«Η Αμαδρυάδα και τα ιερά δάση της Ελλάδας» (απόσπασμα)
Η βελανιδιά είναι το μόνο δένδρο που δεν καίγεται κι η φύτευσή του θα έπρεπε να αποτελεί εθνική στρατηγική. Όχι μόνο για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών αλλά και την ανασύνταξη της εθνικής οικονομίας.
Η φωτιά ξεκινάει πάντοτε απ’ τα ξερόχορτα και τα πεσμένα φύλλα. Έρπεται στο έδαφος και ονομάζεται «έρπουσα», όταν συναντήσει θάμνους ανεβαίνει κι, αν συναντήσει πεύκα, ταξιδεύει από κορφή σε κορφή και λέγεται «επίκορφη».Εδώ, η κατάσβεση είναι αδύνατη χωρίς αεροπλάνα και συνήθως καίγονται σπίτια, άνθρωποι και ζώα του δάσους.
Στις βελανιδιές δεν έχουμε πεσμένα φύλλα τον Αύγουστο, οπότε δεν υπάρχει καύσιμη ύλη για να πιάσει φωτιά. Αν υπάρξουν χόρτα, ή άλλα εύφλεκτα υλικά η φωτιά είναι πάντοτε «έρπουσα», η οποία εύκολα μπορεί να κατασβηστεί. Αν η φωτιά συναντήσει κορμούς βελανιδιάς περνάει ανάμεσα καθώς οι κορμοί αυτοί εμπεριέχουν τανίνη και το βραδύκαυστο αυτό υλικό τις καθιστά σχεδόν «Άτρωτες» Αν όμως τα δένδρα αυτά έχουν πληγές και κουφάλες καίγεται ο κορμός αλλά δύσκολα, όμως η ρίζα του παραμένει ανέπαφη, καθώς βρίσκεται δέκα και δεκαπέντε μέτρα κάτω από τη γη. Όταν η ρίζα είναι ζωντανή, είναι και το φυτό ζωντανό και εύκολα το δένδρο αυτό ξαναβλασταίνει.
Η θωράκιση της χώρας με τα πράσινα τείχη της βελανιδιάς για την αντιμετώπιση της πυρκαγιάς, αποτελεί πράξη ευθύνης και θα είχε προλάβει αυτές τις τραγωδίες που συμβαίνουν κάθε χρόνο στη χώρα μας.
Γι’ αυτό ας ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του φίλου μας Μανώλη Θεοδωρίδη και «Στη μνήμη αυτών των θυμάτων αντί για κερί ας φυτέψουμε φέτος από ένα βελανίδι»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.