Σπύρο μου αγαπημένε.
Σε κάποιο από τα βιβλία μου ανέφερα λίγα ιστορικά και κοινωνικά στοιχεία διευκόλυνσης της πρόσβασης των ανθρώπων προκειμένου να σεργιανίζουν στο περιβόλι της ζωής μας , και να παίρνουν από αυτό ,αυτά που δικαιούμαστε ό,τι δικαιούμαστε και επιστρέφοντας να εξοδεύουμε τον χρόνο μας τον υπόλοιπο στο δόγμα της Δημιουργίας εν ειρήνη καταθέτοντας το στίγμα των προσπαθειών μας προκειμένου να επιστρέφουμε στην έξοδο τη μια και μόνη που έχει η ζωή , σε εκπλήρωση του Κανόνα όπως ορίζει και όπως αρμόζει .
Τα έφερα τα στοιχεία αυτά στο νου μου από την ολιγοήμερη ασθένειά σου και τον προβληματισμό μου στη δυσλεξία Σου. Είχα ενθαρρυνθεί και από τη κοινή προσπάθεια την τηλεφωνική περί ανακτήσεως της υγείας σου έπειτα και από καθιερωμένη επαφή μας τις πρωινές και βραδινές ώρες. Και ξάφνου μου ήρθε το φοβερό αγγελτήριο τηλεφώνημα του θανάτου Σου ενωρίς την Κυριακή ενώ είχε αποβεί μάταιος ο αγώνας Σου ο ολιγοήμερος. Η οικιακή βοηθός σου, μου έλεγε ότι κρατούσες ένα μέρος της επαφής σου με το περιβάλλον χωρίς αυτό να το ενεργοποιείς, ενώ ζητούσες όλα τα ονόματα της οικογένειάς μας και περισσότερο εμένα. Και τούτο ερμηνεύεται καθ’ όσον μαζί περάσαμε τα περισσότερα χρόνια σε κείνον το χαλασμό της κατοχής και των πέτρινων χρόνων του μεγάλου κυνηγητού και της αλλοτρίωσης της προσωπικότητας του ανθρώπου. Πολλά από τα χρόνια που κινούμαστε μαζί , μας άφηναν ενίοτε το άλγος και την οσμή της κοινωνικής και ανθρώπινης ανεντιμότητας για να μην πω βαρβαρότητας. Και ενώ διαμέναμε σε ακτίνα των δύο χιλιομέτρων και οι δύο , κάναμε έξι μήνες να ανταμώσουμε. Ήμουν ατίθασος εκεί και με επέπληττες και με νουθετούσες με το όχι στην παρακοή και την απείθεια ότι πρέπει να είμαι υπομονετικός και υπάκουος . Και αυτό μου βγήκε σε καλό το Θυμάσαι ; Σπύρο, την αναχώρησή σου για το ταξίδι της 1ης του Σεπτέμβρη, την συνοδεύουν σωρεία επαινετικών παραστατικών που απέκτησες κατά τα 97 πρόσκαιρα έτη της εδώ ζωής Σου. Σ’ αυτή την ηθική Εντιμότητα και συγκρότησή Σου θέλω να μείνω, να σταθώ , και να σκιαγραφήσω το δρόμο του Γένους μας που βαδίζει πάνω από δύο αιώνες Σπύρο . Το γένος μας συγκροτείτο από φτωχούς και αγράμματους Ηπειρώτες που ήρθαν στη Μπαμπίνη πολύ πριν την επανάσταση του 1821 και μέχρι σήμερα διάγει ήσυχη και Χριστιανική ζωή και που καταμετρώ από την Επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα σε 250 ανθρώπους . Είναι ήσυχος κόσμος και ποτέ δεν έδωσαν αφορμή ή στίγμα αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Πουθενά δεν αναγράφεται για το γένος μας παρεξήγηση, έριδα ή δικαστηριακή απασχόληση. Μικροκτηματίας ο παππούς μας Απόστολος δεν έπαυε να ασχολείται και με όποια άλλη εργασία προκειμένου από το πενιχρό κέρδος να σπουδάζει κατά τον παρελθόντα αιώνα τρία παιδιά συγχρόνως , ενώ η κοινωνική και εθνική προσφορά μας δεν σταμάτησε ποτέ. Ο πατέρας μας εις ηλικία 18 ετών έγραψε εις το περιθώριο του Μηναίου του Μηνός Απριλίου του 1910 στο αριστερό αναλόγιο του Αγίου Νικολάου το ρητό Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν (υπάρχει και σήμερα) . Που σημαίνει ότι η ηθική και χριστιανική του συγκρότηση ήταν δεδομένη, αν αναλογισθούμε ότι έμεινε κολλημένος στο αναλόγιο επί 45 συναπτά έτη. Πρώτη προσφορά μας, η θυσία του προγόνου μας Σπύρου Κυριαζή του Θεοδώρου στο Μεσολόγγι το 1821, στον υπέρ πάντων αγώνα του Έθνους. Δευτέρα Προσφορά του Χρήστου Κυριαζή πλουσίου άτεκνου προγόνου μας στη Μπαμπίνη, που