ΝΑ ΜΕ ΙΔΟΥΝ ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ
Στα
τέλη του 19ου
και
ιδίως στις αρχές του 20ου
αιώνα
ο μύθος της Αμερικανικής ηπείρου ως
¨Γης της Επαγγελίας¨ επηρέασε και τους
Έλληνες.
Μόνο
από την 1η
Ιανουαρίου
μέχρι την 30η
Μαρτίου
του 1903 αναχώρησαν από τον Πειραιά 9.950
μετανάστες όταν ο συνολικός πληθυσμός
της χώρας δεν ξεπερνούσε τα τρία
εκατομμύρια κατοίκους.
Τα
9/10 των μεταναστών προέρχονταν από φτωχές
αγροτικές περιοχές, ελάχιστοι ήξεραν
γράμματα και το μόνο τους εφόδιο ήταν
η σωματική τους ικανότητα.
Από
την ενδοχώρα του Ξηρομέρου πολύ λίγοι
μετανάστευσαν. Αυτό κατά τη γνώμη
μου οφείλεται αφ’ ενός στο χαρακτήρα
του Ξηρομερίτη αλλά και στο γεγονός ότι
το Ξηρόμερο εκείνη την εποχή μπορούσε
να εξασφαλίσει την αυτάρκεια στο
μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του.
Εκείνα τα χρόνια βασικό κριτήριο
επιβίωσης ήταν το αν μια οικογένεια
μπορούσε να εξασφαλίσει το αλεύρι για
το ψωμί της χρονιάς. Η περιοχή μας όχι
μόνο πληρούσε αυτήν την προϋπόθεση αλλά
¨ψωμοδοτούσε¨ και πολλούς Ηπειρώτες
και Λευκαδίτες που έρχονταν στο Ξηρόμερο
προς εξεύρεση εργασίας.
Ένας
από τους λίγους Ξηρομερίτες μετανάστες
στο Νέο Κόσμο ήταν και ο Νταβατζής από
τα Βλυζιανά ο οποίος ταχυδρομεί στις 9
Απριλίου του 1924,στη μητέρα του στο χωριό,
μια φωτογραφία από την Αβάνα της Κούβας.
Προσέξτε, στο σημείωμα που συνοδεύει
τη φωτογραφία, την επισήμανση:
¨Να
με ιδούν και οι συγγενείς και φίλοι¨.
Θεσσαλονίκη
25-9-2018 Άρης Μπιτσώρης
Υ.Γ.
Τη
φωτογραφία μου την εμπιστεύτηκε προ
δεκαετίας περίπου ο Πάνος Φ. Μπιτσώρης
και νομίζω ότι ο Νταβατζής ήταν θείος
του από την πλευρά της μητέρας του.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.