Η οικογένεια Τασούλη προσφέρει την πατόζα προς έκθεση στο
Λαογραφικό Μουσείο της Μπαμπίνης . Ήταν η φράση που μου γέννησε το παρακάτω
ερώτημα και με παρακίνησε να γράψω . Μια πατόζα, ένα απλό αντικείμενο ή μια πηγή έμπνευσης για το πώς πρέπει να
αντιμετωπίζουμε την ζωή;
Θα ήταν δόκιμο να αναφερθούμε στον τρόπο που έφτασε η πατόζα
στα εργατικά χέρια του Παππού μου . Στα πρώτα χρόνια του έγγαμου βίου του και
ενώ είχε την σχετική πρακτική γνώση και το πτυχίο του αλωνιστή ο παππούς ζήτησε
από την γιαγιά μου την Θεοδώρα να
αγοράσουν την αλωνιστική αυτή μηχανή. Διορατική όπως ήταν και με την συμβουλή
της μητέρας της , έδωσε το κομπόδεμά της πιστεύοντας στις δυνατότητες του άνδρα
της αποκτώντας την αλωνιστική μηχανή , μία μηχανή αποτελούμενη από τεράστια
γρανάζια ρουλεμάν και λουριά άψυχα αντικείμενα τα οποία κοιτώντας τα φέρνουν στη μνήμη ιστορίες
–διδαχές του παππού που μέσα από τους κόπους και τους αγώνες του κατάφερε να
δώσει ψυχή σε αυτή την γεμάτο σίδερα πατόζα.
Τα χρόνια εκείνα δύσκολα συνήθιζε να λέει … Μια τριμελής οικογένεια πίσω του που έπρεπε να φροντίσει αλλά και όλους
εκείνους που εργαζόντουσαν μαζί του. Προχωρούσε με τιμιότητα μέσα στις δυνατές
αντάρες της ζωής, αποσκοπώντας στην ανθρωπιά στην αλληλεγγύη και όχι στην απόκτηση υλικών αγαθών. Πολλές
ήταν εκείνες η ιστορίες που μου έλεγε από τα ταξίδια που έκανε με την πατόζα
για να αλωνίσει άλλες φορές στην Λευκάδα και άλλες στα Ζαγοροχώρια . Ιστορίες με βαθιά νοήματα με διδάγματα και
σοφία μιας δύσκολης ζωής. Χαρακτηριστικές ήταν οι ιστορίες του για την αλληλεπίδραση που είχε με τον κόσμο
θυμάμαι να μου λέει ότι ταξίδευαν μέρες ολόκληρες μέσα σε δύσβατους δρόμους και
πολλές φορές δημιουργούσαν τους δρόμους , κοιμόντουσαν πάνω στα μεταλλικά
στοιχεία της μηχανής για να φτάσουν στον
προορισμό τους. Δεν επέτρεπε στον εαυτό του να μην φτάσει και να επιτελέσει το
έργο της πατόζα δηλαδή να αλωνίσει την σοδιά των ανθρώπων που την περίμεναν,
ήταν μια στιγμή ηθικής και ψυχικής
δύναμης που από την μία πλευρά έπρεπε να φτάσει η μηχανή και από την άλλη οι άνθρωποι
που τον περίμεναν με καρτερικότητα και
ανυπομονησία . Ήταν ένα κοινωνικό καθήκον ένα ραντεβού που δεν χώραγαν αναβολές
ή καθυστερήσεις. Θυμάμαι κάποτε ένας κύριος να μου εξιστορεί μια ιστορία από
την εμπειρία του ώς εργάτης στην μηχανή χαρακτηριστικά μου έλεγε « εγώ πήγαινα για εργάτης στην μηχανή ώσπου
φτάσαμε σε ένα δύσβατο κομμάτι του δρόμου, είπα στον παππού σου πώς δεν περνάει
η μηχανή και να γυρίζαμε πίσω τότε του
αποκρίθηκε πως μας περιμένουν, κατέβηκε
πήρε την αξίνα και άρχισε να δημιουργεί τον δρόμο.» Ένα άλλο περιστατικό συνέβη
πρόσφατα όταν σαν μηχανικός που είμαι βρέθηκα για την παραλαβή κάποιων σχεδίων
στην πολεοδομία Αθηνών εκεί άκουσα κάποιες έντονες συζητήσεις από κάποιον
πολίτη με τους αρμόδιους υπαλλήλους
κατάλαβα πως είχε κάποιο πρόβλημα και προσφέρθηκα να τον βοηθήσω αφού
επιλύσαμε το πρόβλημά του τον ρώτησα από που είναι . Μου απάντησε από ένα μέρος
που δεν θα ήξερα, αυτό ήταν οι Φυτείες του Ξηρομέρου του είπα ότι γνωρίζω και
ότι ήθελα να μου πεί περισσότερα στοιχεία. Οι κουβέντες του ήταν λίγες κοφτές
μου είπε ότι είχε φύγει χρόνια από τον τόπο γνώριζε τις οικογένειες του χωριού
μας μα στάθηκε σε έναν άνθρωπο, μου είπε
χαρακτηριστικά πως « εκεί κοντά στον σταθμό κατοικούσε ένας άνθρωπος που μου
έδωσε φαί, μου έδωσε την δύναμη να εργαστώ και να μπορέσω να προκόψω στη ζωή
μου μου απευθύνθηκε και μου λέει αυτός είναι ο Γάκιας ο Τασούλης αυτόν μου λέει
τον ξέρεις;» του λέω κύριε αυτός ήταν ο παππούς μου . Φεύγοντάς από την πολεοδομία
αναλογίστηκα την βαθιά κοινωνική δράση που είχε επιτελέσει ο παππούς μου .
