τίποτα δεν θα γίνει καλύτερο σε αυτόν τον κόσμο με παχιά λόγια και ευχολόγια. ΕΚΤΟΣ ΑΝ…….
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.