Μετά από χρόνια σ’ είδα πάλι στο μετρό
είχες το ίδιο το μυστήριο το βλέμμα
ώμο με ώμο καθισμένοι στο συρμό
μα δυο κουβέντες είπαμε ως το τέρμα.
Πες μου πώς γίνεται με μονοκοντυλιά
να σβήνεις της ζωής τόσες σελίδες
αυτές που γράψαμε σε μία αγκαλιά
με όνειρα, με όρκους, με ελπίδες;
Εσύ ανέκφραστη, απόμακρη, ψυχρή
σου μίλησα κι αδιάφορα είπες ¨γεια σου¨
¨πώς τα περνάς¨, ρωτώ ¨στη νέα σου ζωή¨
είπες ¨καλά¨, κοιτώντας τα χαρτιά σου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.