Καθώς επισκεπτόμασταν τακτικά τον παππού
μου στο χωριό πολλές φορές μας κινούσε την περιέργεια η ογκώδης αυτή
μηχανή και τον ρωτάγαμε πως λειτουργούσε και πως αντιμετώπιζε τυχών βλάβες . Με
αυτόν τον τρόπο του δώσαμε την δυνατότητα να μας πεί μία ιστορία για το πώς
αντιμετώπισε μία βλάβη σε ένα εξάρτημα της κίνησης της μηχανής. Έλεγε «ξαφνικά
η μηχανή σταμάτησε να δουλεύει αντιλήφθηκα πως το πρόβλημα υπήρχε σε ένα
ρουλεμάν έπρεπε να βγει και να
γρασαριστεί , πήρα ένα μεγάλο σφυρί και άρχισα να το χτυπάω με δύναμη για να
βγει όμως δεν έβγαινε σε απόσταση ήταν ένας άνθρωπος μεγαλύτερης ηλικίας που
παρακολουθούσε. Συνέχισα να χτυπώ τα σίδερα δίχως αποτέλεσμα. Γύρισα
κουρασμένος και απελπισμένος στον γέροντα και του λέω δεν μπορούμε να το
φτιάξουμε. Εκείνος τότε σηκώθηκε πήρε ένα μικρό σφυρί και χτύπησε τον πύρρο που
συγκρατούσε το εξάρτημα με αποτέλεσμα να καταφέρουμε να αφαιρέσουμε το
εξάρτημα. Γι’ αυτό πάντα πριν κάνετε κάτι να το κοιτάτε και να το ζυγίζετε μας
έλεγε ».
Πολλές είναι οι ιστορίες που ακολουθούν
αυτή την πατόζα τα ηθικά διδάγματα και οι εμπειρίες είναι ένα αναπόσπαστο
κομμάτι της μηχανής. Το 2007 με την μεγάλη αυτή πυρκαγιά η μηχανή καταστράφηκε
τότε ήμουν 13 ετών ο παππούς άγγιζε τα
80 θυμάμαι να γυρνάμε σπίτι με το αμάξι του και να αντικρίζουμε την μεγάλη αυτή
καταστροφή, έβαλα τα κλάματα. Ο πάππους μου σταμάτησε το αυτοκίνητο και με πήρε
αγκαλιά με κοίταξε με τα γαλανά του μάτια
και μου είπε θα τα ξαναφτιάξουμε, δεν τον πίστεψα , την επόμενη μέρα πήρε
ένα κουτί κόκκινη μπογιά επιδιόρθωσε κάποιες ζημιές και έβαψε την πατόζα ακόμα
και έτσι μου λέει λειτουργεί, τότε
κατάλαβα ότι η θέση της δεν ήταν να παράγει καρπό αλλά να παράγει πνευματικό καρπό να θυμίζει
σε όλους μας τους αγώνες και τις αξίες της ζωής να κοιτάμε πάντα μπροστά ακόμη
και όταν έχουν χαθεί όλα. Τώρα η μηχανή θα βρίσκεται στο Μουσείο της Μπαμπίνης
σε έναν χώρο που θα επιτελεί τον ρόλο
της να εμπνέει και να καθοδηγεί τις γενιές.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΠΠΟΥ
ΤΣΙΜΕΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.