Συγκομιδή ελιάς και παραγωγή λαδιού από Μπαμπινιώτες

Στην Αιτωλοακαρνανία μετά την εγκατάλειψη της καπνοκαλλιέργειας οι αγρότες επιδόθηκαν κατά κύριο λόγο στην καλλιέργεια της ελιάς. Μεγάλες εκτάσεις από καπνοχώραφα φυτεύτηκαν με ελιές με αποτέλεσμα να παράγονται σημαντικές ποσότητες από βρώσιμη ελιά αλλά και από ελαιόλαδο.

Τα ελαιοτριβεία είναι πλέον σύγχρονα και ως εκ τούτου το παραγόμενο λάδι να είναι υψηλής ποιότητας.

Η ιστορία της ελιάς , ξεκινά πριν 7000 χρόνια και είναι συνδεδεμένη με τη ζωή των ανθρώπων της Μεσογείου, την καθημερινότητα και τις συνήθειές τους. Οι ιστορικοί καθιστούν την λεκάνη της Μεσογείου σαν το μέρος όπου πρωτοεμφανίστηκαν τα ελαιόδεντρα. Σήμερα η καλλιέργεια της ελιάς είναι πολύ διαδεδομένη σε ολόκληρη τη Μεσόγειο και η κατανάλωση του καρπού είναι βασικό στοιχείο της μεσογειακής διατροφής. Η ελιά είναι ένα δέντρο που αγαπά τον μεσογειακό ήλιο και την θάλασσα , μεγαλώνει και σε άγονα εδάφη και έχει μεγάλη αντοχή στην ανομβρία.

Η ελιά σε μικρή ηλικία χρειάζεται την φροντίδα του παραγωγού και ξεκινά να δίνει καρπούς στην ηλικία των 7 ετών. Στην ηλικία των 30-70 ετών βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη . Η φυσιολογική διάρκεια ζωής ενός ελαιόδεντρου είναι 300 έως 600 χρόνια. Υπάρχουν ελιές ανά τον κόσμο με ηλικία που ξεπερνούν τα 1.000 χρόνια . Στον Μεσογειακό χώρο τα ελαιόδεντρα ανθοφορούν στα τέλη της Άνοιξης ενώ η συγκομιδή της ελιάς ξεκινά από τα τέλη Σεπτεμβρίου και τελειώνει τον Φεβρουάριο ανάλογα την ποικιλία της ελιάς.

Οι Έλληνες ήταν ο πρώτος λαός που καλλιέργησε ελιές στον ευρωπαϊκό χώρο της Μεσογείου. Η ελιά συντρόφεψε τους Έλληνες τόσο σε εποχές ευμάρειας, όσο και σε εποχές στέρησης. Οι καρποί της ελιάς, το λάδι της, αλλά και τα κλαδιά της, χρησιμοποιήθηκαν στο εμπόριο, έθρεψαν και μεγάλωσαν υγιεινά γενιές και γενιές, πρόσφεραν μακροζωία και προστασία από διάφορες αρρώστιες. Η Ελιά για τους Έλληνες είναι ένα ευλογημένο δέντρο, ένα πολύτιμο δώρο της φύσης που έχει συνδεθεί με την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδος. Ο καρπός της ελιάς ήταν ιερός από την αρχαιότητα. Σύμφωνα με την μυθολογία η ελιά ήταν το ιερό δέντρο της πόλης της Αθήνας διότι στην διαμάχη των θεών για το ποιος θα είναι ο προστάτης της πόλης των Αθηνών, η θεά της σοφίας, Αθηνά πρόσφερε στους κατοίκους των Αθηνών ένα δέντρο ελιάς το όποιο κρίθηκε από τους πολίτες της πόλης πολυτιμότερο για τη ζωή τους σε σχέση με το άλογο, το δώρο του θεού της θάλασσας Ποσειδώνα. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τις ελιές ως σύμβολο καλοσύνης και ευγένειας, ενώ ακόμη και σήμερα, τα κλαδιά της ελιάς συμβολίζουν την ειρήνη. Ο καρπός τους ήταν από τα αρχαία χρόνια ευλογημένος, σύμβολο γνώσης, σοφίας, αφθονίας, υγείας, δύναμης και ομορφιάς.

Η συμβολική σημασία της ελιάς υπήρχε σε όλους τους τομείς της ζωής των Ελλήνων από την αρχαιότητα έως σήμερα. Χαρακτηριστικά, από το 776 π.Χ. στους Ολυμπιακούς αγώνες, το μοναδικό βραβείο που έπαιρνε ο ολυμπιονίκης ήταν ο « κότινος » ένα στεφάνι φτιαγμένο από κλαδί ελιάς και συμβόλιζε την ειρήνη και την υποχρεωτική ανακωχή στην αρχαιότητα, σε όλο τον κόσμο, κατά τη διάρκεια των Αγώνων.

Ακόμα και σήμερα στις γεωργικές περιοχές της χώρας, μία ελιά φυτεύεται όταν γεννιέται ένα παιδί. Η ελιά και το παιδί θα μεγαλώσουν ταυτόχρονα. Όταν το παιδί ξεκινήσει το σχολείο, στην ηλικία των 6 ετών, η ελιά είναι έτοιμη να δώσει καρπούς . Η ελιά θα μεγαλώσει με την οικογένεια, θα επιζήσει και θα βρίσκεται εκεί πολλές γενιές αργότερα για να θυμίζει την συνέχεια και την εξέλιξη της ζωής.

Για την Ελλάδα και τους Έλληνες η ελιά είναι πολύ περισσότερα από ένα δέντρο. Είναι πολιτισμός, ιστορία, παράδοση και μυθολογία. Είναι σύμβολο ειρήνης.