Οι Αλκυονίδες ημέρες χτύπησαν το κατώφλι μας. Ποιες είναι και γιατί έχουν δικό τους όνομα; Της Αγγελικής Ζαχαριά

  Η χθεσινή ημέρα ξημέρωσε λουσμένη στη ζεστή ανασεμιά ενός φωτεινού ήλιου. Ο Ετεοκλής, αφού έκανε καλά τη δουλειά του με τη θεομηνία που έσερνε στο άρμα του, τράβηξε για άλλους τόπους. Και οι άνθρωποι που χτυπήθηκαν από τα βέλη του έμειναν να μετρούν τις πληγές τους κάτω από ένα ζεστό ήλιο χειμώνα καιρό. Τον έφεραν οι Αλκυονίδες ημέρες, που έρχονται μετά  από σκληρά αγριοκαίρια τέτοιο καιρό συνήθως ή και μέσα στην καρδιά του χειμώνα, για να ξεκουράσουν, θαρρείς, τη φύση και τους ανθρώπους από τη μάνητα του καιρού.

   Ποιες είναι όμως αυτές οι ημέρες και γιατί έχουν δικό τους όνομα; Και πάλι ο αρχαίος μύθος τραβώντας απαλά το πέπλο του θα αποδιώξει την αχλύ του και θα ρίξει φως στις απορίες μας.

 Ας τον ακολουθήσουμε, λοιπόν.

     Η όμορφη Αλκυόνη, κόρη του θεού Αίολου, ήταν παντρεμένη με το βασιλιά Κήυκα. Τόσο αγαπημένο ήταν το ζευγάρι, που μια μέρα καυχήθηκαν πως ήταν πιο ευτυχισμένοι και από το Δία και την Ήρα. Ο Δίας τόσο θύμωσε με την περηφάνια τους, που τους τιμώρησε μεταμορφώνοντάς τους σε θαλασσινά πουλιά, σε αλκυόνη τη βασίλισσα και σε γλάρο τον Κήυκα. Μα η μεγαλύτερη δυστυχία της Αλκυόνης ήταν πως, όταν γεννούσε τα αυγά της στους βράχους και στην παραλία, σηκωνόταν τρικυμία και της τα άρπαζε. Ο Δίας άκουσε τα παρακάλια της και έδωσε εντολή στους ανέμους και στα κύματα να ησυχάζουν δεκατέσσερις ημέρες το χειμώνα, όσες ακριβώς χρειάζονταν για να βγουν τα πουλιά της Αλκυόνης. Από τότε τις ηλιόλουστες ημέρες, που διακόπτουν τη χειμερινή κακοκαιρία και ημερεύει η θάλασσα τις λέμε αλκυονίδες. Είναι δέκα τέσσερις αίθριες ημέρες μέσα στην καρδιά του χειμώνα και δεν υπάρχουν κάθε χρόνο, ούτε και οι ημερομηνίες έναρξης και λήξης τους είναι σταθερές. Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι οι ημέρες αυτές παρουσιάζονται εφτά ημέρες πριν ή εφτά ημέρες μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο (21 Δεκεμβρίου). Σύμφωνα, όμως, με σύγχρονες παρατηρήσεις έχει διαπιστωθεί ότι αυτές οι ημέρες εμφανίζονται την τελευταία εβδομάδα του Δεκεμβρίου, το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου.

Ο μύθος για τις αλκυονίδες ημέρες μεταφέρει ένα μήνυμα αισιοδοξίας, ότι δηλαδή μέσα στη βαρυχειμωνιά της ζωής αχνοφέγγει μια αχτίδα ζεστασιάς, που θα γλυκάνει κάπως τις καρδιές που τόσο ταλανίζονται από τη φουσκονεριά των προβλημάτων. Τις αποζητούμε εμείς οι άνθρωποι στα δύσκολά μας, ζούμε με τη γλυκιά απαντοχή τους, όπως μαρτυρούν και οι στίχοι του Πόλυ Αβουζουκλίδη:

Τι κι αν γέμισαν οι χαρές φοβέρες,

 τι κι αν τέλειωσαν όλες μου οι σφαίρες;

Θα ξαγρυπνάω περιμένοντας αλκυονίδες μέρες.

Η Αλκυόνα συμβολίζει τη γαλήνη και τη συζυγική πίστη. Λέγεται ότι αρχικά το πουλί ήταν γκρίζο, όταν όμως έγινε ο βιβλικός κατακλυσμός, πέταξε ψηλά και το στήθος της έγινε κόκκινο από τον ήλιο και η ράχη της μπλε από το χρώμα του ουρανού. Όταν ο σύζυγος της αλκυόνας γεράσει και δεν μπορεί να πετάξει, η θηλυκιά τον ταΐζει και τον μεταφέρει στους ώμους της, μέχρι να πεθάνει.

Share on Google Plus