(Μέρες που είναι -οι Πανελλήνιες συνεχίζονται-, γονιός είμαι και εγώ, θέλω να απευθυνθώ στα παιδιά μας που αγωνίζονται, εξετάζονται, για να πετύχουν μια θέση (στον ήλιο;) στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Η Πολιτεία ήταν και είναι απούσα.)
Δυο μαθητές του Γυμνασίου Αγνάντων, δυο χωριανοί (από το Αμπελοχώρι), δυο φίλοι, δυο συμμαθητές, δυο συνοδοιπόροι…, αγωνιστές της μάθησης.
(Οι μαθητές του Γυμνασίου Αγνάντων με τους καθηγητές τους. 1954)
14 Φεβρουαρίου 1956. Όλο το Τζουμέρκο είχε πνιγεί στο χιόνι.  Είχε πέσει πολύ χιόνι και δυσκόλευε την επικοινωνία, όχι μόνο μέσα στο χωριό, αλλά και με τα παρακείμενα χωριά. Μα, για τους μαθητές από τα άλλα χωριά ήταν κάτι αδιανόητο το Σαββατοκύριακο να μην πάνε στα σπίτια τους. Άμεση η ανάγκη. Να πάνε στο χωριό τους, να πλυθούν, να αλλάξουν, να φάνε λίγο ζεστό φαγητό.  Η επιστροφή, την Κυριακή, αργά το απόγευμα.  Φορτωμένοι με τον «τουρβά» που είχε μέσα το αναγκαίο φαγητό-για να βγάλουν τη βδομάδα- και καμιά αλλαξιά ρούχα, έπαιρναν το δρόμο της επιστρ…

(Κύριε Διευθυντά Κινδυνεύω να θεωρηθώ οπισθοδρομικός και  «παλαιομοδίτικος». Μπορεί να είναι και έτσι. Όπως και να το θεωρήσετε εγώ θα σας πω ότι τώρα , αυτόν τον καιρό με τις Πανελλήνιες Εξετάσεις, κανένας δεν θα με εμποδίσει να επικοινωνώ με τους νέους μας. Με τον τρόπο μου. )


(1960. Μαθητές και μαθήτριες,  Κυριακή απόγευμα , ξεκινούν από τη Χόσεψη για την Άγναντα).
Ο Ηλίας, μαθητής του Γυμνασίου Αγνάντων κάθε βδομάδα έφευγε από την Άγναντα και πήγαινε στο χωριό του, Το Γραικικό.  Σάββατο απόγευμα αναχωρούσε για το χωριό του, μαζί με άλλους συγχωριανούς-συμμαθητές του και Κυριακή απόγευμα επέστρεφαν.  Χρόνια, το ίδιο δρομολόγιο.  Είχε μεσιάσει η χρονιά.Είχε μπει ο Φλεβάρης και Δευτέρα θα έδιναν τις εξαμηνιαίες εξετάσεις.  Στο χωριό του, Κυριακή πρωί, πήρε την  απόφαση μαζί με έναν φίλο, συγχωριανό, συμμαθητή και συνοδοιπόρο.  «Θα φύγουμε αύριο, Δευτέρα κατά τις πέντε το πρωί και θα πάμε κατευθείαν στο Σχολείο να γράψουμε». Έτσι και έγινε.

 (Το χωριό του Ηλία, Γραικικό Άρτας)
Πουρνό πουρν…

ΦΩΤΟ: Δημήτρης Κατερινόπουλος
         Ακόμα και σήμερα οι κτηνοτρόφοι στο Ξηρόμερο τηρούν με ευλάβεια το έθιμο του κούρου, διατηρώντας ένα ξεχωριστό κομμάτι της παράδοσης του τόπου μας.       Κάθε χρόνο αυτήν την εποχή, στο Ξηρόμερο, αρχίζει το κούρεμα των προβάτων. Ο κούρος είναι ημέρα γιορτής και χαράς στην οποία συμμετέχουν οι κτηνοτρόφοι, οι συγγενείς και οι φίλοι τους και κουρεύουν τα πρόβατα με τον παραδοσιακό τρόπο με μεγάλα ψαλίδια. Οι κουρευτάδες τοποθετούν στο μαντρί τα πρόβατα και στη συνέχεια τα πιάνουν ένα – ένα, τα ξαπλώνουν κάτω και τα κουρεύουν.     Οι Φωτο είναι στο μαντρί του Μπαρμπα-Σπύρου Μπαρμπαρούση στη Μπαμπίνη, όπου το κούρεμα έχει αρχίσει, οι ψαλίδες έχουν.. ανάψει και στην παρέα έχουν προστεθεί και φίλοι, που ήρθαν να βοηθήσουν στο κούρο.........


      Τελειώνοντας ο κούρος, έστρωσαν πλούσιο τραπέζι για να αρχίσει το φαγοπότι, με  ψημένο αρνί, καλό κρασί  και το γλέντι ήταν δυνατό, το οποίο κράτησε έως αργά το απόγευμα…..

-Θεία, θέλεις να  φύγεις απ’ το χωριό;
Ακούς να φύγω απ’ ιδώ, απ’ τον τόπο μ’.
Πού να πάω εγώ; Πού μ’ τόχουν στρωμένο; Δεν φεύγω ιγώ απ’ το κατ’κιό μ’. Όσο καλό μ’ θέλ’ το κουνάκ’ μ’, δε μ’ θέλ’ ου κόσμους ούλος. Δεν θα το κούναγα ρούπ από ιδώ, αλλά τι να κάνου, μ’ πονάει η ψ’χή μ’, ξιψ’χάου για κεια τα κούτσκα, τα κοψίδια, τα πιδιά των  πιδιών  μ’ και τ’ς κουπέλας μ’. Γι’ αυτό καμιά βουλά ξεπετάουμε στ’ν  Αθήνα, για να ξιπονέσω τσιότσιο. 

(Φωτο Κώστας Μαυροπάνος)
-Και, πώς είναι η Αθήνα; Καμίν’ πιδί μ’. Καμίν’. Γι’ αυτό περνάω γλήγορις σαν ίσκιους απ’ όρνιο απ’ ούλους τους συγγινήδις μ’ κι έρχουμε πίσου εδώ να ησυχάσω στο ρ(η)μαδιακό μ’.
-Και, πώς βλέπεις τη ζωή στην Αθήνα; Δεν είν’ ζωή αυτή που κάνουν.  Έχασαν  ντιπ κατά ντιπ την ώρα. Πρωί είν’ αυτό; Κρατάει μέχρι τ’ν ώρα που αμόλαε ο δάσκαλος τα παιδιά απ’ το σκολειό. Δειλ’νό είν’ αυτό; Την ώρα π’ γουρλεύουμε ιμείς το βράδ’;
-Βλέπονται οι άνθρωποι, βλέπονται; Τι είν’ αυτά π’ λες πιδάκι μ’. Για φαϊ δε μαζώνουνται ποτέ. Μόνο σιατ-πατ.Τάβλα, αν β…