ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΕΣ

Του Φωτάκη Φ. Βασίλη

Οι προσπάθειες που καταβάλλονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα φανερώνουν ότι καμιά πλευρά δεν επιθυμεί το «Grexit». Έχουμε έτσι ήδη ως χώρα ένα ενθαρρυντικό και παράλληλα σημαντικό στοιχείο. Βέβαια σε αυτό συνέβαλλαν τα μέγιστα, δηλώσεις ( μπροστά αλλά κυρίως πίσω από τις κάμερες) της κυβέρνησης που καθησύχασαν εν μέρει τους εταίρους όπως πχ η εγκατάλειψη της ρητορείας για διαγραφή του χρέους ότι συμφωνούμε στο 70% με το μνημόνιο , η εργαλειοθήκη το ΟΟΣΑ κλπ.

Το ζητούμενο σε όλα αυτά είναι ο πολιτικός χρόνος που θα δοθεί στην κυβέρνηση και κυρίως εάν θα υπάρξει ολοκλήρωση του ήδη υπάρχοντος προγράμματος ή απευθείας πέρασμα σε ένα πρόγραμμα γέφυρα. Αυτό είναι το σημείο σύγκρουσης με τους Γερμανούς. Στο έκτακτο Eurogroup της 11ης Νοεμβρίου ο Γ. Βαρουφάκης θα βρεθεί μόνος εναντίον 18 κι εκεί δεν εφαρμόζονται θεωρίες παιγνίων.

Οι επόμενες μέρες θα αποδειχθούν καθοριστικές για την πορεία της κυβέρνησης. Σήμερα, Τετάρτη (11/02/2015),συνέρχονται οι υπουργοί Οικονομικών στο πλαίσιο του Eurogroup και φυσικά θα συζητήσουν τί θα γίνει με την περίπτωση της Ελλάδας. Την Πέμπτη (12/02/2015), θα συνέλθει η σύνοδος κορυφής της ΕΕ και μέσα σε όλα αυτά αναμένεται και η  κυβερνητική πρόταση για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας θα βρεθεί αντιμέτωπος στο εσωτερικό και κυρίως εντος ΣΥΡΙΖΑ με τις προεκλογικές του δεσμεύσεις διότι εξελέγη με την υπόσχεση ότι θα πετύχει μια γενναία μείωση του δημόσιου χρέους, θα εγκαταλείψει τα μνημόνια και τη λιτότητα, και θα ακυρώσει πολλές μεταρρυθμίσεις.

Η επιστροφή στον δρόμο της λογικής λοιπόν, αλλά κυρίως της ανάπτυξης είναι αυτό που θα κρίνει την πορεία  και θα επουλώσει διχαστικές λογικές που επεβλήθησαν στον Ελληνικό λαό τα τελευταία πέντε χρόνια.

Οι αστοχίες πολιτικών του μνημονίου και η μη τήρησή  του σε άλλα σημεία είναι αυτό που εξαθλίωσε τον ελληνικό λαό, τον δίχασε υπέρ αντιμνημονιακών και μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων. Διέλυσε εκλογικά όλα τα κόμματα που υπηρέτησαν το Μνημόνιο και ανέδειξε τις παθογένειες τόσο του οικονομικού όσο και του πολιτικού συστήματος. Σε αυτή την περιδίνηση ετοιμάζεται να πέσει και η αξιωματική αντιπολίτευση και κυρίως εάν υπάρξει μια επιτυχής από πλευράς Κυβέρνησης συμβιβαστική και αξιοπρεπής λύση. Τότε εσωτερικά, πρέπει να απελευθερωθούν δυνάμεις που πέραν του αντιπολιτευτικού ρόλου που πρέπει να επιτελέσουν οφείλουν και να διαφυλάξουν  την παράταξη επιτελώντας τον ρόλο της ως θεσμικός και βασικός πυλώνας της Δημοκρατίας. Αυτό ας το έχουν καλά όλοι στο νου τους γιατί αυτό που προέχει είναι το εθνικό συμφέρον και αυτό απαιτεί μια ισχυρή δομική και ξεκάθαρη αξιωματική αντιπολίτευση.

Προσωπικά δεν επιθυμώ μια «αριστερή παρένθεση» αυτή τη στιγμή, άλλωστε η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να διδαχθεί πολλά, αλλά κυρίως να περιφρουρήσει τον πυρήνα των ιδεών της φιλελεύθερης παράταξης. Γιατί, όταν με το καλό τελειώσουν οι διαπραγματεύσεις κτλ και η χώρα πάρει τον όποιο δρόμο (ελπίζω Ευρωπαϊκό) η μάχη θα είναι πλέον καθαρά πολιτική, ιδεολογική και αξιακή. Τότε χρειάζονται εφεδρείες και πρόσωπα που μπορούν, όχι τηλεμαϊντανοί πολιτικοί.

Αδιαμφισβήτητα  ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κέρδισε κατά κράτος τις εντυπώσεις παρουσιάζοντας στη Βουλή τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του. Πρόσφερε στον κόσμο ελπίδα και αισιοδοξία, όμως οικονομικό πλαίσιο δεν αναπτύχθηκε ούτε από τον ίδιο ούτε από τον Υπουργό επί των Οικονομικών, πώς να συμβεί άλλωστε αφού το αντίκρισμα (χρήμα)ανήκει σε άλλους ( ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ).

Στις 25 Ιανουαρίου ο λαός δεν επέλεξε μια αριστερή Κυβέρνηση - ας μην γελιούνται  όσοι το πιστεύουν- απαλλαγή νοοτροπιών επέλεξε απλά,  αλλά κυρίως οικονομική ανακούφιση. Αυτά είναι τα σημεία που θα κρίνουν το παιχνίδι και μέχρι την Κυριακή  ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του ενδέχεται να έχουν υποχρεωθεί να πάρουν αποφάσεις που θα σφραγίσουν το μέλλον το δικό τους αλλά και της χώρας.

Η μετωπική σύγκρουση κανέναν δεν βολεύει, η επίκληση της λογικής και η εγκατάλειψη του Λαϊκισμού είναι συστατικά ικανά να τινάξουν την μπάνκα στον αέρα. Για την Ελλάδα ως χώρα  για την Ευρώπη ως θεσμό για την Οικουμενικότητα του Ελληνισμού ως ιστορικό χρέος.

Share on Google Plus