Η Ζωή εν Τάφω
Α’
Ένα κουλουριασμένο φίδι
εκεί κοντά στις Εχινάδες
πίνει αχόρταγα μορφίνη
και περιμένει να πεθάνει.
Β’
Φαντάσματα μες τα σοκάκια
με κουμπωμένες τις ορμές
περνάει το ένα μέσα στο άλλο
ερωτευμένες ενοχές.
Γ’
Η θάλασσα ζητάει βοήθεια
απ' τον καφέ της παραλίας
μα εκείνος πίνει την Αλήθεια
τις καθημερινής κηδείας.
Δ’
Ένα σπασμένο γιαταγάνι
κόβει ψυχές αποσταμένες,
αντιλαλούνε σοροκάδες
σ' ένα βουνό που κατεβαίνει.
Ε’
Δαγκώνει όταν ανασαίνει
και χαίρεται να καταπίνει
χορτάτο είναι, κλαίει ακόμα
εφέτος του ΄λειψε η μορφίνη
ΣΤ’
Ο νοικοκύρης Αστακός
κουβέντα δε σηκώνει
μα αν ακούσει νόμισμα
γδύνεται στο μπαλκόνι.
Z’
Κι άμα κανένας τολμηρός
με σένανε τα βάλει,
τον στέλνεις στην πρωτεύουσα
και γίνεται ρεμάλι
Η'
Μια ραχοκοκαλιά, διαβάτες,
ανοίγει στόμα το λιμάνι,
τα δόντια του… Αριστοκράτες,
γελάει, μονάχα όταν τσιμπάει
θ’
Ερημική Κωμόπολη,
συνέχεια κοιμάται
Ξυπνάς μονάχα για να δεις
αν ο Λαός... φοβάται.
Κι όποιος νομίζει ότι ο Αστακός θα αλλάξει:
«Πλανάται πλάνη οικτρά.
Θ. Κολλιάς 1996
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.