Πορτρέτα του τόπου μας :ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΛΕΖΑΣ

Του Γεωργίου Σ.Γρίνου

Έχει μείνει ιστορική  η φράση του Μ. Αλεξάνδρου <<στον  πατέρα  μου  οφείλω  το  ζειν  και  στο  δάσκαλό  μου  το  ευ ζην >>, η οποία πραγματικά εκφράζει την αξία του δασκάλου στη μόρφωση ,στη διαπαιδαγώγηση και στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του μαθητή ,ώστε αυτός αργότερα ως πολίτης να πετύχει στην προσωπική του ζωή,αλλά και να φανεί χρήσιμος στην κοινωνία . Ο δάσκαλος είναι αυτός,που παίρνει στα χέρια του τον εξάχρονο μαθητή με την αθώα και αμόλυντη ψυχή ,στον οποίο θα μεταδώσει τις γνώσεις του, θα εμφυτεύσει την αγάπη για τη μελέτη και την έρευνα, θα τον μυήσει στην προσπάθεια για την απόκτηση της γνώσης και την αναζήτηση της αλήθειας .Ο δάσκαλος θα μπολιάσει  με όλα τα παραπάνω την παιδική ψυχή του μαθητή και θα διαμορφώσει την προσωπικότητά του ,αλλά και θα καθορίσει σημαντικά την περαιτέρω εξέλιξή του . Στο μπόλιασμα αυτό , αν είναι καλός ο κεντρωτής και το κεντράδι καθαρό και διαλεγμένο, τότε είναι βέβαιο, ότι το μπόλι θα γίνει κλαδί και τη συνέχεια ολοκληρωμένο δένδρο με καρπούς γερούς και ζηλευτούς.

Εαν τέτοιος καλός κεντρωτής υπήρξε ο δάσκαλος Γεώργιος Κολέζας ,ο οποίος με καθαρά και διαλεγμένα μπόλια κέντρωνε επί οκτώ συνεχεί χρόνια (1956-1964)τις παιδικές ψυχές των μαθητών της Μπαμπίνης. Ο Γεώργιος Κολέζας γεννημένος στα Παλιάμπελα Βονίτσης το 1930 ,τελείωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στον Πειραιά το 1950 και αποφοίτησε από τη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία Ιωαννίνων  το έτος 1952.Η Μπαμπίνη ήταν ο πρώτος σταθμός στη διδασκαλική του πορεία .Ήλθε στο χωριό μας το Δεκέμβριο του 1956 ,ενώ το 1957συζεύχθηκε με την επίσης δασκάλα Σταυρούλα Τάγκα, η οποία κατάγονταν από τον Πειραιά , με απώτερη καταγωγή την Αιτ/νια και είχε αποφοιτήσει από το Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία Πειραιά το 1956

Εγκαταστάθηκαν σε μισθωμένη κατοικία και έφευγαν από το χωριό μόνο κατά τη διάρκεια των εκπαιδευτικών διακοπών .Στη Μπαμπίνη απέκτησαν και τα δύο παιδιά τους. Την Ευγενία ,αναπληρώτρια καθηγήτρια σήμερα στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και την Ευρύκλεια, φιλόλογο σήμερα ,που παρακολουθεί και μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων .

Αμέσως με τον ερχομό του στο σχολείο ο Γεώργιος Κολέζας έδειξε τις διαθέσεις του .’Ολοι έπρεπε να μάθουν γράμματα .Οι γεωργοκτηνοτρόφοι γονείς έπρεπε να αφήσουν τις παλιές συνήθειες  να απασχολούν τα παιδιά στις αγροκτηνοτροφικές ενασχολήσεις τους , με αποτέλεσμα να απουσιάζουν από το σχολείο . Αλλά και οι μαθητές που απέφευγαν να έρχονται στο σχολείο, με πρόφαση της απασχόλησης από τους γονείς,τα βρήκαν σκούρα. Δεν ήταν λίγες οι φορές , που στο πρώτο διάλειμμα  αντί να ξεκουραστεί , άφηνε το σχολείο και μετέβαινε ο ίδιος στις κατοικίες των μαθητών,αλλά και στα χωράφια , για να φέρει τους απουσιάζοντες μαθητές στο σχολείο. Αυτά  ίσως ξενίσουν τον αναγνώστη , που δεν έζησε την εποχή εκείνη .Όμως πρέπει να ληφθεί υπόψη το γεγονός ,  ότι το χωριό μας , παρότι φιλοπρόοδο και με παράδοση σε ανάδειξη σπουδαστών και διακεκριμένων επιστημόνων παλαιότερα, ήταν καθαρά αγροκτηνοτροφικό και οι κάτοικοί του φτωχοί, που για να τα βγάλουν πέρα, έπρεπε να απασχολούν στις αγροτικές εργασίες και τα παιδιά τους.

To έτος 1959 διορίστηκε και η σύζυγός του Σταυρούλα Τάγκα .Από κοινού  λοιπόν αποδύθηκαν σε ένα σκληρό αγώνα μεγάλης προσφοράς .Με τη δίψα του νέου δασκάλου για εργασία και προσφορά ,δούλεψαν σκληρά ,πρωί και απόγευμα ,για να διδάξουν στους 80-90 μαθητές του σχολείου.

