«ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ»


Γράφει ο Απόστολος Κομπλίτσης 
''Ο Ακαρνάνας"

Σε λίγες ημέρες έρχονται Xριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Θεοφάνεια και τα συναφή. Έρχονται μέρες χαράς και οικογενειακής θαλπωρής όπως ΑΚΟΜΗ αρέσκονται κάποιοι ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ να μας τις λένε (η υποκρισία στο μεγαλείο της από τους εμπόρους συνειδήσεων ). 
Μόλις προχτές η υπουργός εργασίας μας είπε ότι 125.000 Έλληνες εργάζονται για μόλις 100 ευρώ το μήνα ενώ 1.250.000 αμοίβονται με το ¨αξιοσέβαστο¨ ποσό των 350 με 400 ευρώ περίπου (επίσημα στοιχεία). 
Αν προσθέσουμε τους απόμαχους της εργασίας που κάθε μήνα πληρώνονται όλο και με λιγότερα ποσά στη σύνταξη τους, αν κοιτάξουμε τους χιλιάδες αστέγους που έχουν κατακλείσει τα πεζοδρόμια και τις στοές της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων, αν κοιτάξουμε δίπλα μας τους χιλιάδες ανέργους τότε δεν θα μιλάμε για μέρες χαράς και αγάπης αλλά για μέρες δυστυχίας. Υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό συνανθρώπων μας στην Ελλάδα καθώς και εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που ζουν με τις οικογένειες τους πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας. 



Δεν τα γράφω για να σας μαυρίσω την ψυχή. Τα γράφω για να σας θυμίσω ότι αυτό το ''παραμύθι'' της χαράς και θαλπωρής των εορτών δυστυχώς κρατά όσο και ένα καλό παραμύθι. Γιατί τι είναι παραμύθι; Ιστορία που μας παραπέμπει σε καταστάσεις φανταστικές και που γίνεται μια μικρή γέφυρα με την πραγματικότητα μερικές φορές. 
Το σημαντικό είναι βέβαια ότι μικροί και μεγάλοι ταυτιζόμαστε πολλές φορές σε φανταστικούς κόσμους  με μυθικούς ήρωες , περιπέτειες και ουτοπικές ρομαντικές σκέψεις. Δυστυχώς όμως είμαστε κοινωνία του ΕΓΩ, της ΜΟΝΑΞΙΑΣ και της ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ (κινητό, tablet , facebook, Instagram) καθώς και κοινωνία που πάσχει από έλλειψη παιδείας  και είναι ανιστόρητη. Σε όλες τις εκφάνσεις του βίου της κοινωνίας μας επικρατούν οι ΜΕΤΡΙΟΙ που για να αναδείξουν τα προσόντα τους! καταπατούν ασύστολα τα δικαιώματα των υπολοίπων. 
Η κοινωνία της Αλληλεγγύης, της εργασίας, του χαμόγελου και του κεφιού καθώς και της ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΠΟΡΤΑΣ στη γειτονιά δυστυχώς χάθηκε. Έχουμε μεγάλη ευθύνη που τους ανεχόμαστε και πολλές φορές όσο και να φωνάζουμε δεν μπορούμε να βρούμε το δίκιο μας. Αρκούμαστε να λέμε «Άσε ρε τα ΛΑΜΟΓΙΑ! Και πολλοί από εμάς συνειδητά ξεμπερδεύουν. Δυστυχώς όμως τα ΛΑΜΟΓΙΑ αυξάνονται και συνεχίζουν να συκοφαντούν, ναι κατακλέβουν και να μας ¨γδέρνουν¨ κατ’ εξακολούθηση, όπως έλεγε ο μεγάλος Έλληνας χρονογράφος-συγγραφέας Νίκος Τσιφόρος.
Να σας ευχηθώ καλές γιορτές και να σας πω τούτο: ΠΡΟΣΟΧΗ. Τα  ΛΑΜΟΓΙΑ οσονούπω  παίρνουν σβάρνα τις ρούγιες για να  μας σερβίρουν καινούργια και παλιά παραμύθια. Στόχος τους για μια ακόμη φορά να μας γδάρουν. 
ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ. Ας γίνει η σκέψη μας ΑΝΑΤΡΟΠΗ να πατήσουμε γερά στα πόδια τα δικά μας, της τάξης μας μπας και ανοίξει ο δρόμος για το τέλος του Παραμυθιού.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΟΜΠΛΙΤΣΗΣ, 19-12-2016
Share on Google Plus

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.

check page rank
.....................................................................................................................