ΓΕΩΡΓΙΟΣ (ΓΑΚΙΑΣ) Δ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ(Ένας ξεχασμένος αγωνιστής της δημοκρατίας )

       

         Γράφει ο Γεώργιος Σ.Γρίνος*

        Πέρασαν  ήδη 20 χρόνια  από το θάνατο του συμπατριώτη μας πολιτικού Γεωργίου Δ. Παπαδημητρίου .Ενός πολιτικού με μακρά πολιτική διαδρομή , ο οποίος με την πορεία και την όλη στάση ζωής του άφησε το στίγμα του στην πολιτική ζωή του τόπου .Με τη συμπλήρωση λοιπόν 20 χρόνων από το θάνατό του , θεώρησα χρέος μου να υπενθυμίσω στους παλαιότερους , αλλά και να μάθουν  οι νεότεροι, μερικά στοιχεία για τη ζωή και την πολιτική του πορεία . Ως ένα μικρό μνημόσυνο γι΄αυτόν . 

        Ο Γεώργιος Δ. Παπαδημητρίου (Γάκιας για τους συμπατριώτες ) γεννήθηκε το 1916 στη Μπαμπίνη Ξηρομέρου.

Ήταν το τρίτο από τα πέντε παιδιά του παπα - Δημήτρη Παππά (όλοι τους μετέπειτα επιστήμονες, ο Χρήστος σπουδαστής στη σχολή Ευελπίδων , απεβίωσε νωρίς , ο Νίκος πρωσοπάρχης στον ΟΤΕ, ο Γιώργος (Γάκιας) πτυχιούχος οικονομικών και πολιτικών επιστημών, ο Ευάγγελος ταγματάρχης του Ελληνικού στρατού- αποστρατεύθηκε από τη δικτατορία της 21ης Απριλίου και ο Αγησίλαος , πτυχιούχος Οικονομικών επιστημών και ανώτερος υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών ) και ξεκίνησε απ΄το μικρό και φτωχό χωριό τη Μπαμπίνη για να κατακτήσει τη ζωή. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Παππάς , αλλά ο πατέρας του παπα- Δημήτρης το μετέτρεψε σε Παπαδημητρίου (παπαδημήτρης –Παπαδημητρίου) , γεγονός που συνηθίζοταν την εποχή εκείνη . 

Στην πορεία της ζωής του πέρασε από πολλές αντιξοότητες, αλλά με την επιμονή και υπομονή που τον διέκρινε, τις ξεπέρασε και έφθασε στα ύπατα αξιώματα της πολιτείας .

Από φοιτητής ακολούθησε τα προοδευτικά, πολιτικά και κοινωνικά ρεύματα της εποχής κοντά στο μεγάλο δάσκαλο και πολιτικό Αλέξανδρο Παπαναστασίου. Ίδρυσε μάλιστα και την πρώτη επαρχιακή οργάνωση νεολαίας «Παπαναστασίου» με κέντρο τη Μπαμπίνη.

Στη συνέχεια βρέθηκε στη δίνη του πολέμου. Πολέμησε στην Αλβανία, τραυματίστηκε και τιμήθηκε με το αριστείο ανδρείας και άλλα πολεμικά παράσημα. Κατά τη διάρκεια της κατοχής αντιστάθηκε στο Γερμανό κατακτητή και εντάχθηκε σε αντιστασιακές οργανώσεις.Για την αντιστασιακή του δράση γλύτωσε την τελευταία στιγμή από το εκτελεστικό απόσπασμα, μετά από παρέμβαση  του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού.

Η συνεργασία του με τον καθηγητή Πανεπιστημίου και Ακαδημαϊκό Γρηγόρη Κασιμάτη, στην έκδοση της παράνομης μυστικής εφημερίδας «ΤΟ ΠΑΡΟΝ», αποδεικνύει  την αποφασιστικότητά του να συμμετάσχει δυναμικά στον αγώνα. Η πολιτεία αναγνώρισε τους αγώνες του και του απένειμε το ύψιστο τιμητικό μετάλλιο της Αντίστασης.

Μετά το τέλος του πολέμου ,εισήλθε στο  δημοσιοϋπαλληλικό κλάδο και νεότατος κατέλαβε τη θέση του Τμηματάρχη στο Υπουργείο Πρόνοιας.

