ΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΚΤΗΡΙΑΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΠΑΜΠΙΝΗΣ. Γράφει ο Αλέξανδρος Κυριαζής

Αγαπητοί φίλοι, αναγνώστρια η αναγνώστη, όπου και αν είστε όπου και αν ευρίσκεστε στην Ελλάδα ή είστε παιδιά της διασποράς , θέλω να διαβάσετε αυτή μου την επιστολή προσεκτικά για να δείτε πιο βαθιά το εκκλησιαστικό πρόβλημα των χωριών της υπαίθρου μας καθώς ακολουθεί και αυτό ,το μαρασμό και την ερήμωση της όλης υπαίθρου εξ αιτίας της πολιτικής των κυβερνώντων την τελευταία περίπου εικοσαετία και αναλόγως των πεποιθήσεών σας ας εκφράσετε για αυτά τα οποία θα επικαλεσθώ τη συνδρομή σας θετική ή αρνητική.

Και πριν δούμε αυτά τα προβλήματα ας έρθουμε στη χθεσινή ημέρα όπου με μια ομάδα χωριανών συναντηθήκαμε με τον μητροπολίτη μας για ελάχιστα λεπτά κατά την έξοδό του από τον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου του Μαχαιρά όπου, αφού τον ευχαριστήσαμε για την πρόσφατη υπηρεσιακή μεταβολή που υπόγραψε να φέρει στην ενορία μας με δικαίωμα πλήρους διοίκησης τον πατέρα Νικόδημο, τον παρεκάλεσα να με δεχθεί εις χρόνο της επιλογής του ,ώστε να έχω τον χρόνο να αναλύσω (καθώς πίστευα εγώ) τη τραγική θέση της εκκλησίας μας όταν τον είδα να σημαδεύει με βιασύνη τα βήματα της εξόδου , μου απήντησε ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο και ότι σε γενικές γραμμές τα προβλήματα τα γνωρίζει και αδυνατεί να τα θεραπεύσει καθώς « έχουμε πάνω από 200 εκκλησίες και μοναστήρια στην ίδια κατάσταση ». Δεν νομίζω ότι τα ολίγα λόγια της συνάντησης μας με τον επίσκοπό , μας προσέφεραν κάτι. Μάλλον έφεραν το συμπέρασμα ότι το πρόβλημα πρέπει να μας κάψει όλους και να λυθεί από εμάς τους κατοίκους του, όπως συνέβαινε πάντα.

Πατέρας Νικόδημος: Τον γνώρισα πριν μερικά χρόνια τον συναναστράφηκα ακόμη μερικά, και κατέληξα ότι είναι ένας εντιμότατος ιερέας ο οποίος θα υπηρετήσει την εκκλησία με κύρος και αυταπάρνηση μακριά από τα φθοροποιά φαντάσματα της σημερινής κοινωνίας. Άλλωστε ενδύθηκε το μοναχικό σχήμα από πολύ μικρός και συνεχίζει ακόμη και τη μοναχική και λιτή ζωή του η οποία αφήνει βάσιμες ελπίδες για καρποφόρο αποτέλεσμα . Πάλεψα γι’ αυτόν και για την εγνωσμένη του τιμιότητα .Τον καλωσορίζω στο χωριό μας , του εύχομαι την από θεού υγεία καθώς και την μακρόχρονη διακονία σε αυτόν τον κόσμο της υπαίθρου .Έχει ένα καθαρό ορίζοντα μπροστά του ώστε να δει τους κόπους των προγραμμάτων του.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Και ας έρθουμε τώρα στα προβλήματα . Η εκκλησία του αγίου Νικολάου που αριθμεί σήμερα 350 περίπου έτη ζωής καθαγιασθείσα από τον Πατέρα-Κοσμά τον Αιτωλό, κινδυνεύει σήμερα σε όλα τα μέλη της συγκρότησής της τα σοβαρότερα των οποίων είναι:

