ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ: Βασίλης Πολύζος*
     Μια  φορά κι έναν καιρό  σ’ένα μικρό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας ζούσαν κάτι μικρά πλασματάκια! Όλη την ώρα, απ’ το πρωί ως το βράδυ γελούσαν και τραγουδούσαν έπαιζαν και έτρεχαν, γελούσαν και έκλαιγαν  και κυλούσαν οι μέρες, τα χρόνια…… ώσπου μια μέρα ήρθαν κάτι νεραΐδες στο χωριό και έφεραν ένα μαγικό εργαλείο- τον αργαλειό!     Και τότε ξεκίνησε το θαύμα! Τα πλασματάκια άρχισαν να υφαίνουν, και κάθε που ύφαιναν, μια νεράιδα ερχόταν και χόρευε και γέμιζε ο τόπος μαγεία, αρώματα και ομορφιά.…. και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!...........

      Τα πλασματάκια της ιστορίας μας, του παραμυθιού και της ζωής μας, ετοίμασαν για όλους εμάς μια γιορτή-ταξίδι στο χρόνο.       Πίσω, πολύ πίσω, τότε που κάθε σπίτι είχε τον αργαλειό του. Τότε που οιανυφάντρες ετοίμαζαν το ρουχισμό της οικογένειας και τα χαλιά του σπιτιού με τέχνη και μεράκι. Με κόπο και αγάπη. Με  δάκρυ και με γέλιο. Τραγουδώντας και μοιρολογώντας. Και γέμιζε το σπίτι θαύματα και οι άνθρωπο…

Της εκπαιδευτικού Καραποναρλίδου Μαρίας
Πέρασε πάλι ο καιρός και ένα ταξίδι αλλιώτικο  έφτασε στο τέλος του.Ακολουθώντας τη ροή του διαβατάρη χρόνου φτάσαμε στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Πέρασαν 7 μήνες  από τη μέρα που γνώρισα τα φετινά μου παιδιά.. Τα αγαπημένα αυτά παιδιά με τα οποία περνούσαμε κάθε μερα τη μισή μας ημέρα, δεθήκαμε και γίναμε οικογένεια.. Και η χρονιά κύλησε πολύ γρήγορα και πολύ όμορφα. Χαζεύω φωτογραφίες από την αρχή της χρονιάς και βλέπω πόσο μεγάλωσαν. Δεν είναι που ψήλωσαν, είναι που ωρίμασαν. Που έχουν γίνει ακόμα πιο υπέυθυνα.  Που βλέπεις τους κόπους σου (και όλων των προηγούμενων δασκάλων φυσικά) να πιάνουν τόπο.  Είναι που έκανες όλα αυτά τα παιχνίδια για να μάθουν να συνεργάζονται, να έχουν εμπιστοσύνη και να μη γκρινιάζουν.Και παίξαμε πολύ αλλά και μιλήσαμε πολύ. Πόσο τους αρέσει να μιλάνε.να μιλάνε.Έχουν τελικά πολύ ανάγκη τα παιδιά για επικοινωνία. Και σου λένε τα πάντα. Με μια αφοπλιστική αφέλεια σε κολλάνε στον τοίχο. Και τα όμορφα και τα άσχημα. Και ΣΕ …