ΟΙ ΚΡΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

                             

Γράφει: Ο Αλέξανδρος Κυριαζής

-Αλέξανδρε   τι  λες  θα  κάνουμε  σήμερα   εσπερινό;   Να  κατέβω;  Ήταν οι λέξεις  που  μου  απηύθυνε  από  το άλλο  άκρο  του  τηλεφωνικού  σύρματος  ο   σεβάσμιος ιερέας   παπα –Κώστας  Φλωρόπουλος ταπεινός υπηρέτης της  εκκλησίας  μας , και ακούραστος  διδάσκαλος  της Εθνικής  μας  παιδείας  λευκανθείς  εις  τις  δυο  αυτές  επάλξεις,  μη  στέργων   να μένει  εις  τον απομαχισμό,     

    -  Μετά  χαράς : ήταν  η απάντηση,  εις  την ώρα μας  τη  κανονική.     Σήμανε  η   καμπάνα  του  εσπερινού και  με  το νεύμα  του ιερέως  ο οποίος  εσυνοδεύετο  από δυο  μικρούς  μαθητές,  αρχίσαμε την ακολουθία  του . Αναγνώσαμε  την ακολουθία  του  εσπερινού,   ψάλλαμε  τα  παρεμβαλλόμενα τροπάρια τα στιχηρά. Ακολούθησαν  τα  ειρηνικά οι  προφητείες   η  είσοδος , το φως  ιλαρόν , το καταξίωσον Κύριε  και  μετά  τα  απόστιχα. Εκεί  προς …….. το  νυν απολύεις  τον δούλον σου  Δέσποτα  εν ειρήνη  …..του  ιερέως, αναγιγνώσκει  ο  ψάλτης  από το αναλόγιο  το τρισάγιο όπου  περιέχεται  και  το Πάτερ  ημών.. Και  εδώ  εγγράφω  μια  μεγάλη  συγκίνηση  εκ  του γεγονότος  ότι  με  πλησιάζουν   ερχόμενα  προς το αναλόγιο  ( τη προτροπή    του  ιερέως )  από  τη νότια  βημόθυρα τα δύο  μικρά  παιδιά εκτιμώ  μαθητές  των  πρώτων τάξεων  του  δημοτικού  και  αντιλαμβάνομαι ότι θέλουν  να  απαγγείλουν  το  Πάτερ  ημών. Τους  παραχωρώ  το  εγκόλπιο του  αναγνώστου  και  το απαγγέλουν ωραία. Την Κυριακή ο  ένας  εξ αυτών απαγγέλει  και  το  σύμβολο  της  Πίστεως  και  πάλι  το  Πάτερ  ημών. Πόσα  χρόνια είχα  να δω  Θεέ μου   στη Μπαμπίνη αυτή  τη  σκηνή.!  Ταυτόχρονα παρατηρώ  το ενδιαφέρον τους, και  τον τρόπο  που γυρίζουν τις  σελίδες  από  το « Ωρολόγιο ». Η διαπίστωση  είναι εξακολουθητική συνεχόμενη , και  καθ’ όλο  το  θέρος  του 14  και  διά  τους  δύο  μικρούς  μαθητές  μας.  Εκεί  στο  αναλόγιο  καθισμένος  στοχάζομαι!  Λίγο αργότερα  στον καφενέ,  στοχάζομαι   ξανά, και  φέρνω  πίσω το  χρόνο περίπου  στα  80  χρόνια , όταν  παιδάκι  υπηρετούσα  και  εγώ εις  τα  του  ιερέως  βοηθήματα μετά  άλλα  παιδιά  της  ηλικίας  μου . Προσπαθώ  να  συνδέσω  τα  χρόνια  εκείνα  με  τα  σημερινά   και  την Εκκλησία,  μα , δεν  ευρίσκω ούτε  ένα  συνδετικό  κρίκο  .Πλανιέται  το  βλέμμα μου  στο  ζωτικό  γεωργικό  τόπο  της  Μπαμπίνης  , εκεί  που  άλλοτε μετρούσε  το μάτι σου ανθρώπους  όλων των ηλικιών  και  όλη  την ημέρα  να παλεύουν με τον ανθρώπινο  μόχθο  διά  την παραγωγή   και  την καλυτέρευση της  ζωής τους. Τίποτε  το  κενό , ούτε «σποριά»  άσπαρτης  γης  από  τον παλιο - Νικόλα  με  τις  φακές ,μέχρι τα  Φτελίδια, τα Γαλανάκια, τους  αγ-Γιώργηδες με  τα μεστωμένα  σιτηρά και  τα πράσινα  βαρκά  με τα καλαμπόκια  και το  βαρύ πράσινο  του Κάμπου  των καπνών  .  Και  προς  τα δυτικά  και  τα  πρώιμα θερισμένα  από  τις  Λάμπρες  μέχρι  τις  Σκάλες  τα  αναρίθμητα στρέμματα  των αμπελιών  ,όπου ασπρο-μαντηλούσες  λυγερόκορμες   κοπέλες γέμιζαν με  τα  ωριμότερα των σταφυλιών τα «καλαμοπλεγμένα»  καλάθια τους  τα  οποία  μετέφεραν  στις  κεφαλές  τους  ως  κινητές  καρυάτιδες,  καλύπτοντας  τις ανάγκες της  οικογένειας  σε  φρούτα.    