Πρώτον, η διευρυνόμενη ρωγμή που φάνηκε το πρώτον πριν πενταετίας στο βορεινό παράθυρο του ιερού, καθώς ακολουθεί και επί του νοτίου στο ίδιο ύψος. Δεύτερον άρχισε από την περασμένη δεκαετία να χαλαρώνει η σκεπή σε πολλές πτυχές της καθώς ήταν προχείρως κατασκευασμένη με Γαλλικά κεραμίδια και με την τεχνική των « απείρων τεχνιτών» των περασμένων πενήντα και χρόνων. Ευκολότερο αυτό διαπιστώνεται όταν ο παρατηρητής ιδεί την επιφάνεια του ταβανιού της εκκλησίας από το δάπεδο του γυναικονίτη . Δείχνει ακριβώς τα κύματα φουρτουνιασμένης θάλασσας

που μεθερμηνευόμενο , σημαίνει ότι έχει διαβρωθεί και αποσαρθρωθεί από το μέγεθος της υγρασίας. Τρίτον το ως άνω αποτέλεσμα είχε ως φοβερό επακόλουθο, μοιραία , να επιδράσει δυσμενέστατα καταστροφικά θα έλεγα και στα έργα των αγιογράφων όπως η ολόσωμη μορφή των αγίων μας π.χ. του αποστόλου των Εθνών Παύλου και άλλες από τα δύο βημόθυρα του τέμπλου και όλες οι άλλες που αγιογραφήθηκαν από τον Γεωργιάδη το 1903. Βάρος ευθύνης αναφωνώ, να βλέπει κανείς σήμερα τα γυρισμένα φύλλα των μουσαμάδων γυμνά κομματιασμένα. Δεν θέλω να αναφέρω μικρότερα προβλήματα καθώς το παρόν άρθρο μου σκοπό έχει να επισημάνουμε τα ουσιώδη.

ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ.

Έιναι αλήθεια ότι αρκετά χωριά στο κεντρικό Ξηρόμερο για το διάστημα που αναφερόμαστε βελτίωσαν την θέση των εκκλησιών τους χάρη στους μόνιμους διορισμένους ιερείς και στα συμβούλια των επιτρόπων τους που άσκησαν διοίκηση στα προβλήματά των. Στην περασμένη εικοσαετία στη Μπαμπίνη δυστυχώς μετά τη συνταξιοδότηση και τον θάνατον του ιερέως της, αφέθηκε στην τύχη της η Εκκλησία του αγίου Νικολάου. Ιερείς διαδέχονταν ο ένας τον άλλον δια τις αναγκαίες ιερουργίες και τις θρησκευτικές υποχρεώσεις. Τα έσοδα της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου δεν φάνηκαν ποτέ ούτε ακόμη από τον θάνατον των υπερ- τριακοσίων ανθρώπων που πέθαναν στο διάστημα αυτό . Δεν ημπορώ να ερμηνεύσω ότι τον πρώτο καιρό μου τηλεφωνούσαν πολλές φορές στην Αθήνα να πληρώσω το ρεύμα , ενώ πάντα ήμουν παρών. Τι λόγο είχαν αν είχαν χρήματα; Στο διάστημα του έτους 2010 με νωπό το πένθος μου από το θάνατο της γυναίκας μου , έδωσα να αγιογραφήσουν εις μνήμη της, τη βορεινή πλευρά της εκκλησίας. Τα μισά χρήματα δεν έφθασαν ποτέ στο προορισμό τους . Χάθηκαν στο σκοτάδι της παρανομίας. Πατούσα στο πόδι μου μια ημέρα στο ιερό , ένα χαρτί. Το κοιτώ με προσοχή ήταν πιστοποιητικό θανάτου εκατοντάχρονης . Έλεγα, μα τόση βιασύνη; Γιατί; Αυτά και άλλα παρατράγουδα συνέβησαν τα χρόνια αυτά που δεν είναι της παρούσης να εκτεθούν.