Νωρίς όμως εγκατέλειψε τη θέση του ,αφού εξαναγκάσθηκε  σε παραίτηση λόγω των δημοκρατικών του πεποιθήσεων .Η παραίτησή του υπήρξε αφορμή, ώστε η μεγάλη τότε ημερήσια Εφημερίδα των Αθηνών    «Ελευθερία», να γράψει την 15η Μαρτίου 1955 ένα μνημειώδες άρθρο με τον τίτλο «ΑΙΣΧΟΣ».

Με προτροπή του Γεωργίου Παπανδρέου  εισήλθε στην κεντρική πολιτική σκηνή. Εμπνευσμένος πάντα από τις κοινωνιολογικές και δημοκρατικές ιδέες του Αλέξανδρου Παπαναστασίου.

Ως πολιτικός είχε το αίσθημα της δικαιοσύνης .Υπήρξε ένας έντιμος και γνήσιος δημοκράτης . Στις πολιτικές του αποσκευές, δεν είχε προκαταλήψεις. Ποτέ δεν έκανε διάκριση μεταξύ φίλων και αντιπάλων.Οι πόρτες του γραφείου του ,αλλά και του σπιτιού του, ήταν πάντοτε ανοικτές σε όλους. 

Σε μία εποχή άκρατου πολιτικού καιροσκοπισμού, που οι πολιτικοί μετακινούνται από κόμμα σε κόμμα, για να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες (στην εποχή μας το φαινόμενο έχει ενταθεί) ή ανομολόγητα συμφέροντα, εκείνος παρέμεινε αμετακίνητος, αδιάλλακτος, χωρίς αβαρίες και συμβιβασμούς, στη δημοκρατική παράταξη.Η περιφρόνηση των προσφορών  από την αλήστου μνήμης αποστασία (1965) , που ανάγκασαν τον Γεώργιο Παπανδρέου να του πει χαριτολογώντας «Γιώργο σε τέτοιο πειρασμό, αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να αντισταθώ και εγώ», αποτελούν το επιστέγασμα της ηθικής που τον διέκρινε .

        Αγωνίστηκε κατά της Μοναρχίας και κατά των καθεστώτων της 4ης  Αυγούστου και της 21ης  Απριλίου. Υπήρξε συνιδρυτής κατά την περίοδο της Δικτατορίας, του Π.Α.Κ-Εσωτερικού, μαζί με τους  Γιάννη Αλευρά, Αντώνη Λιβάνη και Τάκη Κατσικόπουλου .Για την αντιστασιακή του δράση κατά την περίοδο της χούντας φυλακίστηκε και εξορίστηκε στα Κύθηρα, στη Μακρακώμη, στο Κερασοχώρι κ.λ.π. Η αντιστασιακή του δράση είχε άμεσο αντίκτυπο και στα αδέλφια του .Ο Νίκος έχασε τη θέση του στον ΟΤΕ , ο Βαγγέλης (ταγματάρχης) αποστρατεύθηκε αναγκαστικά και ο Αγησίλαος μετατέθηκε στην Οικονομική Εφορία Κομοτηνής) .     

Υπήρξε μεταξύ των πρώτων ιδρυτών του ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου. Υπήρξε μέλος της πρώτης κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ το 1974. Υπήρξε δηλαδή και εκείνος μια από τις ρίζες του ΠΑΣΟΚ , το οποίο στη συνέχεια εξελίχθηκε σε μεγάλη πολιτική δύναμη της δημοκρατικής παράταξης και το οποίο επηρέασε καθοριστικά τις πολιτικές εξελίξεις στα χρόνια που ακολούθησαν.    

Ως Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής του Υπουργείου Εσωτερικών, αγωνίστηκε μαζί με τον αείμνηστο Γεώργιο  Γεννηματά, για να ψηφιστεί ο πρώτος νόμος αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης.

    Αλλά και ως Υπουργός υπήρξε επιτυχημένος και ασυμβίβαστος. 

Στην πολιτική του διαδρομή δοκίμασε πολλές πίκρες .Αλλά το ήθος του και ο χαρακτήρας του δεν του επέτρεπαν να αλλάξει πορεία πλεύσης.  