θυσίασε τις οικονομίες του στον αγώνα του Έθνους και για τα παιδιά των αγωνιστών του 1821 . Τρίτος νεκρός μας ο Σπύρος Κυριαζής στην Κιουτάχεια της Μικράς Ασίας το 1921 χωρίς ποτέ η δόξα να πλέξει για κείνον στεφάνι. Και ακόμη το αίμα του θείου μας ιατρού Χρήστου Κυριαζή στο βωμό του Εμφυλίου . Πρέπει όμως Σπύρο ν’ αναφερθώ εδώ και για τον δικό σου χαρακτήρα που από παιδί σκάλιζα και μάθαινα. Το καλοκαίρι του 1935 ο διδάσκαλος Γιαννακόπουλος συναντάει τον πατέρα μας και του λέγει : κύριε Θωμά για γράμματα θα σου πρότεινα να στείλουμε την Θεοδοσία και όχι το Σπύρο τον οποίον βλέπω ότι θα τον κερδίσει ο ιερός Κλήρος οπωσδήποτε . Και ήρθε η Κατοχή και η Αντίσταση και έδωσες και εκεί το παρόν από τις γραμμές των αγωνιστών της με καθοδηγητικό ρόλο σε ήρεμους τόνους λόγους σου, για τους οποίους ποτέ δεν σε κατηγόρησε κανείς από τους πολιτικούς Σου αντιπάλους . Και σαν ήρθε η χρονιά του 1945 ένα τσούρμο παιδιά της Μπαμπίνης ανάμεσα σ’ αυτά και εγώ, που διψούσαν για μάθηση στα σχολεία, δεν είχαν για τούτο τον τρόπο να φοιτήσουν . Και σε παρακάλεσαν οι γονείς να μας βοηθήσεις καθώς ήσουν πρωτοετής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και δέχτηκες ασμένως χωρίς αμοιβή προσφέροντας μάλιστα οι γονείς μας την αίθουσα που είχαμε τότε στο ισόγειο. Και όλα τα παιδιά που δώσαμε και κερδίσαμε τη χρονιά εκείνη στα Γυμνάσια ως κατ’ οίκον διδαχθέντες, πλησιάσαμε το άριστα. Και ξαπλώθηκε η χαρά και η ευγνωμοσύνη στο χωριό μας και στο πρόσωπό Σου. Ας σου θυμίσω λίγο τώρα και τους μαθητές σου τους Κατοχικούς. Ευσταθία Δημοσθένη Χρυσικού, ( εν ζωή κάτοικος Δανίας) Πανωραία Ζώη Τόντου, Ελυθερία Βασιλείου Πορτούλη, Κωνσταντία Νικολάου Γατσή, Μαριγώ Νικολάου Καρανίκα, Αλέξανδρος Κυριαζής, Νικόλαος Λιάσκος (από Βλυζιανά), Αθανάσιος (Σούλας) Καρανίκας από Πρόδρομο (αργότερα γραμματεύς Κοινότητος)και Σταμάτης Ν. Παπαστάμος. Και επιτέλους χάραξε και για μας η μεγάλη ειρηνευτική περίοδο το μήκος της οποίας μας έδωσε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε ότι μπορέσαμε. Και συ Σπύρο αποτραβήχτηκες στη πόλη του Αιγάλεω όπου με την Αντωνία αγωνισθήκατε τον αγώνα τον καλό και δημιούργησες μια εξαιρετική Χριστιανική οικογένεια επαγγελματιών με αγγόνια και τρισέγγονα. Και ήλθε η εσχάτη ώρα όπως έρχεται σε κάνε άνθρωπο αυτή της αναχώρησης. Πρέπει να είσαι χαρούμενος ότι έζησες τα 97 σου χρόνια εν Ειρήνη Θεού ,απολύτως υγιής αφήνοντας πίσω Σου μια συγκροτημένη οντότητα τα παιδιά σου. Αλλά και εκεί θα συναντήσεις τον κόσμο μας την Αντωνία Σου , τη Μάνα μας τον Πατέρα μας , τα αδέλφια μας, Το Δημοσθένη, τη Θεοδοσία τον Απόστολο, τον Κωνσταντίνο Τη γυναίκα μου την αγαπημένη μου Ιωάννα και το παιδί μου Βασίλη . Θέλω Σπύρο μου πριν σε αποχαιρετήσω να σε παρακαλέσω να προβάλεις με σθένος όπου δει αυτά τα οποία σου γράφω ότι οι εδώ άνθρωποι που κατοικούμε σ’ αυτό τον Πλανήτη δεν είμαστε ούτε εικόνα ούτε ομοίωση των δεδομένων αλλά άνευρα όντα από τις κατά καιρούς απονευρώσεις και ταπεινώσεις που η κοσμική εξουσία μας έχει υποβάλλει . Αλλά και η Εκκλησία μας ακολουθεί τον ίδιο ακριβώς δρόμο αφού δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά την παρακαταθήκη των λόγων του Αποστόλου Παύλου ότι έρχονται λύκοι όπισθεν ημών αυτών που θα την κατασπαράξουν . Και τώρα σε φιλώ και σε αποχαιρετώ με την καλή αντάμωση η οποία δεν θα βραδύνει νομίζω και για εμέ.
Ο Αδελφός Σου Αλέξανδρος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.