Τα χωριά- αναμνήσεις του Ξηρομέρου.

Αυτά είναι :ο Βάτος,η παλιά Κομπωτή,τα παλιά Αχυρά,ο παλιός Δρυμός,το Βούστρι.

Το παλιό χωριό του Δρυμού και της Κομποτήςήταν χτισμένα πιο ψηλά από τη σημερινή τους θέση σε δύσβατο και αφιλόξενο σημείο .
Και τα δύο χτισμένα σε ανήλιαγα πλάγια,παραδίδονταν στα ξεσπάσματα της φύσης.
Το κάστρο,τα ερείπια της Τοριβίας είναι εκεί…αγέρωχα να αγναντεύουν από ψηλά.
Στην περιοχή της Τοριβίας,σύμφωνα με την προφορική παράδοση,βρέθηκαν αρχαιολογικοί θησαυροί,ενώ ένα απέραντο μυστήριο καλύπτει την περιοχή με            ανεξήγητα φαινόμενα.

Δέχτηκαν τις λεηλασίες της γερμανικής κατοχής…αλλά αντεξαν.

Ο Βάτος είναι το μόνο χωριό που δεν επανανεγκαταστάθηκε κάπου αλλού.
Σήμερα μόνο 2-3 οικογένειες κτηνοτρόφων έχουν στο χωριό τις περιουσίες τους,στα δικά τους χωράφια…

στα δικά τους χώματα…ως άλλοι…ακρίτες.

Το υπερβολικό κρύο,ο ατελείωτος χειμώνας ήταν οι αιτίες εγκατάλειψης.
Ο απέραντος κάμπος και τα εύφορο έδαφός του, είχε αντίπαλό του το κρύο με αποτέλεσμα να καθυστερούν και πολλές φορές να καταστρέφονται οι καλλιέργειες.

Γεμάτος από σιτάρια και λαθούρια μια ποικιλία φάβας,προσκαλούσε όλους τους κατοίκους του χωριού στην πλέον ηλιόλουστη αγκαλιά του,
Ένα χωριό με ιδανικό κλίμα για ασθενείς,προσέλκυοντας έτσι πολλούς ξένους.
Οι κάτοικοί του, φύγανε για Βόνιτσα,Μοναστηράκι,Παλιάμπελα,Κατούνα.
Στο έρημο χωριό απέμειναν τα μισογκρεμισμένα σπίτια να θυμίζουν οτι εκεί…κάποτε υπήρχε ζωντάνια.

Το Βούστρι …ένα χωριό που γνώρισε δόξες.

Κάθε σπίτι είχε το μποστάνι του,που αρδεύονταν από μικρά ρυάκια.
Κάθε αυλή ήταν πνιγμένη στα λουλούδια…κάθε οικογένεια είχε τα δικά της “κλαριά “που σήμερα αναγνωρίζουνται ώς οικόσημα.
Κερασιές,αμυγδαλιές, καρυδιές και κληματαριές, ήταν όλα περιποιημένα και σήμερα μοιάζουν σαν να …φρουρούν…σαν να περιμένουν την επιστροφή των νοικοκύρηδων…ανταμοίβοντάς τους έτσι για τις φροντίδες που τους παρείχαν.
Τα σπίτια για τις μέρες τους φάνταζαν αρχοντικά τα πιο πολλά δίπατα( οι μεζονέτες της εποχής)αν και χωρίς τζάμια.
Το ψύχος,παρά το οτι το χωριό ήταν ηλιόλουστο ήταν η αιτία της εγκατάλειψης.
Οι παλιοί θυμούνται το νερό να δημιουργεί κρυστάλλια ( κάτι σαν διάφανοι  σταλαγμίτες) στις στέγες των σπιτιών.

Τα Αχυρά κι αυτά φτιαγμένα σε λάθος μέρος ,καταστρέφοντας κάθε φορά που κατέβαζε το ποτάμι μη αφήνοντας ,λένε, να φτάσει στον αριθμό τα πενήντα σπίτια.
Οι Αχυριάτες,επισκέφτονται κάθε χρόνο το παλιό τους χωριό,τιμώντας το εκκλησάκι Της Μεγαλόχαρης,όπως και πλήθος κόσμου-το Δεκαπενταύγουστο.
Πολλοί το επιλέγουν ως το μέρος της τελευταίας τους κατοικίας.
Ενσωματώθηκαν στην Κατούνα κι αποτελούν συνοικία της,με την όμορφη  πλακόστρωτη πλατεία και τον μεγάλο πλάτανο.

Σήμερα,οι παλιοί διηγούνται με νοσταλγία τα δύσκολα αλλά υπέροχα για αυτούς (παιδικά )χρόνια…
Μερικοί επισκέφτονται τα δικά τους εδάφη,αναπολώντας τις όμορφες στιγμές που έζησαν σε κείνα τα “τόπια”.
Τα μισογκρεμισμένα φουρναριά ,τα δέντρα που στέκουν ακόμα περήφανα στα πατρικά τους σπίτια,ξυπνούν αναμνήσεις που χαράχτηκαν για πάντα στην καρδιά τους.
Αγναντεύοντας από τις παρυφές του κάμπου ,ή καθισμένος στο κατώφλι του γκρεμισμένου  πατρικού του…βυθίζεται στις αναμνήσεις του(κάποιος πάλαι κάτοικος ) όταν ξαφνικά το τραγούδι του Τάκη Καρναβά (παιδί τότε),ζωντανεύει εικόνες με πλήθος κόσμου στο θέρο ,παιδιά να σκαρφαλώνουν στα ποστιασμένα στάχυα και κατάκοπους άνδρες και γυναίκες να χαμογελάνε…κι ο αέρας… να πλημμυρίζει από τις μυρωδιές του αναμμένου ξυλόφουρνου και του αχνιστού ζυμωτού ψωμιού…

Κάποιά στιγμή,σηκώνεται ,επιστρέφοντας στην πραγματικότητα,αφήνοντας  έναν αναστεναγμό ως…υπόσχεση για μελλοντική επίσκεψη!

Αξίζει να επισκεφτείτε αυτά τα χωριά,για να  δείτε   το μοναστήρι της Παναγίας της Ρόμβου περνώντας από το Βάτο (πιο ψηλά στο βουνό ),για τα κρυστάλλινα νερά της Καστανιάς στα Αχυρά,για  το κάστρο της Κομπωτής και για τις πηγές στον Αγ.Βάρβαρο και το ποτάμι της Νίσσας κοντά στο Βούστρι και για τα ομώνυμα ιστορικά εκκλησάκια  που τιμούν κάθε χρόνο οι πρώην κάτοικοι μαζί με πλήθος κόσμου.

xiromeritissa.wordpress.com

Share on Google Plus