Η ΛΗΣΤΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ
ΞΗΡΟΜΕΡΟ
ΣΠΥΡΟΣ ΝΤΕΛΗΣ
(από Αετό Ξηρομέρου)
Η ληστοκρατία ως φαινόμενο στον Ελλαδικό χώρο κράτησε περίπου έναν αιώνα και σύμφωνα με τους μελετητές χωρίζεται σε τρεις (3) περιόδους: η πρώτη 1835-1870, καλύπτει τη διακυβέρνηση του Όθωνα, όπου έχουμε την εμφάνιση και εξάπλωσή της, η δεύτερη 1870-1920, η οποία χαρακτηρίζεται από την παγιωμένη μορφή του φαινομένου και η τρίτη 1920-1936, όπου έχουμε νέα έξαρση και οριστική εξάλειψή της. Τα αίτια του φαινομένου θα πρέπει να αναζητηθούν στον τρόπο που δημιουργήθηκε το Ελληνικό κράτος μετά την επανάσταση του 1821. Δημιουργήθηκε μικρό γεωγραφικό κράτος που τέθηκε αμέσως υπό την κηδεμονία των Μεγάλων Δυνάμεων και κυβερνήθηκε απολυταρχικά από τον βασιλιά Όθωνα, ο οποίος απόσχισε από τον Ελληνικό στρατό χιλιάδες αγωνιστές, πολλοί από τους οποίους προέρχονταν από μη απελευθερωμένες περιοχές και συνεπώς δεν μπορούσαν να γυρίσουν πίσω. Επίσης η καλλιεργήσιμη γη εξακολουθούσε να παραμένει στα χέρια λίγων, που είχαν συμπεριφορά κοτζαμπάσηδων και ο απλός λαός ζούσε σε κατάσταση απόλυτης φτώχειας. Αυτοί λοιπόν οι νικητές στα πεδία των μαχών κατά τη διάρκεια της επανάστασης, βρέθηκαν «ηττημένοι» στην ίδια τους τη χώρα και μη μπορώντας να αντέξουν τη φτώχεια, την καταπίεση και συχνά τις περιπτώσεις προσωπικών προσβολών, έβγαιναν στα βουνά και γινόταν ληστές.
