Γράφει:O Παναγιώτης Ηλ .Χολής
«ΕΣΥ
ΔΙΑΒΑΤΗ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΤΟ ΒΗΜΑ
ΚΑΙ ΜΕ ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΠΟΛΥ ΑΤΕΝΗΣΕ ΤΟ ΜΝΗΜΑ».
Οι παραπάνω στίχοι ανήκουν σε κάποιον,
άγνωστο σε μένα, συνάνθρωπο μας ο οποίος
το έγραψε στην είσοδο του Κοιμητηρίου
του χωριού μου πριν πολλά ,πολλά χρόνια.
Τελευταία κάποιος άλλος συγχωριανός
μου το ξαναέγραψε σε μαρμάρινη επιγραφή
και την τοποθέτησε ξανά στην είσοδο του
κοιμητηρίου.
Συνηθίζω
να επισκέπτομαι το κοιμητήριο συχνά
πυκνά και κάθε φορά ακολουθώ την προτροπή
της επιγραφής. Στο κοιμητήριο μπορεί
να καθίσω και μια ώρα για να προλάβω να
τους επισκεφθώ όλους.
Περιδιαβαίνοντας
την πόρτα αλλάζουν τα συναισθήματα σου,
και καθώς επισκέπτεσαι τον δικό σου
άνθρωπο ,να ανάψεις το καντήλι, σιωπάς
σε πιάνει ρίγος ,ο εσωτερικός σου κόσμος
αρχίζει να αναδεύετε κάτι να νιώθει
διαφορετικό από πριν .
Συλλογιέσαι
μπροστά στο μνήμα ,μένεις αμίλητος
,θέλεις να μιλήσεις ,κάτι να του πεις
ένα γεια σου μάνα ,πατέρα ,αδερφέ, γείτονα
…ανατριχιάζεις ,το δάκρυ ξεπροβάλει
από την κόρη του ματιού ,προσπαθείς να
φανείς δυνατός και να μη κλάψεις ,άλλοτε
τα καταφέρνεις άλλοτε όχι. Μένοντας
εκεί ακίνητος ατενίζεις το μνήμα και
συλλογιέσαι. ΤΙ
ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΑΔΕΡΦΙΑ; Αυτό είναι: ένα
μνήμα !
Κοιτάζεις
την φωτογραφία, καρφωμένο το βλέμμα σου
σε αυτή αρχίζεις να μονολογείς και
ξάφνου θαρρείς πως σου αποκρίνετε
αρχίζεις μέσα σου να μιλάς μαζί της
,νιώθεις το σώμα σου να παραλύει και
εμφανίζονται τα ποιο αγνά ,ανθρώπινα
συναισθήματα. Απίστευτη αίσθηση ,μίλησες
με τον άνθρωπο σου!!!
Βρισκόμενος
όμως σε αυτό το χώρο αισθάνεσαι την
ανάγκη να περιηγηθείς όλα τα μνήματα
για να τους συναντήσεις όλους ,γνωστούς
και άγνωστους, φίλους και συγγενείς και
ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι όλο το χωριό
είναι εδώ. ΟΛΟ
ΤΟ ΧΩΡΙΟ!!
Μπροστά
σου βλέπεις την ίδια σου τη ζωή …Μέσα
σε λίγα λεπτά περνούν από μπροστά σου
οι στιγμές που πέρασες μαζί τους σαν
μια ταινία από τα παλιά ,να σου θυμίζει
ότι τα χρόνια φεύγουν αυτούς που ήξερες
τώρα αναπαύονται.
Είμαστε
πια σε μια ηλικία που μας επιτρέπει να
έχουμε αναμνήσεις από τη γενιά που
έφυγε, και έτσι όπως ατενίζεις τα μνήματα
στεναχωριέσαι που έφυγαν, άλλοι πρόωρα
,άλλοι πολύ πρόωρα ,άλλοι άδικα και άλλοι
πλήρης ημερών. Για τον καθένα έχεις κάτι
να θυμηθείς ,άσχημα ,καλά ,πολύ καλά δεν
έχει σημασία .Ο νεκρός πάντα δικαιώνετε
και συγχωρείται.
Καθώς
προχωράς το βήμα και την περιήγηση στα
μνήματα αντικρύζεις μια επιγραφή
που λέει :ΜΑΡΙΑ ετών 1,απεβιωσε το 1941 και
η φωτογραφία του κοριτσιού με το
φουστανάκι του να κάθετε και να σε
κοιτάζει με αυτό το αγγελικό και ναζιάρικο
προσωπάκι.
Γιατί
θεέ μου ,γιατί τόσο πρόωρα τι έφταιξε
το κοριτσάκι, τι πρόλαβε να ζήσει;
Παράπονο ,θυμός ,πίκρα ,όλα τα συναισθήματα
μαζί. Η φωτογραφία του κοριτσιού με έχει
σημαδέψει και κάθε φορά που επισκέπτομαι
το κοιμητήριο ανάβω το καντηλάκι της
μικρής Μαρίας και για ένα λεπτό ατενίζω
τη φωτογραφία, αφήνοντας της ένα δάκρυ.
Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 77 ετών μόνο!
Έφυγε
και φεύγει σιγά σιγά η γενιά που μας
έφερε στον κόσμο ,η γενιά που ταλαιπωρήθηκε
περισσότερο από κάθε άλλη ,η γενιά που
δεν απόλαυσε πολυτέλειες και τίποτε
δεν ήταν εύκολο γι’ αυτή .Πόλεμοι
,φτώχεια ,δυστυχία ,εργασία και μόνο
εργασία. Σε αυτή τη γενιά που αναπαύετε
χρωστάμε τα πάντα .Ήταν όλοι τους υπέροχοι
άνθρωποι ,καλόκαρδοι, μεγαλόψυχοι,
αγνοί, φιλόξενοι, γελαστοί, κοινωνικοί,
άξιοι οικογενειάρχες. Δεν ξέρω αν είμαστε
άξιοι συνεχιστές ,πολλά όμως λέγονται
για το αντίθετο!
ΟΛΟ
ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ,και το χωριό που
ζει, ερημώνει, μειώνονται οι κάτοικοι,
χάνει τη δυναμική του και ξεχνιέται από
τους περισσοτέρους από εμάς.
Ίσως
αν επισκεπτόμασταν όλοι τα κοιμητήρια,
ίσως να συνειδητοποιούσαμε ότι η Ζωή
είναι ένα τίποτα και το μεγαλύτερο αγαθό
του ανθρώπου είναι η Αγάπη προς τον
συνάνθρωπο. Ίσως
τότε ανακαλύπταμε το εαυτό μας ,το
ανθρώπινο όνομα μας ενώπιον του Θεού.
Ίσως
τότε δημιουργηθεί ελπίδα για κάτι
καλύτερο ,η ελπίδα που πίστεψαν σε
δυσκολότερες συνθήκες οι πρόγονοί μας
και τα κατάφεραν.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Τα κείμενα των αναγνωστών που δημοσιεύονται εκφράζονται από τους ιδίους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.