Με
την ευκαιρία του καθαρισμού του
περιβάλλοντα χώρο του ιστορικού
πηγαδιού της βελίτσας από τον εκ Αμερικής
συγχωριανό μας Λάμπρο Χαροκόπο που
πέρασε εφέτος τις καλοκαιρινές διακοπές
στο χωριό μας μαζί με τα συγχαρητήρια
μου στο Λάμπρο για το μήνυμα του εθελοντισμού και την αγάπη για τον τόπο μας,σας θυμίζω τους παρακάτω
στίχους που είχα γράψει πριν από είκοσι
χρόνια περίπου.
ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΗΣ ΒΕΛΙΤΣΑΣ
Στέκεται
ακοίμητος φρουρός
και
μέρα και σκοτάδι
μπρος
στου χωριού την είσοδο
ένα
παλιό πηγάδι.
Με
πέτρα Αστακιώτικη
είναι
το σκέπασμά του
που
Ηπειρώτες σκάλισαν
και
το ’καναν σοφρά του.
Κέρναγε
τον πραματευτή
και
κάθε οδοιπόρο
που
είχε διαβεί ή θα διάβαινε
πέρα
απ’ το Γερομπόρο.
Ξεδίψαγε
όλο το χωριό,
τον
κάθε πατριώτη
χρόνια
και χρόνια ολάκερα
με
ζέστη ή με κρυότη.
Στα
λιθαρένια χείλια του
τριχιές
κάνανε αυλάκια
κι
ιδρώτες τα ποτίσανε,
δάκρυα
και φαρμάκια.
Για
αγάπες του τραγούδησαν
ολόδροσες
κοπέλες
και
του ’λεγαν τα μυστικά
φορτώνοντας
βαρέλες.
Μ’
ασκιά, λαήνια, μπότηδες
φιλίες
είχε πρώτες
και
έναν-έναν ήξερε
όλους
τους Μπαμπινιώτες.
Τώρα
δεν έχει συντροφιά
ούτε
ένα σατίλι
κι
ούτε κουβέντα δεν ακούει
από
ανθρώπου χείλη.
Μονάχο
αλλά περήφανο
το
πλάι αντικρίζει
την
ιστορία του χωριού
πάντα
θα μας θυμίζει.
Με
Μπαμπινιώτικους χαιρετισμούς
Άρης
Μπιτσώρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.