Επάγγελμα: Σιδηρουργός
Ο σιδηρουργός ασχολείται με την κατασκευή, συναρμολόγηση και τοποθέτηση εξαρτημάτων από σίδηρο και γενικά με σιδηροκατασκευές. Συγκεκριμένα, ο σιδηρουργός κατασκευάζει, κόβει, συναρμολογεί και τοποθετεί σιδερένιες πόρτες, παράθυρα και κάγκελα σε κατοικίες και άλλα κτίρια, ειδικές προστατευτικές κατασκευές σιδήρου, σκυροδέματα για ενισχύσεις ή κατασκευές σκελετών κτιρίων ή ότι άλλο παραγγέλλει ο πελάτης. Ο απαραίτητος εξοπλισμός του σιδηρουργού περιλαμβάνει κόφτη, ηλεκτροσυγκόλληση, τροχό σιδήρου, μέτρο, γωνίες 90ο, ειδική φόρμα και προστατευτικά γυαλιά. Απαραίτητη είναι η μηχανική και υπολογιστική ικανότητα, η ορθή αντίληψη του χώρου και η επιδεξιότητα στο χειρισμό των κατάλληλων εργαλείων και μηχανών.
Η ικανότητα για επικοινωνία και συνεργασία είναι σημαντική. Η εργασία απαιτεί επίσης σχεδιαστική ικανότητα, αισθητική αντίληψη, ορθή χρησιμοποίηση εξοπλισμού και εργαλείων καθώς και κάποια σχετική σωματική δύναμη. Ο σιδηρουργός εργάζεται σε ανοιχτούς ή κλειστούς χώρους ανάλογα με το συγκεκριμένο έργο. Εργάζεται κυρίως ομαδικά και μόνο όταν το επιτρέπει το μέγεθος της εργασίας μόνος του. Οι μετακινήσεις του στον τόπο του έργου ή στην κατοικία του πελάτη είναι απαραίτητες. Η εργασία του είναι βαριά χειρωνακτική και ανθυγιεινή. Όταν ο σιδηρουργός εργάζεται σε ανοιχτό χώρο είναι πιθανό να παρεμποδίζεται από τις καιρικές συνθήκες. Κατά τη διάρκεια της εργασίας του είναι απαραίτητο να παίρνει μέτρα ατομικής ασφάλειας και πυρασφάλειας.
Φθινόπωρο 1971. Το μικρότερο παιδί της πενταμελούς οικογένειας του Σπύρου και της Βασιλικής Γρίνου τελειώνει το Δημοτικό Σχολείο Μπαμπίνης και κοντοζυγώνει ο καιρός για να φύγει για την κοντινή πολιτεία, το Αγρίνιο, προκειμένου να μάθει μια τέχνη και να έχει μια καλύτερη ζωή. Στο Αγρίνιο είναι ήδη, ο μεγάλος του αδελφός, Γιώργος, που πηγαίνει στο Γυμνάσιο. Στο Αγρίνιο διαμένει η οικογένεια της γιαγιάς τους, από τη μητέρα τους. «Στείλε εδώ τα παιδιά, θα σπουδάσουν, θα μάθουν μια τέχνη για να μπορούν να ζήσουν καλύτερα». Ανοιχτόμυαλη γυναίκα η μητέρα τους Βασιλική, ξέρει το καλό και το μέλλον των παιδιών της. Ετοιμάζει τα παιδιά και τα στέλνει στη μάνα της και στα αδέλφια της. Τότε ο Γεράσιμος (Μάκης) Γρίνος, μετακομίζει για το Αγρίνιο. Μαζί με τον θείο του, οικοδόμο στο επάγγελμα, Ιωάννη Τσούμα αποφασίζει να μάθει την τέχνη του σιδερά. Ήταν η εποχή που υπήρχε ανοικοδόμηση, νέες οικοδομές κατασκευάζονταν. Τα ξύλινα παράθυρα και πόρτες αντικαθίστανται με μεταλλικές κατασκευές . Ο Μάκης έμεινε έξι ολόκληρα χρόνια στο Αγρίνιο, και μαθήτευσε την τέχνη του σιδερά, κοντά σε μεγάλους για εκείνη την εποχή μαστόρους σιδερουργούς , όπως στους αδελφούς Λάμπρο και Βασίλη Τσέλιο. Παιδάκι 12 χρονών με ένα ποδήλατο πήγαινε στο μαγαζί του Τσέλιου και μάθαινε να επεξεργάζεται, να κόβει, να κολλάει να συναρμολογεί να τοποθετεί μεταλλικές κατασκευές, όπως κάγκελα, πόρτες παράθυρα, αλλά και άλλα χρηστικά είδη. Ξεκίνησε με μεροκάματο 10 δραχμές.