       Υπήρξε ο πρώτος γέννημα - θρέμμα Ξηρομερίτης Υπουργός και τίμησε τη γενέτειρά του. Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματά του ήταν το ήθος, η γενναιότητα,η εντιμότητα, η αγωνιστικότητα και προπαντός  ο σεβασμός στο δημόσιο χρήμα. Στοιχεία που κοσμούν τους πραγματικούς πολιτικούς και αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.

        Η καταγραφή των έργων του και των υπηρεσιών του στο Νομό Αιτωλ/νίας και στη δημοκρατία εκφράζει πλήρως και αυθεντικά τη δραστηριότητά του. Αποδεικνύει το ενδιαφέρον και την αγωνία του για τον τόπο μας και δείχνει το δρόμο στους νεώτερους πολιτικούς.

Αξίζει να μνημονευθούν:

α) το έργο της ύδρευσης οκτώ Κοινοτήτων του Ξηρομέρου στη δεκαετία του 1950 ,για τη λειτουργία του οποίου συστήθηκε ο Σύνδεσμος Ύδρευσης Ξηρομέρου (ΣΥΞ) .Το έργο αυτό εξυπηρετούσε   μέχρι και πρόσφατα τις ανάγκες ύδρευσης των συμπατριωτών μας (μόλις τώρα συζητείται η κατασκευή νέου δικτύου ) .

β) η ίδρυση της Ανωτάτης Οικονομικής Σχολής Αγρινίου,η οποία βέβαια είχε άδοξο τέλος μετά από δεκαετή λειτουργία,αλλά αποτέλεσε και αποτελεί ακόμη και σήμερα τη μαγιά για την ίδρυση αυτόνομου Πανεπιστημιακού Ιδρύματος στο Αγρίνιο. 

γ) η ίδρυση της πρώτης ελεύθερης βιομηχανικής ζώνης στο Πλατυγυάλι Αστακού 

δ)τους αγώνες του για την ανεύρεση και μετακομιδή των ιερών λειψάνων του Εθνομάρτυρα Κοσμά του Αιτωλού,

ε) οι αγώνες του για το περιβάλλον στην Αιτωλ/νία,

στ) οι  αγώνες του για την απαλλοτρίωση του Λεσινίου και την εκτέλεση των αρδευτικών έργων Βόνιτσας, Μοναστηρακίου και Κατούνας,

ζ)οι  αγώνες του για τους καπνοπαραγωγούς της Αιτωλ/νίας,

η)οι  ενέργειες του ως Υπουργός για τη διάθεση των απαιτούμενων πιστώσεων για την ανέγερση των κτιρίων Ο.Τ.Ε και ΕΛ.ΤΑ Αγρινίου,

θ)οι  πολυετείς έρευνές του για την εξακρίβωση σημαντικών ιστορικών γεγονότων της περιοχής μας και ιδιαίτερα για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, όσον αφορά το στρατηγό της Επανάστασης Γεώργιο Βαρνακιώτη, καθώς και για το ιστορικό γεγονός της έναρξης της Επανάστασης του 1821 από την Αγ. Δευτέρα Κατούνας την 6η  Μαρτίου 1821.

Αρκετές εκατοντάδες ανέργων νέων τον ευγνωμονούν που τους βοήθησε στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία, χωρίς να τους ξεχωρίσει κομματικά.

Για τη σημαντική προσφορά του ο λαός της Αιτωλ/νίας τον τίμησε επανηλειμμένα με την ψήφο του και τον εξέλεξε βουλευτή στις εκλογές του 1963, 1964 με την Ένωση Κέντρου και το 1974,1977,1981 και 1985 με το ΠΑΣΟΚ. 

Ο πολιτικός του δρόμος υπήρξε τραχύς,ανηφορικός και δύσκολος . Αλλά ως πραγματικός ξηρομερίτης και με το πείσμα που τον διέκρινε , συνέχισε τον αγώνα αταλάντευτος μέχρι το τέλος .Δεν δίστασε να θίξει τα κακώς κείμενα της πολιτικής του παράταξης , γεγονός που στο τέλος της πολιτικής του διαδρομής το πλήρωσε με τον αποκλεισμό του από το ψηφοδέλτιο της Αιτωλ/νίας (1989) . 