Το γένος μου όπως και άλλη φορά έχω γράψει αποτελείτο από ανθρώπους μετριόφρονες φτωχούς βαθύτατα αφοσιωμένους στην ιδέα της εκκλησίας, που έπαιρναν μέρος σ’όλες τις εκδηλώσεις της αλληλεγγύης και των εθνικών υποχρεώσεων Γι’ αυτό και εγώ σήμερα δίνω το παρόν σ’ αυτόν τον αγώνα της αποκατάστασης του αγίου Νικολάου στο πρότερο στάδιο το πριν της μοιραίας χρονικής παραγκώνισης. Η παρουσία μου εδώ σημαίνει και την προσφορά μου 10.000 ευρώ στον αγώνα , για να απαιτήσω και από τους καρδιακούς μου φίλους, τους χωριανούς μας τους στρατηγούς μας , τους εκπαιδευτικούς μας που έχουμε σ΄όλες τις βαθμίδες , τους νομικούς μας τους νοικοκυραίους της Μπαμπίνης το Δήμο ξηρομέρου που του απευθύνω έκκληση για συμπαράσταση, στους ανά την επικράτεια γνωστούς και συμπαθούντες και ειδικότερα στο χωριανό μας που εκπροσωπεί την αριστερή Αντιπολίτευση κ. Δημήτρη Κομπλίτση και τέλος τους ΄Ελληνες της διασποράς την καλοσύνη και την αλληλεγγύη των οποίων ένοιωσα και νιώθω ακόμη που θα έχετε την υπομονή να περιγράψω τηλεγραφικά. Δύο ώρες μετά την κατάρριψη των διδύμων πύργων στη Νέα Υόρκη προσγειωνόμουν στο αεροδρόμιο Κένεντυ με προορισμό το νοσοκομείο Τζών Χόπκινς όπου θα έδινα τέλος στον αρχόμενο καρκίνο του προστάτη. Το ποσόν των 60. 000 δολαρίων που είχα μαζί μου δεν επαρκούσε και προσπάθησα μέσω του βουλευτή Σχίζα του Στέϊτ του Μέρυλαντ, να βοηθηθώ. Ήρθε σε επαφή εκείνος με τον μεγάλο οικονομικό παράγοντα της Βαλτιμόρης - Ουάσιγκτον- Ανάπολις κύριο Άντζελο Πήτερ Έλληνα δεύτερης γενιάς από την Κάρπαθο καθώς στο Νοσοκομείο έδινε τεράστια ποσά ως πάγιος δωρητής. Το ίδιο βράδυ μας περίμεναν στη πόρτα του Νοσοκομείου, ενώ με ενέταξαν στη φροντίδα των διακεκριμένων με ένα καρκινοπαθή αγόρι 12 από το Τελ- Αβίβ 12 ετών. Δύο μήνες αργότερα επέστρεφα νικητής στην Ελλάδα αφού πρώτα σε πρωτόγνωρα μέσα ασφάλειας (11 ασανσέρ) με οδήγησαν στο γραφείο του κ Πήτερ Άγγελο . Αφού τον ευχαρίστησα του είπα : εγώ τι μπορώ να κάνω για σας; Με ερώτησε : Πηγαίνεις στην εκκλησία στην Ελλάδα; Του απάντησα κάθε Κυριακή.- -Ε! τότε θα μου κάνεις τη χάρη να ανάβεις ένα κεράκι για τη μανούλα μου τη λέγανε ΦΡΑΓΚΟΥΛΑ. Είκοσι χρόνια σχεδόν από τότε δεν έπαψα να τον ευχαριστώ κάθε χρόνο. Τον περασμένο μήνα ζήτησα να του μιλήσω στη Βαλτιμόρη και μου απάντησαν ότι είναι σε προχωρημένο στάδιο του ΑΛΤΣΧΑΊΜΕΡ. Όταν συνήρθα από το ξάφνιασμα, είδα γυμνή τη ρομφαία της ματαιότητας και τον αθέμιτο πλούτο με τη δόξα αντάμα να υποκλίνονται στο κεράκι της μακαρίτισσας της Φραγκούλας. Αυτή είναι η αλήθεια και η μόνη. Θα κλείσω αυτή την αναφορά με τη διαβεβαίωση και την επιθυμία να μαζευτούμε να κάνουμε ότι κάνουμε για τον άγιο Νικόλαο μόνοι μας μακριά από μεσολαβητές. Τυχόν ανεπάρκεια για λύση του προβλήματος θα με οδηγούσε σε μια αυτ’ απομόνωση εκ των πραγμάτων.

Σας ευχαριστώ όλους