Άλλη μία σπουδαία διάκριση για τον Ξηρομερίτη, Συγγραφέα - Ιστορικό ερευνητή, Νίκο Θεοδ. Μήτση.

 



Ο κ. Νίκος Θεοδ. Μήτσης, Συγγραφέας - Ιστορικός, που επί πολλές δεκαετίες προσφέρει σημαντικό έργο, με τις γνώσεις του ερευνητή και ιστοριοδίφη στον τομέα της ιστορίας του τόπου που αγαπά και είναι η Αιτωλοακαρνανία.
Ο Συγγραφέας μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του, μέσα από σπάνια, πολύτιμα ντοκουμέντα και φωτογραφίες, έχει φέρει στο φως συγκεκριμένα στοιχεία, που πολλές φορές είναι η πρώτη φορά που μπορεί κάποιος να τα διαβάσει.

Η επιβράβευση αυτής της τόσο αξιόλογης και επίπονης εργασίας του, για σειρά ετών, έρχεται πριν από μερικές ημέρες με έγγραφο - ευχαριστήριο που έστειλε προς τον κ. Μήτση το Γενικό Επιτελείο Στρατού, στο οποίο γνωρίζει προς το συγγραφέα ότι το βιβλίο του ΗΠΕΙΡΟΣΟΥΛΙΩΤΕΣ ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ (1823-1845). Εποίκηση στο Βραχώρι, στη Ναύπακτο και στο Ξηρόμερο, θα ενταχθεί στη Βιβλιοθήκη της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού.

Διαβάστε τι γράφει το ευχαριστήριο προς τον συγγραφέα κ. Μήτση.

Αξιότιμε κύριε Μήτση,
Σας ευχαριστούμε θερμά για την ευγενική προσφορά του βιβλίου σας ΗΠΕΙΡΟΣΟΥΛΙΩΤΕΣ ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ (1823-1845) ΕΠΟΙΚΗΣΗ ΣΤΟ ΒΡΑΧΩΡΙ, ΣΤΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΞΗΡΟΜΕΡΟ
Το εν λόγω βιβλίο θα ενταχθεί στη Βιβλιοθήκη της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού του Γενικού Επιτελείου Στρατού, για αξιοποίηση, εκμετάλλευση, μελέτη και ενημέρωση κάθε ενδιαφερομένου, αποτελώντας βοήθημα για κάθε ερευνητή.



Στον προσωπικό λογαριασμό του στο Facebook ο συγγραφέας γράφει τα παρακάτω:
"ΗΠΕΙΡΟΣΟΥΛΙΩΤΕΣ ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ (1823-1845). Εποίκηση στο Βραχώρι, στη Ναύπακτο και στο Ξηρόμερο. Εκδόσεις ΗΡΟΔΟΤΟΣ 2023.
Άλλο ένα, εκ των δώδεκα στο σύνολο βιβλίων μου, βρίσκεται εκτός των προθηκών της Εθνικής Βιβλιοθήκης και σ΄αυτές της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ), για αξιοποίηση, εκμετάλλευση, μελέτη και ενημέρωση κάθε ενδιαφερόμενου, αποτελώντας βοήθημα για κάθε ερευνητή.
«Ταις Παιδείες αι ρίζαι πικραί, γλυκείς δε οι καρποί»"


