«Ο
Καραϊσκάκης είναι ο μόνος Έλληνας που
όχι μόνο δεν έφθειραν οι τιμές και τα
αξιώματα αλλά έγινε καλύτερος απ’ αυτά,
μέχρι που έφτασε στο μέγιστο αξίωμα και
τότε, ήταν τέτοια η προσφορά του, που θα
‘πρεπε κανονικά η εκκλησία και το έθνος
να τον ανακηρύξουν Άγιο»
(Νίκος Καζαντζάκης)
Περνούσες και μας είπες χωρατά, και γέλαγαν τα στήθη
αυτών, που μες το κρύο γευμάτιζαν αίμα και πόνο.
Μες στις χαράδρες των βουνών είναι νωπό
και τα σκουτιά μας είναι με αίματα βαμμένα.
Στα χιόνια βαδίζουν οι ξυπόλυτοι μες τις πληγές της γης.
Και γέλασαν τα χείλη των Ρωμιών, σαν είδαν πως ακούμπησαν τη Νίκη.
Παιδί της γης ενώνεις την καρδιά με το μυαλό και με τα χρόνια.
Παιδί της Νίκης, της στρατηγικής και του Αγώνα.
Το βράδυ μας μιλάς με χωρατά
τα μάτια μας πρησμένα, μα γελούνε.
Γυμνά κλαριά οι άνθρωποι.
Στο χιόνι δακρύζουν τα βουνά
σαν βλέπουνε τον αρχηγό
να πέφτει από φιλικό καταραμένο βόλι.
Ακούω τα βήματα σου τα γυμνά, να προχωρούνε,
σιωπηλά μες το σκοτάδι,
στα χώματα και οι φωνές της γης
-που σε μεγάλωσε ορφανό- να σε φωνάζουν,
περνούσες βιαστικός πολύ, πάνω σε άτι
κι άλλες φορές σε κουβαλούσαν
σύντροφοι πιστοί σ’ ένα κρεβάτι,
έβηχες και υπέφερες πολύ για την πατρίδα
ήσουν ο γιος της καλογριάς «μαυριδερός και γύφτος»
«των Ελλήνων καθώς λένε η ελπίδα».
Μαύρισε ο ήλιος κι η ψυχή σου απ’ τους προδότες
και στο Αιτωλικό σε δίκασαν με τις ψευτιές οι συνωμότες
-Άμποτε ορέ Μάρκο κι εγώ
θάνατο από βόλι ‘θε να λάβω, είπες.
Μα η Λευτεριά πεθαίνει
απ’ την πείνα κι απ’ τη Διχόνοια.
ακούω τη φωνή σου στριγκιά να βγαίνει
απ’ τα έγκατα της γης
και τα υγρά σου μάτια
μες την αντάρα των βουνών να προχωράνε
βαθιά στο στήθους, μες τις πληγές των συντρόφων
εκεί που οι αγωνιστές κι οι σκοτωμένοι,
έχουν ζωγραφισμένη τη μορφή σου.
Εκεί κι εμείς θρηνούμε το χαμό σου.
Γιατί μας κοίταξες κατάματα, στης λευτεριάς τ’ αμόνι
μας σήκωσες στον ουρανό και μας ανέβασες ψηλότερα.
Γιατί είσαι ο Μόνος που δεν έφθειραν τιμές κι Αξιώματα
Κι έγινες Επανάσταση και Ελπίδα του λαού σου.
(Νίκος Καζαντζάκης)
Περνούσες και μας είπες χωρατά, και γέλαγαν τα στήθη
αυτών, που μες το κρύο γευμάτιζαν αίμα και πόνο.
Μες στις χαράδρες των βουνών είναι νωπό
και τα σκουτιά μας είναι με αίματα βαμμένα.
Στα χιόνια βαδίζουν οι ξυπόλυτοι μες τις πληγές της γης.
Και γέλασαν τα χείλη των Ρωμιών, σαν είδαν πως ακούμπησαν τη Νίκη.
Παιδί της γης ενώνεις την καρδιά με το μυαλό και με τα χρόνια.
Παιδί της Νίκης, της στρατηγικής και του Αγώνα.
Το βράδυ μας μιλάς με χωρατά
τα μάτια μας πρησμένα, μα γελούνε.
Γυμνά κλαριά οι άνθρωποι.
Στο χιόνι δακρύζουν τα βουνά
σαν βλέπουνε τον αρχηγό
να πέφτει από φιλικό καταραμένο βόλι.
Ακούω τα βήματα σου τα γυμνά, να προχωρούνε,
σιωπηλά μες το σκοτάδι,
στα χώματα και οι φωνές της γης
-που σε μεγάλωσε ορφανό- να σε φωνάζουν,
περνούσες βιαστικός πολύ, πάνω σε άτι
κι άλλες φορές σε κουβαλούσαν
σύντροφοι πιστοί σ’ ένα κρεβάτι,
έβηχες και υπέφερες πολύ για την πατρίδα
ήσουν ο γιος της καλογριάς «μαυριδερός και γύφτος»
«των Ελλήνων καθώς λένε η ελπίδα».
Μαύρισε ο ήλιος κι η ψυχή σου απ’ τους προδότες
και στο Αιτωλικό σε δίκασαν με τις ψευτιές οι συνωμότες
-Άμποτε ορέ Μάρκο κι εγώ
θάνατο από βόλι ‘θε να λάβω, είπες.
Μα η Λευτεριά πεθαίνει
απ’ την πείνα κι απ’ τη Διχόνοια.
ακούω τη φωνή σου στριγκιά να βγαίνει
απ’ τα έγκατα της γης
και τα υγρά σου μάτια
μες την αντάρα των βουνών να προχωράνε
βαθιά στο στήθους, μες τις πληγές των συντρόφων
εκεί που οι αγωνιστές κι οι σκοτωμένοι,
έχουν ζωγραφισμένη τη μορφή σου.
Εκεί κι εμείς θρηνούμε το χαμό σου.
Γιατί μας κοίταξες κατάματα, στης λευτεριάς τ’ αμόνι
μας σήκωσες στον ουρανό και μας ανέβασες ψηλότερα.
Γιατί είσαι ο Μόνος που δεν έφθειραν τιμές κι Αξιώματα
Κι έγινες Επανάσταση και Ελπίδα του λαού σου.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. Σε όλους τους Έλληνες. Γερογιάννης Γιάννης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.