Γεύσεις και μνήμες: Η καλαμποκίσια κουλούρα της γιαγιάς Ρίνας.
Στο χωριό Νικολίτσι της Πρέβεζας, συναντήσαμε μια γυναίκα γεμάτη ζεστασιά και ιστορίες, την κυρία Κατερίνα, 84 χρονών. Μας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της με χαρά και μοιράστηκε μαζί μας μια συνταγή από τα παλιά χρόνια, μια καλαμποκίσια κουλούρα στη γάστρα.
Η κυρία Κατερίνα θυμάται την εποχή που ο κόσμος πεινούσε και το φαγητό ήταν λιγοστό. Η καλαμποκίσια κουλούρα, φτιαγμένη από απλά υλικά - άσπρο καλαμποκίσιο αλεύρι, αλάτι και ζεστό νερό - αποτελούσε ένα πολύτιμο υποκατάστατο ψωμιού. Την έπαιρναν μαζί τους στα χωράφια για να έχουν τροφή, θρέφοντας σώματα και ψυχές σε δύσκολες στιγμές.
Η διαδικασία ψησίματος μαρτυρά την απλότητα και την ευρηματικότητα της εποχής. Η κυρία Κατερίνα, αφού έστρωσε φύλλα από κουτσουπιά στο τζάκι, τοποθέτησε πάνω τους το ζυμάρι και σκέπασε με τη γάστρα. Καθώς ψηνόταν η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού πλημμύριζε το σπίτι.
Η γεύση της καλαμποκίσιας κουλούρας, σερβιρισμένη με τυρί, ξυπνά μνήμες από μια εποχή λιτή, γεμάτη όμως αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη. Η κυρία Κατερίνα, με λόγια γεμάτα σοφία, μοιράζεται μαζί μας ιστορίες από τα δύσκολα χρόνια, όταν τα ρούχα ήταν μπαλωμένα και τα παπούτσια σπάνια. Μέσα από τις δυσκολίες, όμως, άνθιζε η θέληση για ζωή, η εργατικότητα και η αγάπη για τον τόπο.
Μέσα από την απλή ιστορία της κυρίας Κατερίνας και της καλαμποκίσιας κουλούρας, αναδύεται ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας. Η δύναμη της μνήμης, η ζεστασιά της παράδοσης και η σοφία των παλαιότερων γενεών μπορούν να φωτίσουν το μέλλον. Η προτροπή της κυρίας Κατερίνας προς τους νέους να μείνουν στα χωριά τους και να παλέψουν για μια καλύτερη ζωή γίνεται η φωνή ενός κόσμου που αντιστέκεται και ονειρεύεται.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.