Αποχαιρετισμός στο Μαχαιριώτη, Γιάννη Κ. Ζαρκαδούλα Με ξηρομερίτικα μοιρολόγια… Γράφει η Μαρία Ν.Αγγέλη

i).Μην κλαίτε τους καλότυχους, τους καλοπεθαμένους,

Να κλαίτε τους κακότυχους, τους κακοπεθαμένους......
Το που πεθαίνουν με πολλούς, θάνατο δε φοβούνται

Και που πεθαίνουν μοναχοί, τρέμουν και λαχταρίζουν.

Πότε την πόρτα τους κοιτούν, πότε το παραθύρι.

Κοιτούν δεξιά, κοιτούν ζερβιά, κανέναν δε γνωρίζουν.

Ούτε μανούλα στο πλευρό, πατέρα στο κεφάλι,

Ούτε και τ’ αδερφάκια τους να στέκονται στο πλάι…

ii).Νέοι και νέες βουβούν μες στα νοσοκομεία…

Οι νέοι ζητάνε τους γιατρούς κι οι νέες τις νοσοκόμες.

-Γιατροί για όνομα θεού γλυτώστε τους λεβέντες!

Γιατροί και καθηγητές συμβούλιο θα κάνουν,

μήπως και βρουν τη γιατριά,οι νέοι να μην πεθάνουν.

Όλα τα βρήκαν σκοτεινά, ελπίδες πια δεν έχουν.

Νέοι και νέες ξεψυχούν και τους δικούς τ’ς ζητάνε,

στην πόρτα άλλοτε κοιτούν, πότε στα παραθύρια.

-’Λάτε μανούλες κρατήστε μας κι αδέρφια στ’ν αγκαλιά σας.

Σηκώστε το κορμάκι μας για νάβγει η ψυχή μας.

Μα κανένανε δε βλέπουνε στην πόρτα για να μπαίνει

κι τότε παραδέρνουνε κι η ψυχή τους βγαίνει.

Θέλετε μάτια σφαλήσετε κι χέρια σταυρωθείτε,

κι εσύ κορμί περήφανο σιγά σιγά λυγίσου.

Τώρα είδα και κατάλαβα τους ξένους πως τους θάφτουν

Δίχως λιβάνι κι κερί, δίχως παπά και ψάλτη,

Δίχως μανούλας γόνατα κι αδερφών αγκάλη.

iii).Θέλτε δεντράκια ανθίσετε, θέλετε μαραθείτε,

Στον ίσκιο σας δεν κάθομαι μάηδε και στη δροσιά σας.

Εγώ πάω στη λησμονιά, π’αλησμονιέται ο κόσμος…

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, ΘΕΙΕ ΓΙΑΝΝΗ!