Όταν βλέπεις το βίντεο για το Μύτικα και ένα άλλο βίντεο για τον Αστακό και γνωρίζοντας το οργανωμένο χωροταξικό που μετατρέπει την περιοχή σε απέραντο βιομηχανικό πάρκο υδατοκαλλιεργειών νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι και χάνεις τον ύπνο σου.
Ο νους σε ταξιδεύει αυτόματα στους προγόνους σου που δέθηκαν με την περιοχή και τη φρόντισαν, σκέφτεσαι τη γενιά σου που μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με τα καταπράσινα νερά της, τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους που μετά την κοπιαστική μέρα στην πολύ δύσκολη εργασία τους έβρισκαν τη περιοχή ως φάρμακο για την ξεκούραση του σώματος και του πνεύματος τους. Η ενδοχώρα του νομού που τα καλοκαίρια κατέκλυζε την περιοχή και εμάς τους πιτσιρικάδες που αγωνιούσαμε πότε θα τελειώσουν οι αγροτικές δουλειές των γονιών μας να μας πάνε στη ΒΕΛΑ, στο ΑΣΠΡΟΓΥΑΛΙ, στη ΚΑΜΠΛΑΦΚΑ, στο ΚΕΦΑΛΟ, στον ΑΓΡΙΛΙΑ, στο ΣΤΑΥΡΩΛΙΜΝΙΩΝΑ, στη ΒΥΡΙΝΑ στο ΛΥΣΙΜΟ ,στην ΠΑΛΙΟΒΑΡΚΑ, στο ΜΥΤΙΚΑ για να κάνουμε τις διακοπές μας. Τους ψαράδες που όργωναν τη θάλασσα με τα πλούσια αλιεύματα (ποιος δεν θυμάται το «Μαρίδα από το Βελά» ή «σαρδέλα από το Μύτικα») Σκέφτεσαι το αύριο των παιδιών μας και των επόμενων γενιών που δεν θα έχουν την ευτυχία να παραλάβουν από εμάς αυτό που εμείς παραλάβαμε από τους προγόνους μας. Και αφού σκέφτεσαι όλα αυτά και ανατριχιάζεις με το αυριανό κατάμαυρο τοπίο με απέραντα κλουβιά και πυργίσκους που θα σου μαυρίζουν την ψυχή, που θα σου απαγορεύουν την παρουσία σου εκεί, ακόμα και το πέρασμα ενός ψαροκάικου, πώς αντιδράς; Πώς αντιδράς όταν σου στερούν το αύριο; Πώς αντιδράς όταν σου ακυρώνουν το χαρακτήρα της περιοχής σου; Πώς αντιδράς όταν σου παίρνουν το οξυγόνο σου; Πώς αντιδράς όταν σε καταδικάζουν να ζεις χωρίς θάλασσα ενώ την έχεις στα πόδια σου; Πώς αντιδράς όταν σε καταστρέφουν για να σου πουλήσουν μετά εκδούλευση; Πώς αντιδράς όταν σου στερούν να αναπτυχθείς ποικιλότροπος βασιζόμενος στα χαρακτηριστικά της περιοχής σου; Πώς αντιδράς όταν σε θέλουν κολίγο στον μοναδικό εργοδότη τον μεγαλοτσιφλικά των υδατοκαλλιεργειών; Πώς αντιδράς όταν σου δεσμεύουν 41.000 στρέμματα θαλάσσιου χώρου μέσα στη πόρτα σου και όσα χρειασθούν στη στεριά; Πώς αντιδράς όταν σου κόβουν τα φτερά και σε οδηγούν στην εξαθλίωση ατομική, συλλογική και κοινωνική; Πώς αντιδράς όταν σε θεωρούν δεδομένο και όταν δεν σε λογαριάζουν; Πώς αντιδράς όταν σε κλειστά γραφεία με άψυχους χάρτες ,συντεταγμένες, μοντέλα αναλύσεων ,στατιστικών ερευνών, βιβλιογραφία και έρευνες που ποτέ δεν έγιναν, σχεδίασαν και αποφάσισαν το χαρακτήρα και το μέλλον της περιοχής σου; Πώς αντιδράς όταν δεν σε ρώτησαν όταν έπρεπε; Όταν σου έκρυψαν το γεγονός; και πώς αντιδράς όταν μαθαίνεις ότι αυτό τον σχεδιασμό τον έκαναν οι ίδιοι οι Υδατοκαλλιεργητές για τα δικά τους συμφέροντα και πως μια συντεταγμένη πολιτεία υπέκυψε στα κελεύσματα τους; ... ΠΩΩΩΩΩΣ;
Αν νομίζουμε ότι η Π.Ο.Α.Υ είναι θέμα δυο, τριών, τεσσάρων, πολιτών και τριών ή και περισσοτέρων δημ. συμβούλων και ενός Δημάρχου τότε δεν έχουμε καταλάβει τίποτα για τον Αρμαγεδδών που έρχεται!!!
Σαν να μας χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα πρέπει να πεταχτούμε από τις καρέκλες μας και να ξεχυθούμε στους δρόμους να ομονοήσουμε, να συνεργαστούμε άπαντες και από το στόμα μας να πεταχτεί ένα βροντερό ΟΧΙ που θα φτάσει μέχρι το ΜΑΞΙΜΟΥ.
Σε αυτό τον αγώνα, αν ξεκινήσει, θα κριθούμε όλοι…!!!
Η Δημοτική αρχή, με την σχεδόν ομόφωνη απόφαση της, ενάντια στο χωροταξικό των υδατοκαλλιεργητών έκανε την αρχή και είπε ΟΧΙ.
Χρειάζεται η συνέχεια από όλους μας. Τώρα το θέμα το γνωρίζουμε άπαντες, άρα κάνεις μας δεν έχει δικαιολογία ότι δεν ήξερε, δεν γνώριζε, δεν άκουσε.
ΓΙΑΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΣΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΖΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ ΕΠΙΛΟΓΕΣ.
ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ.
Η ατομική και συλλογική ευθύνη προ των πυλών.
πηγή:facebook
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.