Η
κρίση αξιών ήταν λογικό να δημιουργήσει
και κρίση στη συλλογική λαϊκή ταυτότητα.Έτσι
φαίνεται λογικό που το δημοτικό τραγούδι
της Ελλάδας έχει υποστεί κακοποίηση.Εμείς
όμως εδώ το έχουμε πάει πολύ μακριά το
έγκλημα. Ρούμελη και Μοριάς έχουν
πραγματικά συλήσει τον πολιτισμό τους.
Και μάλιστα από αυτούς που υποτίθεται
το υπηρετούν: τους καλλιτέχνες αλλά και
τους «λάτρεις» του είδους. Αντέχει όμως,
όπως και οι αξίες πάντα αντέχουν.
Από
τη μία πλευρά των εγκληματιών εκ προθέσεως
έχουμε τα σκυλοκλάρινα.Απαίδευτοι
αλλά ταλαντούχοι καλλιτέχνες που δεν
καταλαβαίνουν από τσάμικο και
συρτό. Κλαρινίστες
με γρήγορα δάχτυλα και αναπνοές
απίστευτες. Ντραμίστες που δεν χάνουν
ποτέ και πουθενά. Μπασίστες που θα
μπορούσαν να παίζουν οπουδήποτε στον
κόσμο. Φωνές τρομερές σε βάθος και
αντοχή. Αλλά τι το θες, δεν ακούγονται.
Αγαπημένα
τους τραγούδια είναι τα ραβασάκια, η
κουμπάρα, η συμπεθέρα, η γειτόνισσα η
βλάχα και
άλλα παλιότερα όπως το μελαχρινάκι και
οι αμπάρες. Αυτά όμως ΔΕΝ είναι δημοτικά
τραγούδια. Είναι σκυλάδικα, είναι
κλαρινοπόπ, είναι ό,τι θέλετε, αλλά
δημοτικό δεν είναι. Τελεία και παύλα.
Περισσότερα εδώ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.