Εδώ και κάμποσο καιρό όλο και λιγόστευε το λάδι στο καντήλι σου, ώσπου το ανεπαίσθητο σβήσιμο της φλόγας σήμανε και το δικό σου τέλος. Και μεμιάς οι πόνοι του σώματος και της ψυχής ραντίστηκαν με το νερό της λήθης ή τους πήραν επάνω τους οι φτερούγες που σε αγγελόκρουσαν. Και μαζί τους πήραν και τα παράπονά σου, αυτά τα θλιβερά απομεινάρια της γλυκόπικρης ζωής, που όλους μάς ακολουθούν στον άφευκτο προορισμό.
Η ζωή σου κύλησε με ήσυχες φουσκοθαλασσιές και βατά κακοσκάλια. Ούτε τρανταχτές χαρές ούτε αθεράπευτες λύπες. Έζησες πάντα πρόθυμη να συντρέξεις, να βοηθήσιες, να προσφέρεις από το μετρημένο περίσσευμα και το καθημερινό στέρημα. Μικρά τα δώρα που μας έκανες, αλλά άφησαν στην καρδιά μας το γλυκό τους αποτύπωμα. Και τώρα που έφυγες αυτό είναι που μας πονάει. Το χνάρι που άφησε το γλύκασμα από εκείνα τα δοσίματά σου, από τότε που είμαστε παιδιά, μέχρι που κάναμε τα δικά μας παιδιά. Η ζωή με αφείδωλη γενναιοδωρία γέμισε την κούπα σου με αμέτρητες μέρες και σύ τίμησες το ακριβό δώρο της ζωής και στράγγισες την κούπα της μέχρι την τελευταία σταγόνα. Ήξερες να ξορκίζεις τη στενοχώρια με τη δύναμη της παρέας, της συντροφιάς, της σχέσης. Τον απολάμβανες αυτάρεσκα αυτόν τον τρόπο ζωής, τον αποζητούσες, τον επιδίωκες επίμονα και τον κέρδιζες. Δεν σε κρατούσε το σπίτι. Οι βόλτες, οι επισκέψεις, οι συναναστροφές σού έδιναν ζωή.
Όμως δεν ξέφυγες κι εσύ από της μοίρας τα γραμμένα, τον πόνο και τη μοναξιά. Και όσο το λάδι σου λιγόστευε, τόσο οι πόνοι και η μοναξιά σου χόρευαν χορούς και έγραφαν τραγούδια. Όμως ποιος έφυγε από τη ζωή χωρίς να πονέσει, ποιος έζησε χωρίς την αθέλητη παρέα; Κι έτσι, την έκανες κι εσύ τη θητεία σου σ'αυτά τα εχθρικά στρατόπεδα και με το παραπάνω.
Όμως δε φεύγεις με άδεια τα χέρια σου. Στις παλάμες σου κλείνεις το στερνό άγγιγμα του Πάρη. Στο ταξίδι σου θα ακούς τους χτύπους της καρδιάς του, καθώς την είχε ακουμπήσει πάνω στο ξέπνοο στήθος σου, στερνό ευλαβικό προσκύνημα στην καρδιά που γέννησε για χάρη του αγάπη ίσαμε το πλάτεμα του ουρανού. Και εκεί που θα πας θα τους ακούς για πάντα να βγαίνουν από τη δική σου καρδιά. Γιατί οι καρδιές των ανθρώπων δεν πεθαίνουν ποτέ. Ίσως γιατί εκεί κατοικούν οι ψυχές.
Φύγε ήσυχη, καλή μου. Το παιδί σου, το εγγόνι σου, η νύφη σου θα βρίσκουν τ'αχνάρια σου στις κουβέντες τους, στα δικά τους πατήματα, στις δικές τους διαδρομές. Στη μικρή πράξη τής κάθε μέρας θα τους συντροφεύει η αγάπη σου και θα τους στηρίζει η ευχή σου.
Εσύ στις γειτονιές του ουρανού τώρα σεργιάνιζε, στην αγκαλιά του σύννεφου γύρε και ξεκουράσου, Ελένη Παπαφλωράτου, θεια Λενίτσα, θεία Λένη, της νιότης μου γλυκιά μορφή.
ΠΗΓΗ: Σελίδα facebook.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.