ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ Η «ΕΛΛΑΣ» Μια ιστορική απλή αναδρομή για ένα ελληνικό κοινωνικό φαινόμενο μιας άλλης εποχής

Γράφει: ΚΟΜΠΛΙΤΣΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

ο ΑΚΑΡΝΑΝΑΣ

Ποιος Ξηρομερίτης, ποιος Αιτωλοακαρνάνας αλήθεια δεν θυμάται το περίφημο καφενείο της Οδού Αθηνάς εκεί κοντά στην Ομόνοια; Εποχές μεταπολεμικές που είχε αρχίσει ο κόσμος μαζικά να φεύγει από τα χωριά του για μια καλύτερη ζωή στην αναπτυσσόμενη τότε πρωτεύουσα. Βέβαια υπήρχαν και άλλα «επαρχιακά καφενεία εκεί γύρω από την πλατεία Ομονοίας όπου ο κόσμος που ερχόταν στην Αθήνα τα είχε καταστήσει ως τόπο συνάντησης και αναφοράς με τους πατριώτες του που είχαν ήδη εγκατασταθεί στην Πρωτεύουσα. Το καφενείο, ο επαρχιώτης-εσωτερικός μετανάστης το αισθανόταν λίγο πολύ ως καταφύγιο, ως κάτι δικό του. Εκεί υπήρχε περίπτωση να βρει δουλειά, να διασκεδάσει, να πει τα παράπονα του και να θυμηθεί ιστορίες του χωριού με τους άλλους συντοπίτες του. Ακόμα-ακόμα και για συνάντηση με τον τοπικό βουλευτή του κόμματος του μπας και τον βολέψει έστω και σε μία θέση στο Δημόσιο….!!! Τα χρόνια πέρασαν και το ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ ΕΛΛΑΣ έκλεισε όπως και πολλά άλλα επαρχιακά που ήταν τόπος συνάντησης αυτού του είδους. Από ότι είμαι σε θέση και θυμάμαι αυτά τα καφενεία, όπως και πολλά άλλα ανά την Ελλάδα, ήταν πολλές φορές και τόπος που άρχιζαν και «έκλειναν» ακόμη και συνοικέσια! Τα καφενεία στην Ελλάδα, από την εποχή του Χαρίλαου Τρικούπη που είχαν αρχίσει τις μεγάλες πολιτικές κόντρες, ήταν και είναι ακόμα ένας μεγάλος ιδιότυπος χώρος διασκέδασης και εκτόνωσης των λαϊκών ανθρώπων, των ανθρώπων με μικρομεσαία και χαμηλά οικονομικά εισοδήματα. Χαριτολογώντας θα έλεγα ότι ο λαός που συχνάζει στα καφενεία έχει πάρει την πρώτη του εκπαίδευση από την στρατιωτική του θητεία από τα λεγόμενα ΚΨΜ που εκεί γινόταν ¨το έλα να δεις¨!!! Έχουμε φτάσει και στα χρόνια της ΚΡΙΣΗΣ, όπως τους αρέσει πολύ να την λένε. (Κρίση έχουν οι καπιταλιστές που θέλουν να κερδίζουν όλο και περισσότερα και βέβαια ¨την νύφη¨ την πληρώνουμε εμείς όσο τους προσκυνάμε). Υπάρχει μεγάλη ανεργία. Φτώχεια. Κόβονται μισθοί, συντάξεις. Χάνονται σπίτια, σημειώνονται αυτοκτονίες πολιτών, ψεκάζουν και μάλιστα θα συνεχίζουν να ψεκάζουν με χημικά-και μάλιστα ληγμένα- εργαζόμενους και συνταξιούχους. Ένας κοινωνικός χαμός... Επιχειρήσεις κλείνουν, σχολεία συγχωνεύονται, εκπαιδευτικά ιδρύματα κλείνουν εντελώς. Εν μέσω κρίσης τα καφενεία πολλαπλασιάζονται ραγδαία. Ο λαός με τα λίγα του ή και τα πολλά του ρέει στις αίθουσες των καφέ και προσπαθεί δυστυχώς από εκεί να λύσει τα προβλήματα του.

Τελικά τι είναι το καφενείο και η σύγχρονη μετεξέλιξη του και ποιος είναι ¨ο ρόλος του¨; Πώς γίνεται μετά το πρώτο με δεύτερο τσίπουρο πελάτες να γίνονται ¨υπουργοί-πρωθυπουργοί- προπονητές- στρατάρχες-οικονομολόγοι- διεθνολόγοι¨ και ούτω καθεξής; Η αγωνιστική τους διάθεση και η πνευματική τους διαύγεια αρχίζει και σταματάει πίσω από την κλειστή πόρτα του καφενείου. Είναι το καφενείο τελικά ένας καταλύτης που φιλτράρει τις ιδέες των επισκεπτών του και απορροφάει τους κραδασμούς της λαϊκής τάξης;; Και για να προλάβω τους ¨διανοούμενους¨ του καφενείου; Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να εκλείψει αυτό το ελληνικό φαινόμενο που λέγεται ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ. Σκέφτομαι και λέω μήπως θα ήταν καλύτερα τον αγώνα μας να τον κάνουμε σε άλλους χώρους και σε πραγματικές συνθήκες και όχι στη σιγουριά του λαϊκού άσματος που λέει ¨ούζο όταν πιεις γίνεσαι ευθύς¨. Βασιλιάς- δικτάτορας-θεός και παντοκράτορας…!!!

Τι προτιμάμε τελικά ως λαός;; Καφενείον η «ΕΛΛΑΣ» ή ΕΛΛΑΣ το «Καφενείον»;;

ΚΟΜΠΛΙΤΣΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ο ΑΚΑΡΝΑΝΑΣ

Share on Google Plus