Το βιβλίο ΗΠΕΙΡΟΣΟΥΛΙΩΤΕΣ ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ (1823-1845). Εποίκηση στο Βραχώρι, στη Ναύπακτο και στο Ξηρόμερο, αποτελεί σύμφωνα με την παρουσίαση που υπάρχει στο βιβλίο, το πόνημα το οποίο εντάσσεται στην κατηγορία της τοπικής εργογραφίας και αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της, καθότι φέρνει στο φως της δημοσιότητας γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην περιπλάνηση των ανέστιων Σουλιωτών, οι οποίοι είχαν εκπατριστεί στις 15/28 Δεκεμβρίου 1803 για την Κέρκυρα.
Κατά την επανάσταση του 1821 και κυρίως μετά το 1828 παρουσιάζονται μετακινήσεις άμαχων ελληνικών πληθυσμών από διάφορες περιοχές της Ελλάδας (Θρακομακεδόνες, Ηπειρώτες, Θεσσαλοί, Κρήτες, βλάχοι, νησιώτες, σαρακατσάνοι, καραγκούνηδες, μικροί πληθυσμοί από Σέρβους, Βουλγάρους, κ.ά.), με τελικό προορισμό την ενδοχώρα της Ρούμελης, των Κυκλάδων, αλλά και της Πελοποννήσου.
Δραματικές υπήρξαν επίσης και οι μετοικήσεις των Σουλιωτών που εκπατρίστηκαν ολοκληρωτικά για την Κέρκυρα, έμειναν εκεί επί δεκαεπτά χρόνια και γύρισαν στο Σούλι (το 1820), φιλώντας τα πάτρια χώματά τους και δα-κρυρροώντας τα έραναν με αναφιλητά, αλλά και με πόνο ψυχής.
Έφυγαν ξανά οι Σουλιώτες από την πατρίδα τους και για πάντα στο τέλος Αυγούστου του 1822, υφιστάμενοι ανείπωτη ταλαιπωρία, περιπλανώμενοι από τόπο σε τόπο, όπως σε Κεφαλλονιά-Λευκάδα (Κάλαμος, Καστός, Μεγανήσι), Αιτωλοακαρνανία (Αγρίνιο, Μεσολόγγι, Ναύπακτος, Βόνιτσα και Ξηρόμερο), γενόμενοι πολλές φορές βορά υποσχέσεων από την επίσημη διοίκηση για εποίκηση και μόνιμη εγκατάστασή τους σε ελληνικό έδαφος, στην αρχή για το Νεόκαστρο Πυλίας Μεσσηνίας, ακολούθως για το Ζαπάντι Αγρινίου, μετά για το Λάλα Ηλείας, την Επίδαυρο Αργολίδας και τέλος ξανά -ως Ηπειροσουλιώτες πλέον- στο Ζαπάντι Αγρινίου, στο Αγρίνιο, στο Μεσολόγγι, στη Ναύπακτο και γενικότερα στη Βόνιτσα και στο Ξηρόμερο.
Ως γείτονες με την Αιτωλοακαρνανία, οι Ηπειροσουλιώτες προτίμησαν να κατοικήσουν σε αυτή την περιοχή και κυρίως στο εύφορο Αγρίνιο (Βραχώρι), καθώς και στα χωριά και στις επαρχίες πέριξ αυτού, με την ελπίδα της επιστροφής τους κάποια στιγμή στην πραγματική ποθητή πατρίδα τους, το Σούλι της Θεσπρωτίας.
Αυτή η περιπλάνηση των Ηπειροσουλιωτών στα 1823-1845 και η τελική εγκατάσταση-εποίκησή τους στην Αιτωλοακαρνανία εξετάζεται μέσα από πρωτογενείς ιστορικές πηγές των Γενικών Αρχείων του Κράτους, των Αρχείων της Εθνικής Παλιγγενεσίας, καθώς και από μελέτες επιφανών ιστορικών του 19ου αιώνα.
Τα με επιμονή και υπομονή ανέκδοτα ιστορικά στοιχεία συλλέχθηκαν με πολυετή έρευνα και κόπο, καταγράφηκαν και παρουσιάζονται από τον καταγόμενο εξ Αρχοντοχωρίου Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας ιστορικό ερευνητή Νικόλαο Θ. Μήτση.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Ο κ. Μήτσης έχει προσφέρει πολλά, χάρη στην ιστορική του εμβρίθεια, ο συγγραφέας επί σειρά ετών προσφέρει το απόσταγμα αυτής της πολυσύνθετης ιστορικής έρευνας, αποκαλύπτοντας αγωνιστές και γεγονότα που για πολλά έτη ήταν ξεχασμένα στη λήθη του παρελθόντος. Με τα βιβλία του να αποτελούν αξιόπιστη πηγή, προσφέροντας στους νεώτερους στοιχεία που αποτελούν έναν πραγματικό θησαυρό.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βιβλίο του συγγραφέα αποτελεί μέρος μίας τόσο σπουδαίας βιβλιοθήκης.
Το 2021 είχαν ενταχθεί και πάλι στη Βιβλιοθήκη της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού του Γενικού Επιτελείου Στρατούτα τα βιβλία, -Η Μάχη του Αετού, -ΧΑΣΑΠΑΙΟΙ Αγώνες και θυσίες στα 1821, -Μάχες στη Βόνιτσα και η απελευθέρωση της Δυτικής Ελλάδας στα 1828 -1829. Επίσης όλα τα βιβλία του κ. Μήτση βρίσκονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.

.....................................................................................................................