Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων:
Εκείνοι που υψώνουν τη φωνή όταν δεν κινδυνεύουν
Το ταξίδι που θα σας διηγηθώ πιο κάτω, μού έδειξε ποιος είναι ποιος.
-Το 2003 συμμετείχα σε ένα οργανωμένο ταξίδι στη Βουδαπέστη, την Πράγα και τη Βιέννη. Το γκρουπ χωριζόταν σε δύο μέρη — όσοι ταξίδευαν με αεροπλάνο και όσοι με λεωφορείο.
Εμείς ήμασταν μόλις δύο ζευγάρια στο λεωφορείο. Από την πρώτη κιόλας μέρα φάνηκε πως το ταξίδι δεν θα ήταν εύκολο: ξενοδοχεία μεγάλα και ακριβά αλλά και απλά, καθυστερήσεις, και ένας οδηγός που συνεχώς έχανε τον δρόμο και τα ξενοδοχεία. Ο ξεναγός μας, αντί να καθοδηγεί, στεκόταν σιωπηλός ή μιλούσε με ύφος ανώτερο, χωρίς να βοηθά πραγματικά.
Η κατάσταση επαναλαμβανόταν σε κάθε στάση — λάθη, καθυστερήσεις, φαγητά πληρωμένα αλλά χαμένα, ανύπαρκτη ξενάγηση, καμιά διεκδίκηση για τα χαμένα φαγητά και ουσιαστική ανάληψη ευθύνης.
Όμως το αποκορύφωμα ήρθε στην επιστροφή μας, στη Νις της Σερβίας.
Η χώρα μόλις είχε βγει από πόλεμο· τα ξενοδοχεία λειτουργούσαν με ελλείψεις, αλλά οι άνθρωποι ήταν φιλόξενοι, γεμάτοι καλοσύνη.
Μας υποδέχτηκαν με χαμόγελο και φρόντισαν να μας προσφέρουν το καλύτερο που μπορούσαν.
Κι εκεί, ο “μάγκας” ξεναγός, που ως τότε σωπαίνοντας μας είχε ταλαιπωρήσει και στερήσει πληρωμένο φαγητό,άρχισε ξαφνικά να φωνάζει.
Να απαιτεί πλουσιότερο δείπνο, να επιπλήττει τους υπαλλήλους, να απειλεί ότι θα “μαυρίσει” το ξενοδοχείο.,κάτι που δεν έκανε στα προηγούμενα ξενοδοχεία, τις Βιέννης,Πράγας, Βουδαπέστης.
Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να του εξηγήσουν την κατάστασή τους, ακόμα και να ζητήσουν συγγνώμη, ενώ εμείς ντρεπόμασταν.
Προσπαθούσαμε να τους πούμε ότι δεν έχουμε κανένα παράπονο, ότι καταλαβαίνουμε και τους ευχαριστούμε για τη φιλοξενία.
Όταν τελικά τον σταματήσαμε και τον στείλαμε για ύπνο, το προσωπικό κάθισε μαζί μας. Μας μίλησαν για τη ζωή τους, για τις δυσκολίες τους, για τον πόλεμο που τους σημάδεψε. Μας κέρασαν ό,τι είχαν — ένα γλυκό, ένα κέικ, μια μπύρα δικής τους παραγωγής , ένα χαμόγελο.
Εκείνο το βράδυ, περάσαμε υπέροχα, με υπέροχους ανθρώπους.
Κι εγώ κράτησα μέσα μου το μάθημα εκείνου του ταξιδιού:
Ο “αδέκαστος” ξεναγός ήταν δυνατός μόνο απέναντι στους αδύναμους.
Σιώπησε εκεί που έπρεπε να μιλήσει και φώναζε εκεί που δεν υπήρχε λόγος.
Κάποιοι φωνάζουν και διαμαρτύρονται μόνο όταν είναι σίγουροι ότι δεν κινδυνεύουν.
(Η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.