Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΚΟΣ-Γράφει ο Άρης Μπιτσώρης

Ένα ζητιάνο στη γωνιά τον βλέπω κάθε μέρα

με κέρμα στην τραγιάσκα του μου λέει: ¨καλημέρα¨.

Σήμερα απουσίαζε, όμως είχε αφήσει

ένα σημείωμα έμμετρο να μας πληροφορήσει:

¨Μαύρη κορδέλα φόρεσα έχω μεγάλο πένθος

μαζί με μένανε πενθεί ολόκληρο το έθνος.

Απέθανεν ο Βασιλεύς, πάει ο Κοκός εχάθη

όμως με χρόνια με καιρούς πάλι θα μας ξανάρθει.

Ευχές ποιος θα μου στέλνει πια Χριστούγεννα και Πάσχα;

Μια κάρτα του πάντα κρατώ στη φόδρα απ’ την τραγιάσκα.

Πηγαίνω στην μητρόπολη για να τον προσκυνήσω

Χάρη χρωστώ που μ’ έκανε περήφανος να ζήσω.

Και στο Hotel Βρετάνια θα πιάσω ένα ντουβάρι

να δω γαλαζοαίματους να τρώνε το χαβιάρι.

Να τρων αφού μοχθούν για μας -το ’χει ο Θεός γραμμένο-

κι εγώ ένα κουκούτσι ελιάς ας γλύφω και χορταίνω¨.