Απάρεσκα  επιστρέφω  στο  παρόν. Είναι  δυνατόν ακούω  μέσα  μου  να  συνεχίζεται μια  κατάσταση  σήμερα χωρίς  τη  συμμετοχή  της  νέας  τεχνολογικής  επιστήμης; Όχι είμαι άδικος !     Αυτή  η  πλευρά  καλώς εξελίσσεται.    Άλλωστε  δεν  είναι παρά  ένα  μικρό  τόξο  από  το Κύκλο  της  νέας δογματικής της  σύγχρονης   Δημοκρατίας που  οι ισχυροί του κόσμου μας  επιβάλλουν . Δεν  είναι όμως και  η  μόνη   πλευρά  που  πάσχει.  Οι  μεταβολές   από  χρόνια  είναι κατευθυνόμενες  προκειμένου  να  αλωθεί  η  κοινωνία  μας. Είναι  τόσες  πολλές  ,τόσο πυκνές , τόσο καλά  δομημένες   από   τα  αρχικά  τους  στάδια , ώστε να  μην αντιλαμβανόμαστε  ακόμη    όταν  επενδύουν    το  χιτώνα  που  μας  προσφέρει  με  τη  πειθώ της τη  θελκτική    η Παγκοσμιοποίηση  . Όλα  έχουν διαρραγεί  ή  αλλοτριωθεί εις  αυτόν  τον τόπον. Μένει  μόνο  η  Εθνική  μας  γλώσσα και η  πολιτισμική  μας  ταυτότητα διά  τις οποίες  και  μόνο  αισιοδοξώ  αντλώντας  τη  δύναμη από την ιστορία  μας και  το  κουράγιο  από τις  σκλαβιές μας  και  να  πω ότι  αν μείνουν αυτά αλώβητα  ,  θα μείνει  και  το Έθνος.   Ακόμη  θέλω  να  θέσω εις  την κοινή γνώμη  σαν παράδειγμα  τις  πρώτες  ημέρες  της  κατοχής  του  1941 όπου  το  χωριό  μας  σκληρά  λαφυραγωγήθηκε  από  τους  κλέφτες . Και  δεν  επικαλούμαι  τις  επόμενες  διότι  οι  προεστοί αποφάσισαν αυθημερόν οι ίδιοι  να  φυλάξουν  τις  περιουσίες  των χωριανών με  τα  όπλα  κατά  το  διάστημα   της  νύχτας. Υπάρχει  σήμερα  αυτή  η βούληση;  Ποίος  ενδιαφέρεται  διά  τον διπλανό του ;     Πιο πρόβλημα  σήμερα αντιμετωπίζεται με  την  συμμετοχική  διαδικασία.  Έτσι  όμως επέρχεται  η  αυτοδιάλυση .Πια  η  συμβουλή  μας  στα  κοινά;   Πάντα ,θα  είμαστε  απέναντι  από  το  πρόβλημα ,διά  να μην ασχολούμαστε   εμείς;      Παρακολούθησα  τον αριθμό  των Δημοτικών  και  Κοινοτικών εκλεγμένων ανθρώπων και τον μεγάλο  αριθμό που  συντρόφευσαν τους  « άρχοντες»  προς  την ορκωμοσία .  Θα  τους  ξαναδούμε  να ανταμώνουν να  λύνουν συμμετοχικά τοπικά  προβλήματα   με  την παρουσία  των εκλεγμένων   ή  θα  αρκούμαστε  στην  βυζαντινολογία  που δίδει η απόλαυση  ενός  στιγμιαίου   καφέ  στους  καφενέδες  μας , έστω και  αν  συμβαίνει  να  λεηλατούνται  δίπλα  μας  σπίτια  συγχωριανών , για  τα  οποία  έχουμε  όλοι  γνώμη;  Αυτή  η αδιαφορία  μας για το σήμερα,    για  τα  συμβαίνοντα  ,  αργά  η γρήγορα  θα  μας  πληρώσει  με  ακριβό  νόμισμα .Το απεύχομαι   βεβαίως , αλλά    και εκφράζω  την ευχή , καθώς  το  χωριό  μας οδεύει προς  το γήρας να  επικρατήσουν  άλλες κοινωνικές συνθήκες πιο  ήπιες,  πιο δημιουργικές ,  πιο  αλληλέγγυες. 

Στους  μικρούς  μας  μαθητές  από  καρδιάς  την από θεού  υγεία και  κάθε πρόοδο  στο  δρόμο  τους  διά  να  αποτελέσουν      όπως  οι  κρίκοι  τον σύνδεσμο   εις  την άλυσο  της  ζωής.  Οι προσανατολισμοί τους  μας  δυναμώνουν  και μας βοηθούν να  ζεσταινόμαστε  και να ελπίζουμε .  

Share on Google Plus