Όταν έφθασε σε ηλικία 18 ετών αποφάσισε να ανοίξει το δικό του σιδηρουργείο. Και το άνοιξε στο χωριό του, στην Μπαμπίνη.
Κοντά σ΄αυτόν έμαθε την τέχνη και ο Γιάννης, ο οποίος εξελίχθηκε σε πολύ καλό τεχνίτη και έκτοτε δούλευαν και οι δύο μαζί. Ο Μάκης ήταν άνθρωπος διορατικός , τολμηρός και έπαιρνε πρωτοβουλίες. Δημιούργησε ένα μαγαζί σιδεροκατασκευών ξεκινώντας από το μηδέν. Παρότι νέος επαγγελματίας, σκέφτηκε να προμηθευτεί μεγάλη ποσότητα σιδήρου από την Αθήνα, ώστε να μειώσει το κόστος κατασκευής.
Έκτοτε και για τα επόμενα χρόνια ο Μάκης μαζί με τον Γιάννη αναλάμβαναν διάφορες δουλειές όχι μόνο στην Μπαμπίνη αλλά και στα γειτονικά χωριά.
Για τη στέγαση του μαγαζιού τους χρησιμοποίησαν την αποθήκη, δίπλα στο πατρικό σπίτι. Ήταν ο χώρος που περνούσαν ατέλειωτες ώρες , δουλεύοντας το σίδερο, ώστε να ολοκληρώσουν την παραγγελία τους και στη συνέχεια θα πήγαιναν για την τοποθέτηση στο χώρο του πελάτη. Δούλευαν τις παραγγελίες πότε ομαδικά, πότε ο κάθε ένας ατομικά. Πάντα όμως συνεργαζόταν στην παράδοση και στην τοποθέτηση.
Δούλευαν και παρέδιδαν ανάλογα με την παραγγελία, απλά ή περίτεχνα κάγκελα μπαλκονιού, αλλά και κάγκελα σε εσωτερικές σκάλες, πόρτες, παράθυρα, λιάστρες,(ήταν η εποχή ακμής των καπνών), μεγάλες μεταλλικές στέγες, στέγαστρα, αλλά και πολλά χρηστικά αντικείμενα, όπως μεταλλικά τραπεζάκια, κρεβάτια ,αλλά και διάφορα μικρά σιδερένια εξαρτήματα , ακόμη και μασιές για τη φωτιά, αλλά και τις παραδοσιακές πυροστιές σε διάφορα μεγέθη. Η πυροστιά ήταν ένα ισόπλευρο τρίγωνο με πόδια στις τρεις γωνίες του που τη χρησιμοποιούσαν σαν βάση άλλων οικιακών συσκευών ,όπως την κατσαρόλα στη φωτιά. Η μάνα τους είχε μια μικρή πυροστιά που τοποθετούσε πάνω το σίδερο με τα κάρβουνα και πολλά άλλα σιδερένια βοηθητικά σκεύη που χρησιμοποιούσαν στα νοικοκυριά. Πολλές από τις κατασκευές τους ήταν πραγματικά χειροποίητα έργα τέχνης. Στο τέλος κάθε δουλειάς περήφανοι κοίταζαν το αποτέλεσμα και καμάρωναν γι αυτό .
Πολλές φορές οι συγχωριανοί τους έρχονταν για μερεμέτια, όπως κολλήματα εργαλείων, ειδικά την εποχή που άρχιζε η καλλιέργεια των καπνών κι αυτοί πρόθυμοι τους εξυπηρετούσαν. Ήταν ευχαριστημένοι από τους συγχωριανούς τους που τους προτιμούσαν για δουλειά και είχαν να θυμηθούν και αρκετές όμορφες ιστορίες, περιπέτειες της ζωής.
Οι εποχές όμως άλλαζαν και το επάγγελμα του σιδερά, άρχισε να φθίνει με τη μαζική βιομηχανική παραγωγή σιδερένιων αντικειμένων και την ανάπτυξη των αλουμινένιων κατασκευών. Επιπλέον η μεγαλύτερη παραγωγή καπνών δεν άφηνε περιθώριο, για να ασχοληθούν περαιτέρω με άλλου είδους κατασκευές, όπως αλουμίνια και να εξελίξουν τον τρόπο της δουλειά τους….
Ακόμη και σήμερα θυμόμαστε ένα φορτηγάκι φορτωμένο με περίτεχνα κάγκελα περνάει στη μέση του χωριού. Είναι ο Μάκης και ο Γιάννης Γρίνος, που περήφανοι θα παραδώσουν μια από τις τελευταίες τους παραγγελίες. Καλοκαίρι του 2000.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.