Αγαπητό blog Μπαμπίνη ΙΝ ,θέλω από τη δική σας ιστοσελίδα να ευχαριστήσω σήμερα από καρδιάς.
α) την Διδάκτορα του πανεπιστημίου των Ιωαννίνων και μεγάλη Κυρία της Κοινωνικής Λαογραφίας καθηγήτρια Μαρία Αγγέλη (εδω)
β) τον επίσης καθηγητή της Ελληνικής Παιδείας(σήμερα συνταξιούχο), κύριο Αλέξανδρο Παλιούρα (εδω) και τους πολλούς φίλους μας συγχωριανούς και ξένους που με λόγια στήριξης και χαράς δια το μικρό έργο που προσέφερα στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου του χωριού μας με έκαναν να ξεχάσω τη μικρή μου αγωνία και τον κόπο που επέβαλαν την προσωπική μου απόλυτη συμμετοχή και παρουσία.
Ήταν μια ωραία εμπειρία για μένα η επί τριήμερο παρουσία μου εκεί ψηλά στη αγιογραφία του Παντοκράτορα όπου μετά από το 1928 δηλαδή 93 χρόνια μετά μπήκε και αυτή στη φθορά του χρόνου ο οποίος μας άφησε τρία τόξα αποσπασθέντα με σχισμή από την ξύλινη υποστήριξη η οποία έχει διάμετρο 2 μέτρων και δύο εκατοστών .
Κάναμε όλοι υπεράνθρωπες προσπάθειες και αποκαταστήσαμε τον Παντοκράτορα στην προτεραία του θέση στο 90% ενώ το 10% έχει διεύθυνση το ιερό του Ναού όπου δύσκολα παρατηρείται.
Η ημέρα αυτή είναι ημέρα ευφρόσυνος ημέρα μεγάλης χαράς για εμένα καθώς μπόρεσα να βελτιώσω την κτηριακή εικόνα και την αντοχή του στο χρόνο.
Και τώρα δυο λόγια για την τοποθέτηση μου απέναντι στην Εκκλησία. Ο σεβασμός μου είναι δεδομένος και στην εκκλησία και στην ορθοδοξία .Γεννήθηκα μακριά από τον Νότιο τοίχο του αγίου Νικολάου μόνο 7 μέτρα . Λίγο έλλειψε να με αφήσουν στο ιερό του ναού με τη « σαρμανίτσα » . Στο γυναικωνίτη αυτού του Ναού έκανα τα μαθήματα των 2 τελευταίων χρόνων του Δημοτικού απ’ όπου ακούσαμε την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου εκείνη τη Δευτέρα 28 του Οκτώβρη του 1940.
Εκεί μερικούς μήνες τον Απρίλιο του 1941 ανήμερα το Πάσχα ακούσαμε τις ριπές των πολυβόλων των γερμανικών αεροπλάνων Στούκας ενώ είχαμε μείνει ο ιερέας , ο πατέρας μου και εγώ . Με τη ψυχή στο στόμα καταφύγαμε στον αχυρώνα του Κατερινόπουλου. Μπορώ όμως να γράψω ότι αυτή μου η αγάπη κληρονομήθηκε κατά κάποιο τρόπο από τον πατέρα μου, λάτρη του αναλογίου και επί 45 χρόνια ψάλτη .
Όταν αργότερα έφθασα στις ανησυχίες μου όντας ακόμη στην παιδική ηλικία διαβάζοντας το στρατιωτικό ημερολόγιο της απόβασης στη Μικρά Ασία στις 2 ΜαΪου του 1919., έπεσε ο Ουρανός όλος επάνω μου. Ενώ ο Λαός της Σμύρνης ζητωκραύγαζε την έλευση του στρατού μας, πλήθος Ελλήνων στρατιωτών λαφυραγωγούσαν τα καταστήματα της πόλης , εκείνος πήγε στην Αγία Φωτεινή να πάρει ευχή από τον επίσκοπο Χρυσόστομο. Ένα βιβλίο δώρο της ακολουθίας της Μ. Εβδομάδας του 1898 σώζεται ακόμη στα χέρια μου. Η αφοπλιστική αυτή στιγμή βάρυνε καθώς φιλοσοφούσα καταλυτικά υπέρ της πατρικής γνώμης.
Ελπίζω να σας έπεισα ότι αυτός ο δρόμος ήταν ο ενδεδειγμένος φώναζε ο παιδαγωγός της Μπαμπίνης Ανδρέας Μπιτσιώρης δια να μη αριθμηθείτε με τους επικατάρατους . Το γένος μου που μετρώ πάνω από εκατό είκοσι ανθρώπους, στα διακόσια χρόνια του Ελληνικού Κράτους από το Μεσολόγγι μέχρι σήμερα αυτή τη στάση τηρούσε. Εγώ έχω άραγε το δικαίωμα να αλλάξω αυτή τη δομική του υπόσταση; Και πάλι σας ευχαριστώ και μακάρι ν’ αξιωθώ να μας έρθει νέα χαρμόσυνος ημέρα να γιορτάσουμε έστω και με λιγότερες προσφορές, πριν το τάχος του χρόνου μας προλάβει .
Με τιμή και εκτίμηση
Αλέξανδρος Κυριαζής
Μπαμπίνη 19 Ιουνίου 2021
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.