ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ
Ορφάνεψαν τα βόλια και τα δάκρυα στέρευσαν
μακρινές οι στράτες κι οι ξυπόλυτοι,
ποδέθηκαν πείνα και θυσία.
Κοινωνήσαμε μαρτύρια, φάγαμε αλάτι και πικράδα.
Σκάψαμε λαγούμια πορευτήκαμε στα τάρταρα
ακουμπήσαμε τον Άδη λαβωμένοι
και τ’ ανήμπορα παιδιά μας πορευτήκανε
στις χαράδρες των βουνών και της θυσίας.
«Ελευθερία» τη φωνάξαμε
κι έτρεμε η γη κάτω απ’ τα πόδια.
Φορέσαμε για μάτια ανθρώπινο μαρτύριο
και τα γένια μας με αίμα και μπαρούτια μαυρισμένα
κλαίγανε τα ανήλικα παιδιά μας
που τ’ ακούμπησε η πείνα και ο θάνατος.
Η γενιά μας δεν έκλαψε, είχε στερέψει
Κι απ’ τα δάκρυά έβγαινε ο φόβος κι ο θάνατος
πλέον δε μας τρομάζει ο θάνατος, ζήσαμε και χειρότερα
Πικρή η αλήθεια, την αντέξαμε.
Γυμνές σαν σπαθιά οι κουβέντες
Τηράξαμε δεξιά μας μιαν άβυσσο
Τηράξαμε κι απ’ την άλλη το ψέμα
Να χτίσουμε κάστρα στην άβυσσο φώναξα
Κι έτσι χτίσαμε την πόλη μας με Αίμα.
Κάστρο του Αγώνα είναι η πόλη μας
Κάστρο πελαργών και πελεκάνων
Μάρκος, Παλαμάς και Λόρδος Βύρωνας,
γη των ποιητών και των ψαράδων.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.