''Η ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΗΣ ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ ''

Της Ροζάνας Μαμαλιόγκα  Εκπαιδευτικός

Πολλά διαβάζω...πολλά λέγονται ...πολλά γράφονται...και θα συνεχίσουν τις επόμενες μέρες...
Συνεχώς τελευταία φέρνω στο μυαλό μου τα λογία του εθνικού μας ύμνου...όχι αυτού που ξέρουμε όλοι άλλα εκείνους τους τελευταίους στίχους...
Πόσο σύγχρονος, πόσο προφητικός...
πόσο θαυμαστό και ταυτόχρονα εξοργιστικό μπορεί να είναι αυτό?

Η καρδιά συχνοσπαράζει. Πλην τι βλέπω; Σοβαρά

να σωπάσω με προστάζει με το δάκτυλο η θεά.

Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη τρεις φορές μ' ανησυχιά·

προσηλώνεται κατόπι στην Ελλάδα, και αρχινά:

«Παλληκάρια μου, οι πολέμοι για σας όλοι είναι χαρά,

και το γόνα σας δεν τρέμει στους κινδύνους εμπροστά.

Απ' εσάς απομακραίνει κάθε δύναμη εχθρική,

αλλά ανίκητη μια μένει που τες δάφνες σας μαδεί.

Μία, που όταν ωσάν λύκοι ξαναρχόστενε ζεστοί,

κουρασμένοι από τη νίκη, αχ, το νου σάς τυραννεί.

Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή

καθενός χαμογελάει, "πάρ' το", λέγοντας, "και συ".

Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά·

μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά.

Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην πωθεί,

πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.

Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένη έθνη αληθινά:

"Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά".

Share on Google Plus