Το αντάμωμα

Δεν θέλω να καταπιαστώ εδώ και ν’ αναφερθώ με τα ονόματα των ιστορούντων που εξυμνούν το γενέθλιο χώρο από την εποχή του Ομήρου όπου κρατά είκοσι χρόνια μακριά τον Οδυσσέα από τον « καπνόν τον αποθρώσκοντα» μέχρι τον Παλαμά με τα « τίμια φυλαχτά στολίδια του» , τον Κάβουρα που δεν αλλάζει το χωριό του με του «Μοριά τα παινευτά του κόσμου τ’ ασημένια» ,και το μεγάλο Ελύτη που μετά τη μάνα του περισσότερο αγαπά το χωριό του, γιατί θα έκανα απλώς Ιστορία. Θέλω όμως να δώσω, μέσα από αυτές τις γραμμές την αίσθηση από το ψυχικό σφίξιμο που νιώθει διαχρονικά ο άνθρωπος από την επιθυμία και το διακαή πόθο να επισκέπτεται τον τόπο όπου είδε το φως του ήλιου .

Μια τέτοια ανεπάντεχη χαρά προσκυνηματικής επίσκεψης δέχθηκε χθες 26 Αυγούστου στο καφενείο Ζαρκαδούλα η

« ΜΠΑΜΠΙΝΗ». Ένα ευχάριστο ξάφνιασμα σταμάτησε την κουβέντα μας όταν είδαμε πως ερχόταν προς το μέρος μας ένα μεγάλο κομβόϊ ανθρώπων οι περισσότεροι τρίτης ηλικίας. Μέσα από τα αδρά χαρακτηριστικά των προσώπων τους προέκυψαν τα επίθετα των συγχωριανών μας Νικολάου και Λάμπρου Χαρακόπου του Χαριλάου, της Σπυριδούλας Χ. Χαρακόπου και των τόσων άλλων της παρέας. Η τεράστια ευχάριστη ατμόσφαιρα μετά την άμβλυνση του κύκλου έδωσε τη σειρά της στη συγκίνηση καθώς ακούγαμε από τα στοματά τους να διηγούνται πως διατηρούσαν αναλλοίωτο στη μακρινή Αμερική το συναίσθημα της προσκυνηματικής επιστροφής για πέντε δεκαετίες. Δάκρυα χαράς και συγκίνησης έφερναν πίσω το χρόνο καθώς στη μπαμπινιώτικη διάλεκτο μας διηγούνταν περιστατικά της παιδικής τους ηλικίας και των τότε συνηθειών. Ο χρόνος όντας μικρός τελείωσε γρήγορα και ο αναγκαίος αποχαιρετισμός μούδιασε τη χαρούμενη συντροφιά.

Μα λίγο πριν σε μια προσεκτική προς τη παρέα στάση έφερα μέσα μου το χρόνο και ήλθα στην εποχή του 1951 και στην εσωτερική μετανάστευση κατά την οποία ο Χαρίλαος Χαρακόπος διαβλέπων μακρύτερα των άλλων έφυγε στην Αθήνα εν πρώτοις και το 1962 σε δεύτερο πλάνο ήλθε η Αμερική. Και να πάλι μπροστά μου οι αγώνες της Ελληνικής κοινωνίας εσαεί στον αγώνα του μεταναστευτικού και οι καραβιές με τις νιφάδες που στέλναμε του 1920 στην Αμερική. Και στον ίδιο αγώνα να και ο Νίκος με το Λάμπρο μεταγενέστερα. Μια αλυσίδα που κρατά αιώνες τώρα τον ελληνισμό της διασποράς( τρείς Ελλάδες). Οι δεκαετίες περνούν και έρχεται η Τρίτη ηλικία με τις δικές της υποχρεώσεις μία των οποίων είναι να κάνεις χιλιάδες χιλιόμετρα και να προσκυνήσεις ό,τι προσφιλές είχες στην αφετηρία της ζωής σου τον επίλογο με τη ζωή.

Αγαπητοί μου Νίκο και Λάμπρο, χαρήκαμε για αυτή σας τη παρουσία στη Μπαμπίνη γι’ αυτό το αντάμωμα μετά εξήντα χρόνια που συνέδεσε τα παλιά.