Χαρακτηρίζονταν από τους μαθητές και οι δύο δάσκαλοι πολύ αυστηροί  .Η βέργα του Κολέζα όταν ανεβοκατέβαινε, είχε επώδυνες συνέπειες για το μαθητή ,αλλά στο μέλλον αποδείχθηκε ότι απέδωσε αποτελέσματα . Η εκπαιδευτική τους μέθοδος  όμως δεν εξαντλήθηκε στην τυπική εκπαιδευτική διαδικασία μετάδοσης γνώσεων ,συνοδευόμενη από την αυστηρότητα του δάσκαλου της εποχής εκείνης, αλλά χρησιμοποίησαν και εκπαιδευτικές μεθόδους, πρωτοποριακές για την εποχή τους .Ενδεικτικά  αναφέρω τούτο: επειδή οι γονείς δεν μπορούσαν να βοηθήσουν  τα παιδιά τους στα μαθήματά τους ,είτε γιατί ήταν αγράμματοι ,είτε γιατί δεν τους το επέτρεπαν οι αγροτοκτηνοτροφικές τους ενασχολήσεις ,εφήρμοσαν το εξής σύστημα για την επιβοήθηση των αδυνάτων μαθησιακά μαθητών : ανέθεσαν το έργο της επιβοήθησης των μαθητών αυτών στους καλύτερους μαθητές, οι οποίοι επιτελούσαν το έργο του φροντιστή  σήμερα. Αυτό απέφερε  θετικά αποτελέσματα και για τους δύο .Ο μεν αδύνατος μαθητής πήγαινε περισσότερο προετοιμασμένος στο σχολείο , ο δε καλύτερος μαθητής , με την επανάληψη παγίωνε καλύτερα τις γνώσεις του και επί πλέον , έχοντας την ευθύνη επιβοήθησης του συμμαθητή του ,αποκτούσε πιο έντονα το αίσθημα της υπευθυνότητας .

Οι δάσκαλοι αυτοί όμως δεν περιορίσθηκαν μόνο στο τυπικό εκπαιδευτικό έργο του δασκάλου. Ανήσυχοι και δημιουργικοί  όπως ήταν ,ανέλαβαν και εκτέλεσαν ένα έργο, που δεν είχε σχέση με τις διδασκαλικές τους υποχρεώσεις. Σχεδίασαν και δημιούργησαν ένα θαυμάσιο κήπο στη νότια πλευρά του σχολείου .Αφού περίφραξαν  το χώρο αυτό , ο οποίος σημειωτέον δεν χρησιμοποιούταν ως προαύλιο λόγω της βραχώδους φύσης του , το διαμόρφωσαν αρχιτεκτονικά  με διαδρόμους ,έτσι ώστε τα επιμέρους τμήματα του χώρου να αποτελούν γεωμετρικά σχήματα(ρόμβοι-τρίγωνα-τραπέζια,κλπ) και τον μπάζωσαν με χώμα .Στη συνέχεια ,στο ανατολικό τμήμα του χώρου φύτεψαν πεύκα ,ενώ στο υπόλοιπο καρποφόρα δένδρα και λουλούδια .Στην περίμετρο των  γεωγραφικών σχημάτων φύτεψαν αειθαλή θαμνώδη φυτά ,τα οποία κλαδεύοταν εποχιακά.

Το έργο  αυτό δημιουργήθηκε με προσωπική εργασία των δασκάλων ,γονέων και μαθητών και το αποτέλεσμα ήταν ένας θαυμάσιος κήπος , που θα τον ζήλευαν και οι σημερινοί  επαγγελματίες κατασκευαστές κήπων . Το έργο αυτό εκτός από την άριστη αισθησιακή βελτίωση και τον καλλωπισμό του χώρου ,αλλά και του χωριού, είχε ως αποτέλεσμα και τη  μετάδοση στους μαθητές του αισθήματος της δημιουργίας και της αγάπης πρός τα δένδρα , τα λουλούδια και γενικά προς το ωραίο. Πρέπει να σημειωθεί δε, ότι το έργο της φροντίδας και της συντήρησης του κήπου ( κλάδεμα λουλουδιών ,λίπανση ,πότισμα κλπ) γίνονταν από τους μαθητές  υπό την επίβλεψη των δασκάλων . Ο κήπος διατηρήθηκε σε άριστη κατάσταση και μετά την αποχώρηση των δασκάλων αυτών, αφού το έργο συντήρησης και βελτίωσης του κήπου το συνέχισε και ο επόμενος δάσκαλος , ο Νικόλαος Κατερινόπουλος. Σήμερα ο κήπος είναι εγκαταλελειμμένος.

