Κι οι λασπωμένες συνειδήσεις έπνιξαν με έπαρση τον κάμπο ο που τα ξέρει όλα κάτι ψιθύρισε κι ύστερα πέταξε ένα χαλίκι στη θάλασσα η Κοιλάδα γέμισε όνειρα. Μάζεψαν οι γενναίοι τα παιδάκια με βάρκες και τα όνειρα άρχισαν να κολυμπούν και να στέλνουν μηνύματα.
Η Ελπίδα δεν πέθανε. Τα Παιδάκια του κάμπου άρχιζαν τότε να τινάζουν τη γύμνια τους και να ντύνουν με νόημα της ζωής το βιβλίο. Άγρυπνα μάτια κολυμπούσαν στο χείμαρρο κι οι άλλοι έστηναν γρατσουνισμένοι τα οδοφράγματα. Τι να πεις; τι να γράψεις ψυχή μου μέσα στις όχθες του Αχέροντα; Νύχτες γίνονται μέρες κι η ζωή μας ξεμάκραινε.
Ενας ακόμη πεινασμένος. Ένας ακόμη θρήνος για τον άνθρωπο. Οι Γυναίκες ξόρκιζαν τότε το θανατικό και τον όλεθρο και κλάμα τους σκέπασε γοερα της Θεσσαλίας την οργή και το Έρεβος.!,,
ΓΕΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΠΗΓΗ:facebook
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.