Στην πολιτική εισήλθε φτωχός και έφυγε φτωχότερος. Μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε σε τριάρι διαμέρισμα της οδού Σμολένσκυ στα Εξάρχεια  και στο υπόγειο γραφείο της οδού Σκουφά.  

Αλλά και όταν αποχώρησε από την ενεργό πολιτική,συνέχισε την ενασχόλησή του με τα κοινά και την προσφορά του στον τόπο μας.Από τη θέση πλέον του ενεργού πολίτη που δεν μένει αδιάφορος στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα .Η συνεχής και αδιάκοπη αρθρογραφία του στον τύπο και η συγγραφή του βιβλίου του «Πολιτικά και Κοινωνικά κείμενα»,του οποίου δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τον δεύτερο τόμο,η αναστύλωση και ανακατασκευή της Αγ. Δευτέρας Κατούνας και η συντήρηση του Αγ. Γεωργίου Μπαμπίνης , αλλά και της Αγίας Παρασκευής Μπαμπίνης ,  που έγιναν με δαπάνη δική του, προερχόμενη από το υστέρημα της βουλευτικής του σύνταξης και τις συνδρομές των συμπατριωτών μας ,αποδεικνύουν περίτρανα το συνεχές ενδιαφέρον του για προσφορά στον τόπο μας.   

Με την όλη πολιτεία του, σε μια εποχή που επικρατεί η κατάρρευση των θεσμών και αξιών, εκπλήρωσε την ωραία και δύσκολη αποστολή του στο ακέραιο. Υπήρξε μία εξέχουσα πολυδιάστατη ,δημιουργική και πολιτική φυσιογνωμία με ευρείς και έντιμους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες .

        Και σήμερα  ακόμη , όταν γίνεται πολιτική αναφορά σ΄αυτόν , όλοι αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του τον έντιμο πολιτικό . 

       Τον γνώρισα από κοντά και με τίμησε με τη φιλία του . Στις πολλές συζητήσεις , που είχαμε στις τακτικές συναντήσεις μας , διέκρινα στο πρόσωπό του έναν άνθρωπο περήφανο , με μεγάλη επιμονή και πείσμα στους στόχους που έθετε κάθε φορά , έναν πολιτικό αταλάντευτο και χωρίς καμία έκπτωση στις πολιτικές του θέσεις , που σεβόταν στο έπακρο το δημόσιο χρήμα και δεν δίσταζε να στηλιτεύει και να καταγγέλει κάθε γεγονός,  που είχε σχέση με κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος (είναι γνωστές οι καταγγελτικές επιστολές του που αφορούσαν και πρόσωπα της παράταξής του ) , έναν πατριώτη και γνήσιο δημοκράτη , έναν πολιτικό που εισήλθε στην πολιτική φτωχός και έφυγε φτωχότερος ( το μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο ήταν ένα διαμέρισμα 70,00 τμ στην περιοχή των Εξαρχείων), έναν πολιτικό που τίμησε με την πολιτική του πορεία και την όλη στάση ζωής του τα αξιώματα που κάθε φορά κατείχε, χωρίς ποτέ να ξεχάσει τους δεσμούς του με την ξηρομερίτικη γή.  

         Θεωρώ , ότι για τον άνθρωπο αυτό αξίζει η τέλεση ενός πολιτικού μνημοσύνου . Ότι αξίζει να δοθεί το όνομά του σε οδό του Δήμου Ξηρομέρου  (ο Δήμος Αγρινίου τον τίμησε και έδωσε το όνομά του στην οδό που οδηγεί στο Εθνικό Στάδιο Αγρινίου ) και να στηθεί μία μικρή έστω προτομή στη γενέτειρά του ,τη Μπαμπίνη .  Δεν πρόκειται εξάλλου για μεγάλη δαπάνη . Ο Δήμος Ξηρομέρου θα μπορούσε να λάβει τη σχετική πρωτοβουλία και είμαι βέβαιος ότι θα βρει αρκετούς συμπαραταστάτες σε μία τέτοια κίνηση .  Θα είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν συμπατριώτη μας , έντιμο αγωνιστή της δημοκρατίας . 

                                       Αγρίνιο  29-07-2019

                                      *ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΠ. ΓΡΙΝΟΣ 

                                            ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

Share on Google Plus