Ο Γεώργιος Κολέζας και η Σταυρούλα Τάγκα έφυγαν από τη Μπαμπίνη αρχές του έτους 1964,αφού αποδείχθηκαν άριστοι κεντρωτές .Τα κεντράδια τους γερά και διαλεγμένα ,έγιναν κλωνάρια  καρποφόρα. Και αυτό αποδεικνύεται από το αποτέλεσμα .Από τα τα χέρια τους πέρασαν μαθητές, οι οποίοι συνέχισαν τις σπουδές τους σε ανώτατα και ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αξίζει να αναφέρω ενδεικτικά κάποια στοιχεία που καταδεικνύουν το μέγεθος της προσφοράς τους. Η Αγγελική Κατερινοπούλου μαθηματικός, Ευστράτιος -Γεώργιος Φιλ. Κατερινόπουλος   μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος του ΕΜΠ, Ελένη Ελευθ. Ζαρκαδούλα  νηπιαγωγός, Δημήτριος Ν. Ζαρκαδούλας Πολιτικός Μηχανικός, Αλέξανδρος Χ. Παλιούρας Φιλόλογος, Πέτρος Χρυσικός Υποστράτηγος Ε.Α ( σχολή  Ευελπίδων), Ευθύμιος Ηγούμενος μαθηματικός, Χρήστος Φ. Κατερινόπουλος Μηχανολόγος-Ηλεκτρολόγος ΕΜΠ, Γεώργιος  Φ. Θανασούλας Υποστράτηγος Ε.Α (σχολής Ευελπίδων) Βασίλειος Πανάκιας απόφοιτος Παιδαγωγικής Ακαδημίας και Παντίου ( Δ/ντης τράπεζας) Γεώργιος Σταυρ. Τσακαλογιάννης  Χημικός, Γεώργιος Σπ. Γρίνος Δικηγόρος, Δημήτριος Κατερινόπουλος φυσικός ,Λάμπρος Θανασούλας Συνταγματάρχης Ε.Α(σχολής Ευελπίδων),Ευφροσύνη ΒΛ. Χρυσικού φιλόλογος κλπ, υπήρξαν μαθητές του Γεωργίου Κολέζα και της Σταυρούλας Τάγκα. Αν δε προσθέσουμε και τους μαθητές που φοίτησαν  σε ανώτερες σχολές ,τότε ο κατάλογος είναι πολύ μεγαλύτερος. Αλλά και όσοι δεν απέκτησαν στη συνέχεια κάποιο πτυχίο ανώτερης η ανώτατης σχολής , έλαβαν σημαντικές γνώσεις από τους δασκάλους , τις οποίες αξιοποίησαν και πέτυχαν στη ζωή τους .Και όλοι αυτοί από το δημοτικό σχολείο του μικρού αγροτοκτηνοτροφικού χωριού της Μπαμπίνης ,περιόδου 1956-1966.

Μετά τη Μπαμπίνη επόμενος σταθμός τους η Σκάλα Ωρωπού Αττικής μέχρι το 1969, το Αιγάλεω Αττικής μέχρι το 1977 και το Δημοτικό Σχολείο Χαλανδρίου μέχρι το 1986, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε ο Γεώργιος Κολέζας. Η Σταυρούλα Τάγκα συνταξιοδοτήθηκε το 1990.

Η προσφορά τους και στα σχολεία αυτά υπήρξε μεγάλη .Όπως μου έλεγαν σε μια συνάντησή μας , η Μπαμπίνη αποτελεί για αυτούς ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής τους . Εκεί πέρασαν τα πρώτα χρόνια της έγγαμης ζωής τους ,εκεί απέκτησαν και τα δύο παιδιά τους .Για να καταδειχθεί ακόμη περισσότερο ο ιδιαίτερος δεσμός της οικογένειας Κολέζα με την Μπαμπίνη, σημειώνω κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και με συγκίνησε .

Η Ευγενία Γεωργ.  Κολέζα ,αναπληρώτρια καθηγήτρια μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων [ήδη Πανεπιστημίου Πατρών], η οποία όταν έφυγε από την Μπαμπίνη ήταν ηλικίας 7-8 ετών στο εξώφυλλο του βιβλίου της ''Ρεαλιστικά Μαθηματικά στη Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση '' τοποθέτησε μια φωτογραφία της Α΄ Τάξης του Δημοτικού Σχολείου Μπαμπίνης του σχολικού έτους 1962-63. Όταν τη ρώτησα , γιατί έβαλε αυτή τη φωτογραφία στο εξώφυλλο του βιβλίου μου απάντησε «Για να τιμήσω τους γονείς μου , οι οποίοι έχουν βαθιά στην καρδιά τους τη Μπαμπίνη» .

Η κοινότητα Μπαμπίνης   επί προεδρίας Δημητρίου Ιωαν. Βλαχάκη  και ο πολιτιστικός Σύλλογος Μπαμπινιωτών Αθήνας τίμησαν παλαιότερα τους δασκάλους Γεώργιο Κολέζα και Σταυρούλα Τάγκα. Η μεγαλύτερη τιμή όμως τους αποδίδεται από τους μαθητές τους, οι οποίοι τους θυμούνται πάντα και τους περιβάλλουν με ιδιαίτερη αγάπη και ευγνωμοσύνη

Γεώργιος Σπ. Γρίνος

Αγρίνιο 28 Φεβρουαρίου 2005

Δημοσιεύτηκε ''εν Μπαμπίνη'' φ8

Share on Google Plus