Το παράπονο του τσοπάνου είναι τίτλος
ποιμενικού σκοπού, που τον κελάηδησε
ανεπανάληπτα με το κλαρίνο του ο
αείμνηστος Τάσος Χαλκιάς. Προφανώς
αναφέρεται στο παράπονο του τσοπανόπουλου
που βλέπει τα μάτια της αγαπητικιάς του
στραμμένα στην πόλη και την εύκολη ζωή,
και προσπαθεί να το ξεπεράσει λαλώντας
γλυκά τη φλογέρα του. Εμένα, όμως, το
παράπονό μου είναι άλλο: αυτό της
αξιοπρέπειας, της ευσυνειδησίας και
της αναγνώρισης από την κοινωνία, που,
δυστυχώς, έχουν πάρει το κατήφορο, χάριν
του άμεσου κέρδους και του υλισμού,
δηλαδή αυτό που έλεγε ο αγράμματος
πατέρας μου, Γιωργούλας Μόκας, κουνώντας
λυπημένα το κεφάλι του, πως η κοινωνία
κατάντησε «το τι φάγωμεν, το τι πιώμεν,
διότι αύριο αποθνήσκομεν». Πολλές φορές
μου θύμιζε πως ο άνθρωπος «ου βρώσην
και πώσην εστί, αλλά πνεύμα και ζωή».
διαβαστε περισσοτερα